Γιατί, παρ' όλα όσα του καταλογίζω, ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ

Έφτασε η ώρα που θα αποφασίσεις -όχι πάντα εύκολα και με ένα αίσθημα κενού- ποιους θα ψηφίσεις, με ποιους θα εξακολουθείς (προς το παρόν) να (συν)πορεύεσαι και σε ποιους θα γυρίσεις την πλάτη. Μιλώ φυσικά για κόμματα και προγράμματα, όχι για φίλους. Δεν είναι πάντοτε εύκολο, συγκρούονται πολλά πράγματα μέσα σου. Ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις και επιλογές δεκαετιών, συναισθήματα, ψύχραιμη -όσο γίνεται- αποτίμηση των πεπραγμένων και των υποσχέσεων, και αυτών που θεωρείς λογικό να αναμένεις, ιδίως κάτω από το φως όσων συνέβησαν και δεν συνέβησαν την τελευταία τετραετία. Φυσικά πρέπει να ομολογήσω ότι στη σκέψη μου βασιλεύει υποχρεωτικά πλέον ο ετεροκαθορισμός, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να πάρω το κορίτσι μου και να πάμε για οπουδήποτε αλλού εκτός του εκλογικού τμήματος. Η περίπτωση να κοροϊδέψω τον εαυτό μου και να επιλέξω κάποιο από τα ποικιλώνυμα ελάσσονα αριστερά πολιτικά σχήματα, που με πρόσχημα την "επαναστατική" ματιά και ιδεολογική καθαρότητα, απευθύνονται αποκλειστικά στο θυμικό, μονίμως αυτοσχεδιάζοντα και αλληλοαποκλειόμενα, απλώς δεν παίζει.

Τούτων λεχθέντων, ας προσπαθήσω σύντομα να εξηγήσω γιατί θα ξαναψηφίσω το κυβερνητικό κόμμα και γιατί δεν θα συμπράξω με διάφορους (πρώην) αριστερούς, των οποίων την τελευταία τετραετία τα όνειρα χωράνε στο ρητό και κυρίως άρρητο πολιτικό σχέδιο της ΝΔ, και γενικώς αισθάνονται έτοιμοι να αλλάξουν κοσμοθεωρία και περπατησιά.

Τον πάω, ναι τον πάω τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί όπου του δόθηκε η ευκαιρία -όχι πως ήταν πολλές- δεν δίστασε να εφαρμόσει ταξική πολιτική υπέρ των ασθενέστερων. Όταν έχεις ήδη μια κοινωνία εξαντλημένη οικονομικά, με ένα σχεδόν 30% κινούμενο στα όρια της φτώχειας και κάτω από αυτά, είναι στοιχειώδες καθήκον οποιουδήποτε κόμματος αυτοπροσδιορίζεται αριστερό να υποστηρίξει ενεργά αυτό το κομμάτι του πληθυσμού. Όταν η μύτη και το στόμα σου είναι σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με τη θάλασσα της απόλυτης ένδειας και απελπισίας, χρειάζεσαι επειγόντως αναπνευστήρα. Και τον δίνεις δίχως να σκέφτεσαι αν κάποιοι θα δυσαρεστηθούν. Ακούω πολλά γι' αυτό το αόριστο και πολύπλαγκτο συνονθύλευμα, που αποκαλείται μεσαία τάξη και αν καταλαβαίνω καλά στις τάξεις της περιλαμβάνει όλους τους υπόλοιπους Έλληνες που δεν πεινάνε και που εξακολουθούν να πληρώνουν με διάφορους βαθμούς δυσκολίας τις υποχρεώσεις τους. Εντάξει και εγώ εκεί ανήκω. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι παρτάκιας, φιλοτόμαρος και αρκούντως τυφλός και κουφός για να μη βλέπω και να μην ακούω τι συμβαίνει με τους μη έχοντες. Η στοιχειώδης αλληλεγγύη αυτό επιτάσσει. Από την άλλη μεριά, δεν είναι δυνατόν να επιλεγεί ως μόνιμη λύση μια εσαεί επιδοματική πολιτική. Χρειάζονται ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις, που θα παράξουν πλούτο για να διανεμηθεί σε όλους. Σαν αρχή σωστά και δίκαια δόθηκε ό,τι δόθηκε, τώρα ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω. 

