Ένα ευχαριστώ

Σπεύδω να δηλώσω προκαταβολικά ότι δεν προσηλυτίστηκα στη λατρεία της σπυριάρας -της μπάλας του μπάσκετ- εξαιτίας των απίστευτων κατορθωμάτων της Εθνικής Ομάδας μας, τότε στο καυτό - μεταφορικά και πραγματικά- 1987. Μεγάλωσα, ολυμπιακός γαρ, με τα κατορθώματα, τους θριάμβους και τις ήττες -θρυλικές κι αυτές- των αδελφών Κατσαφάδων, του Ευστρατίου, του Ράμου, των Μελίνι, Διάκουλα, Καστρινάκη και Γιατζόγλου αργότερα, μέχρι τις μέρες του Ολυμπιακού των δύο συνεχόμενων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Αυτοί μαζί με τους παιχταράδες των άλλων ομάδων έχουν ομορφύνει πολλές φορές τις νύχτες μου. Έχω παίξει μπάσκετ από τα πρώτα γυμνασιακά χρόνια μου, μέχρι τη μέρα που μου το έκοψαν οι ορθοπεδικοί. Έχω περάσει άπειρες ώρες, κυρίως στη τηλεόραση, όμως και στο γήπεδο αλαλάζοντας, ιδρώνοντας και ξεφυσώντας υπέρ του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας. Εν ολίγοις, λατρεύω το μπάσκετ και, γιατί να το κρύψω, το φλας που μου προκαλεί η αδρεναλίνη εξαιτίας του. Βέβαια είναι κάποιες φορές, τώρα βαθιά στα -ήντα, που αισθάνομαι ότι θα πάθω κάτι από υπερβολική δόση. Τι λες, γιατρέ μου, να την κόψω τη συνήθεια;

Δυστυχώς, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές η Εθνική μας δεν κατάφερε να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, που αρχίζουν προς το τέλος του μήνα. Δεν απογοητεύτηκα πολύ, γιατί το περίμενα. Περισσότερο απογοητεύτηκα που δεν μπόρεσε να αγωνιστεί ο μεγάλος Βασίλης Σπανούλης -ήθελα να τον δω με το εθνόσημο μια τελευταία φορά-, ο οποίος κρέμασε μάλιστα οριστικά τα αγωνιστικά παπούτσια του, αμέσως μετά τον τραυματισμό του και την αδυναμία του να συμμετάσχει στις αγωνιστικές υποχρεώσεις της Εθνικής ομάδας.

Έχω δει και θαυμάσει από τα μικράτα μου μέχρι σήμερα φοβερούς και τρομερούς μπασκετμπολίστες ντόπιους και ξένους, που άφησαν τη σφραγίδα τους στο αγώνισμα και έχουν συνδέσει το όνομά τους με πολύ μεγάλα αθλητικά κατορθώματα και επιδόσεις. Να, για παράδειγμα, ο kill Bill είναι ο πρώτος πασέρ και σκόρερ της ευρωλίγκας. Στον αθλητισμό όμως ισχύει η ρήση -σε όλες τις εκφάνσεις της- του Νικ Γκάλη: "Αυτή η νίκη είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη". Έτσι κάποια στιγμή θα βρεθεί κάποιος να τον εκτοπίσει. Πλην όμως παίκτες σαν τον Σπανούλη δεν συναντάς πολύ συχνά στα ευρωπαϊκά γήπεδα τουλάχιστον. Εγώ τον ευχαριστώ για όλες τις ωραίες στιγμές και τις χαρές που χάρισε σε όλους μας. Να είναι υγιής και να απολαύσει τη ζωή του, όπως εκείνος επιθυμεί. Επίσης, στο πρόσωπό του εκφράζω ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε όλους τους παιχταράδες -συμπαίκτες και αντιπάλους του-, που έστω για λίγη ώρα μάς έκαναν να υψωθούμε από την πραγματικότητα και να αισθανθούμε διαφορετικά, να ονειρευτούμε ότι είμαστε πρωταθλητές...

ΥΓ 1. Δυο μέρες μετά την αποχώρηση του V-Span άλλος ένας μεγάλος του ελληνικού μπάσκετ, ο Νίκος Ζήσης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Τώρα θα τους βλέπουμε πλέον από διάφορα βίντεο αρχείου και θα θαυμάζουμε για πολλοστή φορά τα κατορθώματά τους. Το τι αισθάνονται μόνο εκείνοι ξέρουν και εμείς συνειδητοποιούμε με ένα γλυκόπικρο τρόπο το πέρασμα των εποχών.

ΥΓ 2. Στο τέλος μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα μικρό αφιέρωμα της Ευρωλίγκας στον Β. Σπανούλη.