Caro amico ti scrivo...*

... με αφορμή το γράμμα σου, για να σου διηγηθώ πράγματα, αλλά δυστυχώς όχι θαύματα. Ξέρεις, ο δημαρχούκος μας, αυτό το αστέρι του εσχάτως επανακάμψαντος κεντρώου χώρου, άναψε τον χριστουγεννιάτικο φωτισμό του αθηναϊκού κέντρου. Δεν μπορείς να φανταστείς, εδώ στην οδό Ακαδημίας όπου κατοικώ, πόσο θλιβερά φωτίζουν την ερήμωση και εμπορική αποψίλωση του δρόμου. Τα άδεια καταστήματα στη σειρά δεξιά και αριστερά χάσκουν σαν ξεδοντιασμένο στόμα. Ο φωτισμός λειτουργεί σαν ενισχυτικό της μιζέριας σε σκληρή αντίθεση με το εορταστικό πνεύμα που θα ήθελε εκείνος να επικρατήσει. Αλλά ας αφήσουμε το χριστουγεννιάτικο ντεκόρ και την αμφιλεγόμενη εορταστική ατμόσφαιρα παράμερα και ας πάμε παρακάτω σε αυτά που γράφεις στο κείμενό σου με τίτλο "Ιστορικό μυθιστόρημα" και υπότιτλο, "Ο κόκκινος(;) Σύριζα και ο κακός ο λύκος".

Σε γενικές γραμμές, στο επίπεδο τουλάχιστον των διαπιστώσεων, θα συμφωνήσω μαζί σου προσθέτοντας δυο τρεις παρατηρήσεις. Είναι μεγάλη αλήθεια ότι οι ψηφοφόροι, που προέρχονταν από τα μικροαστικά και εργατικά στρώματα της πατρίδας μας και ψήφιζαν μαζικά στο παρελθόν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στις δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του '15 "το έριξαν" στον ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε "ο τρόπος που παρουσίαζε (ο Σύριζα) τη διακυβέρνηση της χώρας". Δηλαδή όλα τα ανεδαφικά, όλες εκείνες τις ονειροφαντασιές, που συνέθεταν το προεκλογικό του πρόγραμμα. Κατά την προσφιλή και δοκιμασμένη προεκλογική τακτική των αστικών κομμάτων συνέθεσε ένα πρόγραμμα που απαντούσε στις αγωνίες επιβίωσης και βελτίωσης της ζωής των συμπολιτών μας, που ήδη δοκιμάζονταν δεινά από τα μνημόνια (1&2). ΔΕΝ θα ισχυριστώ ότι το έπραξε κακόβουλα με σκοπό την υφαρπαγή της εξουσίας με ευτελείς σκοπούς, όπως δεκαετίες επί δεκαετιών έκαναν οι προηγούμενοι. Πλην όμως, ενώ τα κίνητρα μπορεί να ήταν αγαθά, περίσσεψε ο ερασιτεχνισμός και η άγνοια. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε την οδυνηρή παράδοση της Αριστεράς που συνοψίζεται στην κακή ή λανθασμένη εκτίμηση του συσχετισμού δυνάμεων. Δες τον Δεκέμβρη του '44, μέρες που 'ναι, την απαρχή του Εμφυλίου που ακόμα τον πληρώνουμε. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ νόμιζαν ότι ειχαν να αντιμετωπίσουν μόνο χωροφύλακες και ομάδες ατάκτων εθνικιστών-φασιστών-συνεργατών των Γερμανών. Δεν πήραν υπόψιν τους τη Γιάλτα και τους Εγγλέζους. Ε, στη περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ερασιτεχνική υπερτίμηση των λεγόμενων ευρωπαϊκών αξιών και της δημοκρατικής παράδοσής της και ασυγχώρητη υποτίμηση της μεγάλης υπεροχής του νεοφιλελευθερισμού στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Καταλήγουμε λοιπόν ότι το εκλογικό σώμα, κατά τας παραδόσεις, επέλεξε τον καλύτερο προεκλογικό πάροχο στο χαμογελαστό και καθαρό πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα.

Δεν μιλάμε φυσικά για κανέναν σοσιαλισμό, πολύ σωστά το γράφεις, ούτε και κρατικοποίηση της οικονομίας αν και θυμάμαι κάτι περί κοινωνικοποιήσεων-κρατικοποιήσεων -πάντα μπερδευόμουνα με τις διαφορές αυτών των δύο όρων- του τραπεζικού συστήματος. Μιλούσαμε όμως για κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας -θυμάσαι;- μιλούσαμε για ρήξεις και νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ  πρέπει κάποια στιγμή να κάνει ταμείο με όλα αυτά, με το παρελθόν του, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αν το σύγχρονο αριστερό κόμμα πρέπει να είναι ένα αρχηγοκεντρικό, διαχειριστικό, σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης και προγράμματος μόρφωμα, να έχει το θάρρος να το διακηρύξει. 

