Αρχίζει το ματς...

Ένα καλό και ενδιαφέρον ματς πρέπει να αρχίζει με ενστάσεις. Μετά μπορεί να ακολουθήσει το κλοτσοσκούφι με την αλήθεια στον ρόλο της μπάλας, που εντέλει την κλοτσούν όλοι. Στο τέλος όλοι θα είναι ευχαριστημένοι μια και κάθε ομάδα θα ερμηνεύει όπως τη συμφέρει το αποτέλεσμα του αγώνα. Κωμωδία ή τραγωδία, υπάρχει ψωμί με μπόλικη επικοινωνιακής ψίχα. Εμείς όμως; Μπορούμε να περιμένουμε κάτι; Ή είμαστε απλώς οπαδοί της μιας ή της άλλης ομάδας που και οι δύο (αυτο)περιορίζονται και θριαμβολογούν με όσα -τεχνηέντως- τους "πληροφορούν" οι διοικήσεις τους;

Τα λέω αυτά τα κάπως ποδοσφαιρικά εξαιτίας της έναρξης των εργασιών της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διερεύνηση του σκανδάλου Novartis και την πιθανή εμπλοκή πολιτικών προσώπων. Δυστυχώς έχουμε πικρή πείρα από ανάλογες κοινοβουλευτικές επιτροπές, που ξεκίνησαν εν μέσω αλλαλαγμών περί δημοκρατίας, περί αναζήτησης της αλήθειας, περί καθήκοντος έναντι του δοκιμαζόμενου λαού (με τρεμάμενη φωνή και ολίγα δάκρυα), περί πτώσης των σκευωριών και διάφορα άλλα ηρωικά και μη που ακούγονται όμως ωραία στα στίφη των οπαδών. Πάντα κατέληγαν σε διαφορετικά πορίσματα, όσοι από το πολιτικό προσωπικό φέρονταν ως εμπλεγμένοι παραδίδονταν καθαροί, μαζί συνήθως με μεγαλοεπιχειρηματίες και οι υποθέσεις οδηγούντο στη σκόνη και στη λήθη των αρχείων, μέχρι κάποιος ευφάνταστος και οξυδερκής πολιτευόμενος να τις ανασύρει για να ισχυροποιήσει τα επιχειρήματά του. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ονοματίσω σκάνδαλα και αντίστοιχες κοινοβουλευτικές επιτροπές... Μια τρύπα στο νερό. Όπως έχω ξαναγράψει το μόνο που καταφέρνουν αυτού του είδους οι επιτροπές είναι να διαχέουν τις ευθύνες επί δικαίων -και το χειρότερο- και αδίκων, να σκορπίζουν απογοήτευση στη θέση των ελπίδων, να κάνουν τους πολίτες κυνικούς και να ισχυροποιούν αφάνταστα την απαξίωση όλου μα όλου του πολιτικού προσωπικού. Σε αρκετούς (κόμματα και πρόσωπα) αξίζει η απαξίωση, όμως μαζί με αυτούς ισοπεδώνονται αξίες και  αιτήματα που δεν τους πρέπει μια τέτοια μεταχείρηση.

Πίσω βεβαίως από αυτή την αδυναμία καταλογισμού ευθυνών και ποινών σε διάφορα σκάνδαλα, μικρά ή μεγάλα, βρίσκεται εδώ και δεκαπέντε χρόνια το συνταγματοποιημένο υγρό όνειρο κάθε... υποψήφιου λαδιάρη πολιτευτή, που επιθυμεί και να απολαύσει τους καρπούς των λαδωμένων προσπαθειών του και να μη διακινδυνεύσει να υποστεί όσα επιφυλάσσει η δικαιοσύνη στους απλούς πολίτες. Δεν υπάρχει τίποτε πιο αποθαρρυντικό από το να εμπεδώνεται μέσα σου αυτή η αδικία. Αυτό που έλεγε ο Όργουελ (στη Φάρμα των ζώων), ότι "όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα".

Αλλά εκείνο που επιδεινώνει ακόμη περισσότερο αυτα τα αισθήματα στους πολίτες, δηλαδή την κατάφωρη αδικία, την ανισονομία και τον φαβοριτισμό υπέρ των ολίγων εκλεκτών, είναι όλα όσα συνέβησαν στην πατρίδα μας από το 2010 και μετά. Η χώρα βρίσκεται πρακτικά σε μια διαρκή πτώχευση, δυστυχώς όχι μόνο οικονομική, και συντηρείται με χρηματοδοτικά προγράμματα που έχουν σημαντικό μερίδιο στη μακροημέρευση αυτής της κρίσης. Πότε θα σηκώσουμε το κεφάλι; Άδηλον. Σίγουρα πάντως αρκετά χρόνια μετά το συμβολικό τέλος των μνημονίων, και αν...

Ποιοι έχουν το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης γι' αυτή την κατάντια; Μα φυσικά -εδώ και δεκαετίες- το πολιτικό προσωπικό που εξελέγη και εκλήθη να διαχειριστεί τις τύχες μας. Παντελώς ανίκανοι και κάποιοι από αυτούς πιθανώς κλέφτες. Και, αφού είχαν το θράσος να ισχυριστούν ότι μαζί τα φάγαμε, ότι είμαστε ένας διεφθαρμένος και τεμπέλης λαός, ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, τώρα που σκάνε υποθέσεις σκανδάλων ξελαρυγγιάζονται περί πολιτικής σκευωρίας.

Στο διά ταύτα, το μεγαλύτερο σκάνδαλο όσων έχουν αποκαλυφθεί είναι η διαχρονική ασυλία και ατιμωρησία όλων εκείνων που κλήθηκαν να διαχειριστούν τις κρατικές υποθέσεις. Ήμουνα νιος και γέρασα τρεφόμενος κατά καιρούς με υποσχέσεις κάθαρσης, παραδειγματικής τιμωρίας, ότι -δήθεν- το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο κι άλλα ικανά να καθησυχάζουν και να κοιμίζουν το πόπολο, χαρίζοντάς του κούφια όνειρα δικαιοσύνης, ισονομίας και κάθαρσης. Πάντοτε το ξύπνημα ήταν βάρβαρο. Όσο επικρατεί η ατιμωρησία και δεν καταλογίζονται ευθύνες δεν νομίζω ότι θα προχωρήσουμε ποτέ ως κοινωνία. Θα ανακυκλωνόμαστε μέσα στο ίδιο νοσηρό περιβάλλον και θα αναλωνόμαστε σε μικρούς ή μεγαλύτερους εμφυλίους. 

Αυτή η κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία υποσχόμενη -ανάμεσα σε πολλά άλλα- την κάθαρση και την απονομή ευθυνών. Προς το παρόν έχει αποδειχτεί πολύ κατώτερη των υποσχέσεών της, σχεδόν σε όλους τους τομείς. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο σκάνδαλο που χρήζει της ανάλογης διερεύνησης επί των ημερών της. Πού θα καταλήξει; Στην παραγραφή κι αυτό; Επειδή δεν αντέχω άλλες απογοητεύσεις, μεγαλώνω άλλωστε, και θέλω να πιστεύω ότι έστω κι αργά μαθαίνω κάτι, θα κρατήσω μια απόσταση, κάτι σαν υγειονομική ζώνη με υποσχέσεις. Όχι άλλο κάρβουνο, έργα θέλω!