Εδώ κανείς δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει...

του Γιάννη Ιωάννου, από την Εφημερίδα των Συντακτών.

Εντάξει ομολογώ ότι τραγουδάνε και χορεύουν στις σχετικές εκπομπές ριάλιτι στην τηλεόραση. Κατά τα φαινόμενα μόνο εκεί. Γιατί κατά τα άλλα δεν υπάρχει ούτε κέφι ούτε ενέργεια. Κυριακή της Αποκριάς και θυμάμαι παλιότερα τι γινόταν στους δρόμους ή στα σπίτια. Ακόμη και η δήλωση Σπίρτζη, ότι μετά την απόφαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ γιορτάζουμε την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, δεν προκάλεσε κανέναν ενθουσιασμό ή αισθήματα ανάτασης στα πλήθη, αλλά ούτε και κάποιο κέφι από το κωμικόν της δήλωσης, μέρες που είναι. Πώς να χαρείς άλλωστε; Η νέα υποχώρηση της κυβέρνησης, η περήφανη διαπραγματευτική τακτική της, τι απέφερε; Την επιστροφή των θεσμών... Όπου βέβαια όλα τα θέματα είναι ανοιχτά. Και τι έδωσε για να επιστρέψουν; Μα την προνομοθέτηση μέτρων -την οποία μέχρι πριν από δέκα μέρες τη χαρακτήριζε αντισυνταγματική. Μέτρων που θα συζητηθούν τώρα στο Χίλτον. Και τι εισέπραξε γι' αυτή τη χιλιοστή της υποχώρηση; Μήπως κάποια υπόσχεση ότι τα ελληνικά ομόλογα θα ενταχθούν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ε.Κ.Τ, το Άγιο Δισκοπότηρο, εσχάτως,  της "Πρώτη Φορά Αριστεράς"; Μήπως κάτι χειροπιαστό για το άνοιγμα της συζήτησης των μεσοπρόθεσμων, όπως τα ονομάζουν, μέτρων για το χρέος; Για να είμαστε πραγματιστές, δεν πήραμε πίσω τίποτα αντάξιο αυτών που για άλλη μια φορά τους παραδίδουμε. Κάτι αόριστες υποσχέσεις περί "τέλους λιτότητας" σε κάποιο θολό και απροσδιόριστο μέλλον. Τα λογικά κενά αυτής της αφήγησης είναι τόσο μεγάλα που χωράει να περάσει νταλίκα.

Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε, κατα πώς δείχνουν τα πράγματα, να υλοποιήσει διάφορα προφανώς δυσάρεστα για τους πολίτες αυτής της χώρας, που αφορούν στη φορολογία, στις συντάξεις και στις εργασιακές σχέσεις, για να αναφέρω τα κυριότερα. Δηλαδή μείωση αφορολόγητου, άδηλον μέχρι ποιου σημείου, μείωση συντάξεων με πετσόκομα ή και κατάργηση της κατά Κατρούγκαλο προσωπικής διαφοράς και προφανώς αμφισβήτηση των απεργιακών δικαιωμάτων, απελευθέρωση μαζικών απολύσεων και άλλα... ωραία. Η κυβέρνηση, επειδή δεν έχει άλλη επιλογή -και πώς να έχει αφού μετά βδελυγμίας αποστρέφεται ακόμη και την αρχή μιας απλής συζήτησης για οτιδήποτε μπορεί να λέγεται εναλλακτική πρόταση-, αποδέχτηκε το σύνολο των απαιτήσεων των δανειστών. Μάλιστα είναι άξιο σχολιασμού ότι η κυβέρνηση δέχτηκε να νομοθετήσει μέτρα που θα ισχύσουν και μετά το πέρας της δικής της διακυβέρνησης. Θα μου πεις σιγά τη δέσμευση για την οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση από δυνάμεις εκτός ΣΥΡΙΖΑ & ΑΝΕΛ. Αφού δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση ή υποψία αντίστασης. Ίσα ίσα εν μέσω οιμωγών για την καταστροφή που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση, τη μέμφονται γιατί δεν ολοκληρώνει τη 2η αξιολόγηση εγκαίρως! Πάντως γίνεται ηλίου φαεινότερον ποιος ασκεί την οικονομική διακυβέρνηση σε αυτή τη χώρα. Το ερώτημα του Κ. Καραμανλή του Α΄ αποκτά διαχρονική αξία: "Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;" Έτσι από τους πανηγυρισμούς εκείνων που θεωρούν ότι η αξιολόγηση κλείνει και το ελατήριο της ανάπτυξης είναι έτοιμο να εκτιναχτεί, μέχρι τις καταγγελίες όλων των υπόλοιπων με ελάχιστες διαφοροποιήσεις ότι η κυβέρνηση φταίει που δεν κλείνει ακόμα, υπάρχει μια μαύρη απύθμενη χαράδρα που με σταθερό ρυθμό μας τραβά μέσα. Κι αυτή είναι η πραγματικότητα που μέσα της κινούμαστε όλοι και τα -προφανώς- χειρότερα που έρχονται. Το θλιβερό είναι ότι αυτοί που είχαν μιλήσει για ρήξεις, για το εφικτό μιας άλλης πραγματικότητας, μιας άλλης Ευρώπης, είχαν μιλήσει για κοινωνική σωτηρία, είναι δεμένοι χειροπόδαρα και βλέπουν τους "εταίρους" να αποφασίζουν για όλα. Με αντάλλαγμα την παραμονή στις καρέκλες της εξουσίας αποδέχονται πράγματα που στο πολύ πρόσφατο παρελθόν τα αποτάσσονταν με φρίκη και οργή. Η γραμμή που ενώνει κυβέρνηση και αντιπολίτευση, παρά τις κραυγές και άλλα γραφικά ένθεν και ένθεν, έχει όνομα και λέγεται υποταγή. Και αυτό εκπέμπεται -και μη σας ζαλίζει η επικοινωνιακή διαχείρηση- σε όλη την κοινωνία. 

