Έκανα θυσίες και υποχωρήσεις...*

* Στίχος από μια επιτυχία του λαϊκού αοιδού Στ. Γονίδη με τίτλο "Όλα τα 'δωσα σε σένα"

Η αλήθεια είναι, διαβάζοντας τη σχετική ειδησεογραφία για όσα διεμείφθησαν στο μοιραίο υπουργικό συμβούλιο που οδήγησε στη παραίτηση του ΥπΕξ, ότι δεν μπορεί να μην σου περνά από το μυαλό πόσες θυσίες και υποχωρήσεις έχει κάνει ο Αλ. Τσίπρας για να συνεχίσει να κρατά τον "πολύτιμο" σύμμαχο που ακούει στο όνομα Παν. Καμμένος. Οι κατά καιρούς δηλώσεις του ή κάποιες τοξικές απόψεις του -με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις θέσεις που υποστήριξε στο τελευταίο ταξίδι του στην Αμερική- έχουν αντιμετωπιστεί επιεικώς... αβαβά από τον ΣΥΡΙΖΑ, σηκώνοντας μόνο κάποιες ασθενικές διαμαρτυρίες, έτσι για τη τιμή των όπλων. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τα σχετικά κατορθώματα του φωνακλά Υπουργού Άμυνας στο Αμέρικα. 

Δεν γνωρίζω πώς θα χαρακτηρίσει ο ιστορικός του μέλλοντος αυτή την τόσο αφύσικη συνεργασία μεταξύ ενός ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος -έστω τότε- και ενός εθνολαϊκιστικού δεξιού. Η ιδεολογική άβυσσος που τα χώριζε ήταν δεδομένη. Δεδομένη ήταν τουλάχιστον και στο πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης και η ατζέντα. Ήταν η επιδιωκόμενη ακύρωση των μνημονίων. Ήταν μάλλον και το μοναδικό σημείο σύγκλισης των δύο αυτών κομμάτων. Δεν γνωρίζω επίσης αν ο Καμμένος κατάφερε να φέρει στον "ίσιο δρόμο" τον "μικρό Αλέξη", μέσω της σχεδόν προαναγγελθείσης συνεργασίας τους, τότε, στις αρχές του 2015 - θυμάστε τη διαφήμιση; 

Από την άλλη μεριά βεβαίως υπάρχουν και οι στίχοι του Μπρεχτ: "[...] Τι βρωμιά δε θα 'κανες / τη βρωμιά για να τσακίσεις; / Αν επιτέλους μπορούσες το κόσμο ν' αλλάξεις, δεν θα / καταδεχόσουν να το κάνεις; / Ποιος είσαι; / Βυθίσου στο βούρκο / αγκάλιασε το φονιά, όμως / άλλαξε τον κόσμο: το 'χει ανάγκη [...] (Από το θεατρικό έργο Η απόφαση (Die Massnahme), 1930, σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, εκδ. Θεμέλιο). Είναι αλήθεια ότι για να κυβερνήσεις πρέπει να "λερώσεις" τα χέρια, πρέπει να "πηδήξεις" κάποια παλούκια, να κάνεις κάποια πράγματα "γαργάρα". Το ερώτημα της χιλιετίας είναι μέχρι πού αντέχεις να φτάσεις ώσπου να τα διαολοστείλεις όλα... Ποια είναι τα όρια; Πόσο στενά αγκαλιάζεις τον μπρεχτικό "φονιά"; Και κάνοντας όσες "βρομιές" χρειάζεται μήπως κινδυνεύεις να αρχίσεις να μοιάζεις με όσους κατ' ανάγκη φαύλους συγχρωτίζεσαι - έστω για καλό σκοπό; 

Δύσκολες ερωτήσεις, ζόρικα διλήμματα και δεν έχω τις απαντήσεις. Άλλες φορές τα βλέπω έτσι και άλλες φορές αλλιώς... 

Παρ' όλα αυτά το ερώτημα παραμένει. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας προτίμησε να καλύψει τον Καμμένο και όχι τον -τουλάχιστον ιδεολογικά- συγγενέστερο Ν. Κοτζιά; Για το εντελώς προφανές, δηλαδή μήπως διαταραχτεί η συνοχή της κυβέρνησης και ο σχεδιασμός μια σειράς κινήσεων που θα καταλήξουν στις εκλογές και σε μια καλή "επίδοση". Μήπως όμως η κυβέρνηση αποπειράται ευσχήμως να "αποτραβηχτεί" από μια συμφωνία με τους βόρειους γείτονές μας που κατά τα φαινόμενα της κοστίζει πολιτικά; Μην ξεχνάμε ότι ο Ν. Κοτζιάς ήταν -ομολογουμένως- ο αρχιτέκτονας αυτής της συμφωνίας. Μήπως ο διπλωματικός θρίαμβος, όπως χαρακτηρίστικε και χαιρετίστηκε διεθνώς, εξελίσσεται σε ένα δυσάρεστο βάρος στο εσωτερικό; Ζητώ συγγνώμη, αλλά πάλι δεν διαθέτω τις απαντήσεις. Μπορώ όμως να σας παραθέσω μια σύντομη ιστορία από το ωραίο βιβλιαράκι με ιστορίες για ενήλικες που έχει εκδώσει ο φίλος Κώστας Στοφόρος με τίτλο Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ, στις εκδόσεις Βακχικόν. Η μικρή ιστορία έχει τίτλο "Νύχτα γεμάτη βροχή 1". Υπάρχει και 2 καθώς κι άλλες 28 -απολαυστικές- ιστοριούλες, οπότε σας συνιστώ θερμά να το αγοράσετε.

ΝΥΧΤΑ ΓΕΜΑΤΗ ΒΡΟΧΗ 1

Μια φορά κι ένα καιρό, έβρεχε ασταμάτητα. Μια φορά κι ένα καιρό δεν μας ένοιαζε. Μια φορά κι ένα καιρό χορεύαμε, με βρεγμένα ρούχα πάνω στο υγρό χορτάρι. Ούτε που μας πείραζαν οι λάσπες. Φεγγοβολούσες πάνω στα λευκά σεντόνια σαν μαργαριτάρι. Ύστερα έφυγες. Πέρασαν χρόνια. Συναντηθήκαμε τυχαία. Έβρεχε και πάλι. "Τι παλιόκαιρος", μου είπες και συμφώνησα κουνώντας το κεφάλι. Χαιρετηθήκαμε φιλώντας ο ένας τον άλλο στο μάγουλο. Δεν είχαμε τίποτε άλλο να πούμε.