Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες; *

* Η συγκεκριμένη φράση από την αρχαία Σπάρτη, που σημαίνει "Εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι", κολλάει γάντι με τις υποσχέσεις που έφερε στην πολιτική σκηνή ο ΣΥΡΙΖΑ και με τις ελπίδες που μοίρασε αφειδώς στον ουκ ολίγο κόσμο που τον πίστεψε. Θα προσέξατε όμως ότι στη φράση του τίτλου ακολουθεί ερωτηματικό, γιατί έχω αρχίσει πλέον να αμφιβάλλω αν το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς -προσώρας τουλάχιστον- επιθυμεί με ειλικρίνεια να γίνει και να αποδειχτεί καλύτερο από όλον αυτόν τον δεξιό εσμό, που σαν ακρίδες κατέκλυσε τη χώρα και κυριαρχεί. Αν επιθυμία της πρωτοδεύτερης φοράς Αριστεράς είναι, χρησιμοποιώντας άλλα εργαλεία πειθούς, να καταδείξει την ανωτερότητα των ιδεών και των προγραμμάτων της και να αποκαταστήσει την τιμή και την αξιοπιστία της, που -όπως και να το κάνουμε, όσο και καλή διάθεση να έχουμε- τα τραμπούκισε και τα δύο δεόντως στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας της.

Φιλοξενώ ένα άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, από την Καθημερινή, με αφορμή την τελευταία ή προτελευταία συριζέικη πατάτα. Για το φιλμάκι δηλαδή. Ως γνωστόν υπάρχει και η άλλη πρόσφατη πατάτα, της υποτιθέμενης διευκόλυνσης του επιχειρηματία Σάμπι Μιωνή -ενός ατόμου με εξαιρετικά θολές και αφανείς δραστηριότητες και διασυνδέσεις- στις διαφορές που έχει με έναν επιχειρηματία του Τύπου. Ωστόσο θα επανέλθω με άλλη ευκαιρία σε αυτή την κωμικοτραγική υπόθεση. 

Οι «ΑΡΔ» και το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», που στα σόσιαλ μίντια κυκλοφορεί με τη συντομογραφία «ΑΡΔ», ακούγεται επί ένα τέταρτο του αιώνα. «Σίγουρα το σύνθημα ηχεί άδικο και ισοπεδωτικά απαξιωτικό», έγραφα στην «Κ» τον Νοέμβρη του 1995, λίγες μέρες μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου, όταν το ανάθεμα είχε ακουστεί οξύ και μαζικό. «Αλλά θα αδικούσαμε κι εμείς την..ευθυκρισία μας», συμπλήρωνα, «αν δεν αποδεχόμασταν ότι τα ίχνη αλήθειας που περιέχει, όσα κι αν είναι, μας υποχρεώνουν σε μια αυτοκριτική που απαιτεί καθρέφτες σκληρότερους από την πρόσφορη οθόνη του κομπιούτερ μας ή της τηλεόρασης».

Για τη δημοσιογραφική μας συντεχνία μιλούσα. Τότε διατηρούσε ακέραια πολλά προνόμια, ενώ τον μόλις προηγούμενο χρόνο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε καταθέσει στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ πως είχε δει με τα μάτια του «μια μαύρη νάιλον σακούλα, σαν αυτές που βάζουν τα σκουπίδια, γεμάτη πεντοχίλιαρα, απ’ όπου έπαιρναν χρήματα και τα μοίραζαν». Ηταν τα «κονδύλια Σαμαρά», που διανέμονταν σε δημοσιογράφους «για εθνικούς λόγους». Οι «εθνικοί λόγοι» μάλλον δεν είδαν προκοπή, τα κονδύλια πάντως συνέβαλαν καθοριστικά στη διάδοση του συνθήματος κατά των «ΑΡΔ». Αν γινόταν τότε γκάλοπ, πιθανότατα θα το προσυπέγραφε το 80%-85% των «ψηφοφόρων», που θα αδιαφορούσαν για την κατάφωρα άδικη, δημοκοπική λογική του.

Στην εικοσιπενταετία που πέρασε η δημοσιογραφία έζησε την ήττα της από το Διαδίκτυο, την τεράστια άμβλυνση της αυτοκριτικής όρεξής της και την καταβαράθρωση της αξιοπιστίας της, λόγω και του κυνισμού που διακρίνει πια μερίδα του σιναφιού, όσους δεν μπαίνουν στον κόπο να υποκρίνονται τους αντικειμενικούς. Και ιδού που τώρα, σε γκάλοπ της «Athens Voice», το 85% συμφωνεί με την κατάφωρα άδικη και δημοκοπική λογική που χαρακτηρίζει το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ, σκηνοθετημένο με αφορμή τα 20.000.000 που διανεμήθηκαν με σκανδαλωδώς αδιαφανή κριτήρια στα ΜΜΕ, για να κάνουν ό,τι όφειλαν να κάνουν δωρεάν: να διαφημίσουν το «Μένουμε Σπίτι».

Ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται σαν να μη μεσολάβησε η κυβερνητική τετραετία του. Σαν να μην εξέθεσε ανεπανόρθωτα η πράξη του τις υποσχέσεις του: Πολέμησε τη δια-πλοκή αποπειρώμενος να συγκροτήσει τη δική του, τερμάτισε δε την κομματική μονοφωνία στα κρατικά ΜΜΕ εγκαθιστώντας επίσης τη δική του. Με το σποτάκι του πρόσφερε στον κ. Πέτσα μια διήμερη ανάσα, στην ΕΣΗΕΑ την ευκαιρία για ακαριαία αντίδραση, όταν για τη «λίστα Πέτσα» ενοχλήθηκε μετά από 84 μέρες, και στον (δημοσκοπικό) λαό τη δυνατότητα να επιβραβεύσει με 85% τον λαϊκισμό.

- το κείμενο του Παντελή Μπουκάλα είναι από την Καθημερινή (23.6.2020)