Η Βασιλική Κατριβάνου παραιτήθηκε όταν ξεπέρασε τα προσωπικά και πολιτικά όριά της. Δεν αναγκάστηκε να παραιτηθεί, όπως έσπευσαν να ισχυριστούν οι καλοθελητές των ΜΜΕ. Ηταν μια παραίτηση καθαρή, χωρίς υπαινιγμούς για όσους έχουν επιλέξει να δώσουν τη δική τους σκληρή μάχη μέχρι τέλους. Οσοι προσπάθησαν μικρόψυχα να την εγκαλέσουν για τη μέχρι τώρα συμπόρευσή της με την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ας μπουν σήμερα στον κόπο να διαβάσουν –έστω– τη δική της άποψη

• Τι ήταν εκείνο που βάρυνε στην απόφασή σας να διαφοροποιηθείτε και τελικά να παραιτηθείτε; Ηταν τόσο σοβαρά και καταστροφικά τα μέτρα που προβλέπουν τα άρθρα τα οποία καταψηφίσατε ή απλώς ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;

Το είχα σκεφτεί αρκετές φορές το προηγούμενο διάστημα, όταν ψηφιζόταν το ασφαλιστικό και επίσης, πολύ έντονα, όταν υπογράψαμε τη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας: μια συμφωνία παράνομη, που επιστρέφει πρόσφυγες σε μη ασφαλή χώρα, την Τουρκία, ανατρέποντας τη Συνθήκη της Γενεύης. Και μάλιστα τη συμφωνία αυτή την παρουσιάσαμε –και εξακολουθούμε να την παρουσιάζουμε– σαν επιτυχία! Η συμφωνία είχε άμεσες επιπτώσεις: στα hotspots, στην παροχή ασύλου, σε κάκιστες συνθήκες διαβίωσης, στα ασυνόδευτα ανήλικα.

Αυτά και αρκετά άλλα με έκαναν να νιώθω ντροπή και ευθύνη ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Αισθανόμουν, κάθε μέρα και περισσότερο, να επιβεβαιώνεται η ύπαρξη μιας συνεχούς επιτροπείας, που κάνει ασφυκτικά τα περιθώρια άσκησης πολιτικής, ακυρώνει ουσιαστικά τη δυνατότητα να αλλάξει η ζωή μας.

Ωστόσο, υπερίσχυε μέχρι τώρα η απόφαση να παλεύω τα πράγματα από μέσα, να στηρίζω τις θετικές πρωτοβουλίες, να χρησιμοποιώ την όποια εξουσία μού έδινε ο ρόλος μου. Τι άλλαξε την Κυριακή; Με μια φράση: Μου ήταν αδύνατον, δεν έβγαινε η φωνή μου να ξαναπώ «Ναι σε όλα». Και από τη στιγμή που είπα «όχι» σε δύο βασικά άρθρα, δεν μπορούσα να παραμείνω βουλευτής. To κριτήριο για μένα δεν ήταν αν το «υπερταμείο» και ο «κόφτης» ήταν λιγότερο κακά σε σχέση με άλλα μέτρα στη θέση τους· αυτοτελώς, είναι εξαιρετικά κακά, μας υπερβαίνουν (ακόμα και… βιολογικά) και το τι είναι το καταλαβαίνουμε αν σκεφτούμε τι σχέση έχουν με τις προσδοκίες και τα πιστεύω μας.

• Ισχύει αυτό που κατέγραψαν πολλά μέσα ενημέρωσης, ότι δηλαδή η απόφασή σας να παραιτηθείτε οφείλεται στις αφόρητες πιέσεις που σας ασκήθηκαν από την κυβέρνηση;

Οχι! Η στάση μου ήταν επιλογή-πακέτο, με τρία σκέλη: Ναι επί της αρχής για να μην κινδυνεύσει η κυβέρνηση. Δεσμευόμουν σ’ αυτό από τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Οχι στον κόφτη και το υπερταμείο, δύο επιλογές με ανεξέλεγκτες συνέπειες σε βάθος χρόνων.

Παραίτηση από βουλευτής και παραμονή στον ΣΥΡΙΖΑ ως μέλος. Η παραίτηση ήταν οργανικό κομμάτι της στάσης μου.

• Σας κουνάνε το δάχτυλο παλιοί σας σύντροφοι μιλώντας για καθυστέρηση στην απόφαση παραίτησης, χρησιμοποιώντας μέχρι και το γνωστό ρεφρέν περί προδοσίας, ενώ παράλληλα δεν σας δίνουν το «δικό τους» συγχωροχάρτι! Θέλετε να σχολιάσετε;

Υπήρξαν πολλές αντιδράσεις, θετικές, αρνητικές, κριτικές, συμπαράστασης κ.ο.κ. Τις ακούω όλες με προσοχή, καθώς αφορούν τις αγωνίες του κόσμου της Αριστεράς αλλά και ευρύτερα.

