Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα

Δυσκολεύομαι να βρω τα κατάλληλα λόγια που χαρακτηρίζουν την κατάσταση σχετικά με τη συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση. Συνεχώς βαίνει προς ολοκλήρωση, αλλά κάτι στραβώνει και το τέλος δεν έρχεται. Κάτι σαν τον ορίζοντα, που όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Οι αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις των δανειστών δημιουργούν για την ελληνική κυβέρνηση ένα κλίμα που προσομοιάζει με κινούμενη άμμο. Χωρίς βέβαια και η κυβέρνηση να υπολείπεται σε λάθη και ασυνέπειες. Όλα τα μέρη βλέπουν πρόοδο, αλλά... Ο Β. Σόιμπλε δεν βλέπει, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, την ανάγκη άμεσης αναδιάρθρωσης του χρέους, ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας Ζ. Γκάμπριελ τάσσεται υπέρ της ελάφρυνσης, ειδάλως μας προειδοποιεί ότι επέρχεται κοινωνική αναταραχή. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μ. Σουλτς ανακαλύπτει ότι "η εμπιστοσύνη πολλών ανθρώπων στους θεσμούς -εθνικούς και ευρωπαϊκούς- έχει χαθεί". Ο Αυστριακός κεντρικός τραπεζίτης δηλώνει ότι το ΔΝΤ δεν χρειάζεται πλέον στην ελληνική διαπραγμάτευση, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί επαρκούν. Το ΔΝΤ σε ένα προσχέδιο έκθεσης χαρακτηρίζει το ελληνικό χρέος "εξαιρετικά μη βιώσιμο". Έλληνες παράγοντες της διαπραγμάτευσης διατείνονται ότι εντός των ημερών υπογράφουν και μάλιστα δύο κείμενα, ένα με το ΔΝΤ και ένα με τους υπόλοιπους, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι κάποια στιγμή του 2015 τασσόταν αναφανδόν υπέρ του κουρέματος, μετά συζητούσε την αναδιάρθρωση, τώρα συμβιβάζεται (πάντοτε εντίμως) με την επιμήκυνση, με κάτι τέλος πάντων. Ο Γ. Σταθάκης ξαφνικά προσχώρησε... στην άποψη Σόϊμπλε και βρίσκει ότι το χρέος δεν έχει ανάγκη καμίας επέμβασης μέχρι το 2023, αν δεν κάνω λάθος. Και προχτές ανακοινώθηκε ότι την προσεχή εβδομάδα, ανεξαρτήτως συμφωνίας με τους "θεσμούς", θα κατατεθούν στη Βουλή τα δύο νομοσχέδια για το ασφαλιστικό και το φορολογικό. Υπό άλλες συνθήκες, αν η διαπραγμάτευση είχε αρχίσει πριν από λίγο καιρό, θα αισθανόμουν περηφάνια για τη συνέπεια λόγων-πράξεων της κυβέρνησης. Όμως επειδή έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος και κάτι έμαθα, αυτή η διακήρυξη με ανησυχεί. Έχει η κυβέρνηση οργανώσει τις συμμαχίες της, τις εναλλακτικές λύσεις-προτάσεις για να υποστηρίξει τέτοιες τελεσίδηκες πρωτοβουλίες; Θα φτάσει τις κόκκινες γραμμές της στα άκρα;  Ας έχουμε υπόψη μας όμως ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. Εύχομαι να έχουν ζυγίσει καλά την συγκυρία και τις δυνατότητές μας. Δεν νομίζω ότι αντέχει η χώρα άλλα χτυπήματα στο κύρος και στην αξιοπιστία της. Τώρα θα είναι η σειρά της φάρσας.