Έτσι, φίλοι και φίλες, πορευόμαστε. Από θρίαμβο σε θρίαμβο και από καταστροφή σε καταστροφή! Η μόνη διαφορά είναι πού βρίσκεται αυτός που τα εκστομίζει. Αν είναι δηλαδή στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση. Οι πολίτες αυτής της χώρας όμως δίχως πια αναπνοές, δίχως άλλες αντοχές κάθονται στη γωνία και παρακολουθούν αποκαμωμένοι. Και κατά πώς φαίνεται θα τα καταπιούν κι αυτά, αλλά και τα μελλούμενα. Βλέπετε, μπορεί μεν ο λαός να έχει τη δύναμη, όπως τραγουδά υπέροχα η Πάτι Σμιθ*, αλλά πρέπει να το πιστέψει κιόλας. Και αυτό είναι μια άλλη και μεγάλη ιστορία. 

*   Αποσπάσματα από τους στίχους του "People Have the Power" (Ο λαός έχει τη δύναμη) της Πάτι Σμιθ, που γράφτηκε και ηχογραφήθηκε το 1988. Εδώ μπορείτε να το απολαύσετε: www.youtube.com/watch?v=OzwpihgPhUE

Ονειρευόμουν στ' όνειρό μου / μια προοπτική λαμπρή και δίκαιη / και ο ύπνος κόπηκε /  αλλά τ' όνειρο δεν ήθελε να φύγει / έπαιρνε το σχήμα πανέμορφων κοιλάδων / όπου ο καθάριος αέρας είναι ο κανόνας / και οι αισθήσεις μου ζωντάνεψαν / και αφυπνίστηκα στην κραυγή / ότι ο λαός έχει τη δύναμη / να αποτινάξει τα έργα των ηλιθίων /...  Εκεί όπου υπήρχε έρημος / εγώ είδα πηγές / με τα νερά να ξεχειλίζουν / και περπατήσαμε μαζί εκεί / δίχως κανείς να περιγελά ή να κριτικάρει.../... Καθώς παραδόθηκα στον ύπνο μου / σου εμπιστεύομαι τ' όνειρό μου / ο λαός έχει τη δύναμη / να αποτινάξει τα έργα των ηλιθίων /... να ονειρευτεί / να κυβερνήσει /... ΑΚΟΥΣΤΕ / πιστεύω σε ό,τι ονειρευόμαστε / μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από την ενότητά μας / μπορούμε να αναποδογυρίσουμε τον κόσμο / μπορούμε να αλλάξουμε την περιστροφή της γης / έχουμε τη δύναμη / ο λαός έχει τη δύναμη...

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος