50 χρόνια μετά

Ο Φλεβάρης του '73 σηματοδοτήθηκε με την κατάληψη της Νομικής και δεν μπορείτε να φανταστείτε με πόση συγκίνηση και ενάργεια διατηρώ στη μνήμη μου εκείνες τις μέρες. Ήταν αναμφισβήτητα οι πρώτες μέρες της διαρκούς Άνοιξης του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, που κορυφώθηκε και διακόπηκε βίαια με μία άλλη κατάληψη τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Ήταν επίσης το πρώτο crash test -τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο- της θέλησης, του θάρρους και της επιθυμίας μας να αγωνιστούμε για τις αξίες που μας πυρπολούσαν, να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας αλλά και τα όρια του βίαιου και ανελεύθερου δικτατορικού καθεστώτος. 

Οι φωτιές είχαν ήδη ανάψει στις σχολές του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου με τις στημένες φοιτητικές εκλογές της προηγούμενης χρονιάς, που κατέληξαν σε διορισμένες και εγκάθετες ηγεσίες στους φοιτητικούς συλλόγους. Οι δικτατορίσκοι κατεβάζουν και ένα νομοσχέδιο "περί δικαιωμάτων και καθηκόντων των φοιτητών στα Α.Ε.Ι.",  που στην πράξη καταργεί τις έτσι κι αλλιώς ισχνότατες ακαδημαϊκές ελευθερίες και προσπαθεί να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στις σχολές. Η αντίδραση ήταν άμεση και θορυβώδης, παρά την ασφυκτική παρουσία του "σπουδαστικού" της ασφάλειας στις εγκαταστάσεις των σχολών. Η χούντα αντιδρά διακόπτοντας τις αναβολές στράτευσης σε όσους φοιτητές πρωτοστατούσαν στις αντιδράσεις, νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο "αποκεφαλίζει" τη φυσική ηγεσία του κινήματος. Φυσικά δεν είχε πάρει μυρουδιά τι ακριβώς επρόκειτο να γεννηθεί και ότι -σαν τη Λερναία Ύδρα- όσα κεφάλια έκοβε άλλα τόσα γεννιόνταν. Η φυσική εξέλιξη ήταν ακριβώς όπως λέει και ο ποιητής*: "Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να 'ρθει". Έτσι στις 21/02/1973, έχοντας προηγηθεί η βίαιη αστυνομική καταστολή σε μια συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο, που οδήγησε σε αρκετές συλλήψεις, αποφασίστηκε στη Συνέλευση της Νομικής, όπου βρίσκονταν και φοιτητές άλλων σχολών, να γίνει κατάληψη του κτιρίου. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία.

Βρισκόμουν στους γύρω δρόμους μαζί με συμφοιτητές μου, μαζί με πολύ κόσμο, παίζοντας κρυφτό με τους μπάτσους και τους ασφαλίτες. Εκείνες τις δύο μέρες η Νομική και η περιοχή γύρω της ήταν κυριολεκτικά το μέρος όπου φυτεύτηκε ο πρώτος σπόρος της αμφισβήτησης των δικτατόρων. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να συναντώ μέσα στο πλήθος τη μητέρα μιας αγαπημένης φίλης μου, η οποία αγωνιούσε για την τύχη της κόρης της μέσα στην κατάληψη. Την επομένη, πρωί πρωί, καταφθάνει και η μάνα μου, για να της συμπαρασταθεί. 

Σήμερα, 50 χρόνια μετά, με αρκετά παραπανίσια κιλά, με απελπιστικά λιγότερα μαλλιά, σοφότερος ίσως αλλά όχι κυνικός, ακούω ακόμα τις φωνές και τα συνθήματα από την ταράτσα. Μέσα στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, τα πενήντα αυτά χρόνια συστέλλονται μ' έναν μαγικό τρόπο. Μεταφέρομαι εκεί στην άσφαλτο της Ακαδημίας, βλέπω τα αδέρφια μου και τα ακούω να αρθρώνουν τη λαλιά της γενιάς μου.

* Απόφθεγμα του Πάμπλο Νερούδα.