Αυτόν τον μήνα, προς το τέλος του, κλείνουν έξι χρόνια που η χώρα πορεύεται με μνημόνια. Τρεις κυβερνήσεις, όλες συμμαχικές αν συνυπολογίσουμε και τους "θεσμούς", τρία μνημόνια, πολλοί εφαρμοστικοί νόμοι με τα γνωστά και μετρήσιμα αποτελέσματα. Τι και αν περικόπηκαν μισθοί και συντάξεις; Τι και αν μπήκαν φόροι σε ό,τι ζει, κινείται και αναπνέει στην ελληνική επικράτεια; Τι και αν το σύστημα υγείας διαλύθηκε και βρίσκεται στην εντατική; Τι και αν η ανεργία παραμένει θαλερή και σφύζουσα υγείας (το μοναδικό μέγεθος που παραμένει σταθερό); Τι και αν συνεχώς γλιστράνε κάτω από το όριο φτώχειας όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας; Τι και αν ξανάρχισε ένας νέος κύκλος μετανάστευσης μετά από μισό αιώνα και βάλε; Και δυστυχώς, ενώ η είσοδος στο τούνελ της λιτότητας, της ύφεσης, της υποχρεωτικής συγκυβέρνησης με τους "θεσμούς και της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας είναι ορατό, η έξοδος παραμένει αφανής ή μάλλον οδηγούμαστε σε μια κατάσταση λαθροβίωσης. Και οι δανειστές μας στο γνωστό μοτίβο: "Βρισκόσαστε στον σωστό δρόμο, αλλά πρέπει να πάρετε και άλλα μέτρα". Σύμφωνα με τη Λαγκάρντ, το μνημόνιο του καλοκαιριού χρειάζεται αναθεώρηση στους στόχους του και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό. Επίσης προσέθεσε το συγκινητικό ότι το ΔΝΤ δεν θα εγκαταλείψει τους Έλληνες. Τόση αγάπη!

Μπροστά σε όλα αυτά η κυβέρνηση εξακολουθεί να πιστεύει ακλόνητα ότι θα οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια και στην ανάπτυξη. Μόνο που όλο και λιγότεροι την πιστεύουν. Μπλεγμένοι, κυβέρνηση και κόμμα, σε όλα αυτά που υπέγραψαν "εξαιτίας των συσχετισμών", λες και τους αποκαλύφθηκαν τότε, πασχίζει να αφηγηθεί μια ιστορία θάρρους, αριστερής συνέπειας και ασίγαστης αγωνιστικότητας, ενώ κατά βάθος γνωρίζει (όπως και εμείς άλλωστε) ότι "οι Μήδοι θα διαβούνε". Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με σημαντική χρονοκαθυστέρηση ανακαλύπτει διάφορα πράγματα, όπως τον δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων, τη σκληρότητα του ΔΝΤ, τις νεοφιλελεύθερες εμμονές του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και εσχάτως τον... δρόμο του μεταξιού. Και ο λαός, αυτός πού βρίσκεται; Τολμώ να πω ότι μετά το δημοψήφισμα και τη δυναμική του έκφραση με αυτό το ανέλπιστο αλλά τόσο εκκωφαντικό ΟΧΙ ο λαός στέκεται εξουθενωμένος, αποθαρρυμένος στη γωνία και περιμένει. Δεν είμαι σιγουρος τι, αλλά συναισθάνομαι ότι αυτήν τη νέα (αριστερή) μνημονιακή εποχή την έχει αποδεχτεί σαν ένα αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο.

Πορευόμαστε έχοντας αποδεχτεί τον ρόλο του πειραματόζωου με απελπισία και μοιρολατρία. Μας φταίνε όλοι, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, αλλά τον καναπέ και το τηλεκοντρόλ δεν το αφήνουμε από το χέρι. Τυφλοί που δεν μπορούν να δουν πέρα από την περίμετρο του ολοένα περιοριζόμενου βιοτόπου τους. Περιμένουμε ίσως κάποιο θαύμα; Θα δείξει... Πριν σας πω καληνύχτα και ευχηθώ να έχετε μια καλή Κυριακή, σας παραθέτω έναν σύνδεσμο στο YouTube, με ένα ποίημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι με τίτλο: "Οι Δεινόσαυροι, εμείς". Είναι πεσιμιστικό σαν την εποχή μας.

Σας ασπάζομαι
Πάνος Σταθόπουλος