Είναι απολύτως εύλογο να δέχομαι κριτική. Ωστόσο, οι εκφράσεις μίσους και προσβολής είναι εξουθενωτικές, όχι για μένα, αλλά για τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε και να συγκρουόμαστε πολιτικά, καθώς δεν έχουν κανένα όραμα και μας βυθίζουν στο τέλμα.

• Στη δήλωσή σας μιλάτε για την ανάγκη να βρεθούν «συλλογικοί» τρόποι που θα κάνουν πράξη την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά. Θεωρείτε ότι έχει πάψει να εκφράζει αυτή τη συλλογικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ;

Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένα πολύτιμο δυναμικό ανθρώπων, ιδεών και αξιών. Είμαι περήφανη για ανθρώπους και τις σχέσεις που συνδημιουργήσαμε εκεί. Ταυτόχρονα, ως διαδικασία και ως οργανισμός, το κόμμα δεν λειτουργεί, και έτσι αυτό το δυναμικό παραμένει μπλοκαρισμένο, καταλήγοντας συχνά με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω ή αδρανοποιημένο.

Για να αλλάξει η κατάσταση θα χρειαζόταν μια άλλη πολιτική επιλογή της ηγεσίας, ειλικρινής έκφραση των προβλημάτων και όχι ωραιοποίηση, διαδικασίες ουσιαστικής συζήτησης με αποφασιστικό λόγο των οργανώσεων και των μελών. Ακόμα και η συνεχής μετάθεση του συνεδρίου αποτελεί πολιτική επιλογή.

• Ασχοληθήκατε κυρίως με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το προσφυγικό. Πώς κρίνετε τον τρόπο που πολιτεύεται η κυβέρνηση σε αυτούς τους τομείς;

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε τομή, με θεσμικά μέτρα όπως η ιθαγένεια, το διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα και ετερόφυλα ζευγάρια, ρυθμίσεις για τον εξανθρωπισμό των φυλακών, τη δωρεάν περίθαλψη των ανασφάλιστων. Μέτρα που αλλάζουν τη ζωή των ανθρώπων.

Αλλά δεν πρέπει να μείνουμε επαναπαυμένοι σ’ αυτά· πρέπει να τα διευρύνουμε. Ως άμεσους στόχους λ.χ. βλέπω τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, τον πολιτικό γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια, τη δημιουργία ανεξάρτητης αρχής για τη διερεύνηση της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, εναλλακτικά μέτρα έκτισης της ποινής.

Τα δικαιώματα έχουν μεγάλη και αυτοτελή σημασία για τη δημοκρατία και τη ζωή, σε μια κοινωνία που χωράει τη διαφορετικότητα. Δημιουργούν χώρους ελευθερίας. Το λέω αυτό σε αντίθεση με αντιλήψεις που τα θεωρούν δευτερεύοντα, «αστικά», pink wash.

Ωστόσο, με τη μνημονιακή διαχείριση της κρίσης τα δικαιώματα (στη δουλειά, στη στέγη, στην παιδεία, την υγεία) πλήττονται καθοριστικά. Γενικότερα σε μια κοινωνία στην οποία ο κοινωνικός ιστός αποδιαρθρώνεται, τα δικαιώματα διαβρώνονται συνολικά.

Στο προσφυγικό, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε την ατζέντα: μετά τον Γενάρη δεν μιλάμε πια για λαθρομετανάστες, υποδεχόμαστε τους πρόσφυγες, αλλάζει συνολικά ο επίσημος λόγος και αυτό απελευθερώνει δυνάμεις αλληλεγγύης στην κοινωνία. Ομως η συμφωνία και η εφαρμογή της ανατρέπουν δυστυχώς την πολιτική αυτή.

• Ποιο είναι το αύριο για μια βουλεύτρια της Αριστεράς που παραιτείται;

Αυτή τη στιγμή, το βιώνω σαν μικρό θάνατο του ρόλου μου, των σχέσεων, της ταυτότητας των τεσσάρων τελευταίων χρόνων. Αισθάνομαι μεγάλη λύπη, παρότι νιώθω ότι δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.

Κοιτάζω τι θα κάνω επαγγελματικά. Οσον αφορά το πολιτικό πεδίο, με τα δικαιώματα της ΛΟΑΔ κοινότητας, των προσφύγων και μεταναστών, των φυλακισμένων, των ψυχικά ασθενών, ασχολούμαι εδώ και χρόνια, όπως αγωνίζομαι και κατά του ρατσισμού και του νεοναζισμού.

Πολύ πριν γίνω βουλευτής. Νομίζω ότι θα βρω τους τρόπους να συνεχίσω να ασχολούμαι με όλα αυτά – χωρίς τα προνόμια αλλά και τους καταναγκασμούς του ρόλου της βουλεύτριας.