Δεν θα μπω, τουλάχιστον σήμερα, στην κουβέντα τι θα γινόταν αν... Ήταν και είναι, εν πολλοίς, αχαρτογράφητες περιοχές που θα παραμείνουν έτσι γιατί δεν υπήρχε βούληση για κάτι διαφορετικό. Βαδίζουμε σε έναν δρόμο που άλλοι τον έχουν επιβάλει στο όνομά μας, δίχως σε κανένα σημείο να υπάρχει η συγκατάθεσή μας και αυτό θα γίνεται για πολλές δεκαετίες λόγω των προβλέψεων και προνοιών του συγκεκριμένου 3ου μνημονίου (π.χ ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί, απορρύθμιση εργατικής νομοθεσίας και συνδικαλιστικού πλέγματος κλπ.) που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με αυτό που αποκαλεί η Αριστερά λαϊκή κυριαρχία, ή με το αξιακό της φορτίο τουλάχιστον όπως το ξέρουμε. Εδώ αξίζει να προσθέσω τις ατυχείς επιλογές συνεργατών-συμβούλων, την αδυναμία ελέγχου τομέων της δημόσιας διοίκησης, όπως για παράδειγμα τους αστυνομικούς που εξακολουθούν να δέρνουν αλύπητα όπως και στο παρελθόν, την υπερβολική ολιγωρία ή καθυστέρηση νομοθέτησης ή αλλαγής συντηρητικού υφιστάμενου νομικού πλέγματος, όπως για παράδειγμα τον διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας. Γι' αυτό το τελευταίο ήμουνα νιος και γέρασα! Ας μην επεκταθώ άλλο εδώ.

Μιλάς -σωστά- για τα τρία αγκάθια που με το 3ο μνημόνιο θα ερχόταν αντιμέτωπη η κυβέρνηση εκτός των γνωστών εισπρακτικών μέτρων. Ξεχνάς όμως ότι εξακολουθούμε να είμαστε αντιμέτωποι με ένα διογκούμενο και ακρωτηριαστικό δημόσιο χρέος, τόσο για επενδύσεις όσο και για οποιεσδήποτε προσπάθειες για ανάπτυξη. Πραγματική θηλιά στον λαιμό! Μόνο υποσχέσεις ακούμε... Η κυβέρνησή μας δεν απέσπασε τίποτα χειροπιαστό, πέραν ενός αόριστου και υποτιμητικού για την αγωνία και την ανάγκη μας "οδικού χάρτη". Επίσης δεν αναφέρεις τίποτα σχετικό με την περίφημη ποσοτική χαλάρωση, άλλος ένας στόχος της κυβέρνησης, που προδήλως αποτελεί πια παρελθόν. Ίσως δεν χρειάζεται να σου υπενθυμίσω πόσο σημαντικό θα ήταν να συμμετείχαμε σε αυτή ενόψει του δανεισμού από τις αγορές μόλις λήξει το παρόν πρόγραμμα. Όταν θα σταματήσει η χρηματοδότηση των χρεών μας μέσω των μνημονίων, αν το χρέος μας δεν έχει δραστικά απομειωθεί, τότε σε συνδυασμό με τα εξωφρενικά -για την Ελλάδα- πρωτογενή πλεονάσματα καταλαβαίνεις σε ποια κατάσταση θα βρεθούμε.

Αναρωτιέμαι λοιπόν τότε, τον Σεπτέμβρη του '15, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στον κόσμο ότι θα διαχειριστεί το παρόν μνημόνιο με τη μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία, καθώς επίσης την ουσιώδη ρύθμιση προς το καλύτερο του χρέους, τι έχει σήμερα να επιδείξει; Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που με ενοχλεί περισσότερο. Θυμάσαι τότε που διαλαλούσαμε σε όλους τους τόνους ότι δεν έχουμε κατά κανέναν τρόπο την πατρότητα, την ιδιοκτησία του 3ου μνημονίου την οποία προσπαθούσαν φρουμάζοντας να μας επιβάλουν οι "εταίροι" μας; Εμείς απαντούσαμε -και σωστά- ότι εκβιαστήκαμε. Εμείς ισχυριζόμασταν ότι το 3ο μνημόνιο δεν είναι το πρόγραμμά μας, εμείς δεν πιστεύουμε στην εσωτερική υποτίμηση, στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, στις επενδύσεις τύπου Ελληνικού και Σκουριών, στις ιδιωτικοποιήσεις-ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας κλπ. Υποχρεωθήκαμε να τα κάνουμε... Εξακολουθείς να ακούς τίποτα σχετικό; Ίσα ίσα πληθαίνουν οι φωνές -από τα πιο υπεύθυνα χείλη- ότι βγαίνουμε από την κρίση,  ότι έρχεται η ανάπτυξη, ότι τα δύσκολα είναι πια παρελθόν κλπ. Δηλαδή, τελικά, τα μνημόνια έχουν την ευεργετική πλευρά τους. Έχουν και θύματα, αλλά έχουν εγγυημένη επιτυχία εφόσον τα εφαρμόσεις με συνέπεια, δίχως αχρείαστες καθυστερήσεις και με όλες τις προβλεπόμενες μεταρρυθμίσεις. Τι γίνεται εδώ; Μήπως οι πολιτικοί μας αντίπαλοι είχαν δίκιο κι εμείς τους αδικούσαμε; Καταλαβαίνεις την ειρωνία του πράγματος; Όλες μας οι αναλύσεις μιλούσαν για την καταστρεπτική φύση των μνημονίων, την αντιαναπτυξιακή τους προοπτική και συγχρόνως τα ολέθρια αποτελέσματά τους στην κοινωνία. Στηριχτήκαμε πάνω στην σκληρότατη και υπαρκτή αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο και ειπράξαμε την επιδοκιμασία των ψηφοφόρων. Και τώρα εμμέσως πλην καθαρά αποδεχόμαστε ότι είναι κι αυτά μια κάποια λύση; Ποιο νόημα βγάζεις; Καταλαβαίνεις ότι έτσι, στην πράξη, αποδεχόμαστε την Τ.Ι.Ν.Α.που  εκβιαστικά μας επέβαλαν; Καταλαβαίνεις ότι αποδεχόμαστε τον χυδαίο νεοφιλελεύθερο πραγματισμό όλων των πολιτικών αντιπάλων μας εντός και εκτός της χώρας; Ίσως αυτό είναι που με πληγώνει περισσότερο και από όλες τις κυβιστήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η παραδοχή... και η τελική υποχώρηση. 

Προς το παρόν θα περιοριστώ σ' αυτά και θα ευχηθώ να τα πούμε σύντομα διά ζώσης.

ΥΓ1. Πήγα στο ΑΤΜ της Εθνικής για να πάρω ένα μέρος από τη σύνταξη του Δεκεμβρίου της μητέρας μου. Διαπίστωσα λοιπόν ότι δεν είχε κατατεθεί η επικουρική σύνταξη παρά μόνο η βασική. Μάλλον δεν θα ξαναεισπράξει την επικουρική η δόλια η μάνα μου. Θυμήθηκα λοιπόν αυτό που μπορούσε να διαβάσει κανείς στα έντυπά μας, στα κείμενά μας, ότι η ευημερία των ανθρώπων είναι πάνω από την ευημερία των αριθμών... Γιατί τι άλλο συμβαίνει εδώ; Έχει έναν τρόπο η τσούλα η Ιστορία να σου βγάζει τη γλώσσα και να σου λέει ότι οι εμμονές σου είναι τελείως εκτός κλίματος...

ΥΓ2. Σχετικά με τους πλειστηριασμούς, που τους θεωρώ απαραίτητους για να στηριχτεί η εξίσου (δυστυχώς) απαραίτητη ιερή αγελάδα του καπιταλισμού, δηλαδή το τραπεζικό σύστημα, η κυβέρνηση έχει την εκπεφρασμένη βούληση να προστατεύσει τη λαϊκή κατοικία. Αντί λοιπόν να βασίζεται σε μια "συμφωνία κυρίων" με τους τραπεζίτες, τι καλύτερο και ασφαλέστερο από το να νομοθετήσει; Ο νόμος μπορεί ρητά να απαγορεύει τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας αξίας μέχρι ενός ποσού που μεταβάλλεται ανάλογα με τον αριθμό των προστατευόμενων μελών. Εργαλεία που θα κρίνουν το κατά πόσον κάποιος έχει τη δυνατότητα να υπάγεται στον συγκεκριμένο νόμο παρέχονται από το Taxis και τις τράπεζες, ώστε να μην μπορούν να υπάγονται οι περίφημοι στρατηγικοί κακοπληρωτές. Άσε που δεν πιστεύω ότι οι στρατηγικοί κακοπληρωτές στριμώχνονται σε κατοικίες αξίας 300.000 ευρώ και κάτω. Στο κάτω κάτω της γραφής αξίζει ακόμη και μπροστά στον κίνδυνο να "γλιστρίσουν" από την κρησάρα του νόμου μερικοί επιτήδιοι μπαταχτσήδες, να νομοθετηθεί κάτι που να προστατεύει αποτελεσματικά αυτούς που πραγματικά βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο.

* Ο τίτλος είναι ο πρώτος στίχος του τραγουδιού του Lucio Dalla, με τίτλο "L' anno che verra". Πριν από χρόνια ο Διον. Σαββόπουλος έκανε μια διασκευή στα ελληνικά με τίτλο "Ο χρόνος που μετράει".