Σε αυτό το παρακάτω έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ παρά στη ΝΔ, γιατί αυτό μπορεί να σχεδιαστεί και να εκτελεστεί με διαφορετικά εργαλεία. Για παράδειγμα κατάργηση ή λαστιχοποίηση οκταώρου, καθιέρωση σιγά σιγά της αδιάλειπτης 7ήμερης εργασίας, καταστρατήγηση ή ανοχή στην παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας και στο κάτω κάτω όταν ένας επίδοξος πρωθυπουργός ανερυθρίαστα εκστομίζει τον αποκρουστικό κοινωνικό δαρβινισμό του, τι καλό για την κοινωνία να περιμένεις; Με λίγα λόγια πιστεύω περισσότερο στο σχέδιο κατανομής του πλούτου με κοινωνικές προτεραιότητες και ευαισθησίες τού ΣΥΡΙΖΑ παρά σε εκείνο της ΝΔ, με εμφανή ταξικό σχεδιασμό και φαβοριτισμό υπέρ των ισχυρών και ό,τι περισσέψει από τον μπουφέ πάει στους υπολοίπους.

Είμαι κάθετα αντίθετος στα εμφανή και αφανή σχέδιά της ΝΔ, για επίθεση στο όποιο κοινωνικό κράτος υφίσταται και αντέχει ακόμα. Ίσως εδώ έχει ξεχάσει ο πολύς κόσμος τα χάλια αυτού που έχουμε μάθει να αποκαλούμε κράτος κοινωνικής πρόνοιας στην πατρίδα μας στο διάστημα 2010-2014. Να θυμίσω τις μνημονιακές μεταρρυθμίσεις των  Μπουμπούκου, Βο(ρβο)ρίδη και Λοβέρδου του ιεροδουλομάχου; Να θυμίσω τις περικοπές στην ασφαλιστική κάλυψη φαρμάκων, την έλλειψη προσωπικού στα νοσοκομεία; Θα μου πείτε ότι μνημόνιο εφάρμοζαν όπως εφάρμοσε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πλην όμως δεν θυμάμαι κανέναν συριζαίο υπουργό να ισχυρίζεται ότι το μνημόνιο έπρεπε να το είχαμε εφεύρει και καλά θα είναι η τρόικα να μην του παίρνει τη δόξα. Εδώ παρακαλώ για να τονώνεται η μνήμη. Μήπως στην παιδεία, που απέλυσαν όσο περισσότερους μπορούσαν και έδιναν στους μαθητές φωτοτυπίες αντί βιβλίων; 

Την πελώρια υποκρισία της ΝΔ στο θέμα του βόρειου γείτονα, πώς να το παραβλέψεις; Αποδείχτηκε ότι ήταν έτοιμοι, εννοώ η δεξιά παράταξη, να επιλύσουν το θέμα με όρους σαφώς επαχθέστερους από αυτούς που εμπεριέχονται στην παρούσα συμφωνία. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίστηκε εθνικός μειοδότης και η ΝΔούλα υπεύθυνη πολιτική και πατριωτική δύναμη. Ωστόσο έχω μάθει να ξεχωρίζω την πραγματική είδηση από τη μαύρη και αντιδραστική προπαγάνδα, αλλά και τις θεωρίες συνομωσίας από τα πραγματικά επίδικα.

Δεν γεννήθηκα χθες, δεν έχω μνήμη χρυσόψαρου και δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι η ιστορία της κρίσης στην Ελλάδα άρχισε τον Γενάρη του 2015. Δεν μου διαφεύγει η προσπάθεια παρθενορραφής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σαν κάτι καινούριο και ελεύθερο βαρών, που θα μας οδηγήσει με επιτυχία στο μέλλον. Δεν παραβλέπω την ανεκτίμητη προσπάθεια του μιντιακού κατεστημένου. Είναι αλήθεια ότι οι αμετροέπειες του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν χρυσή ευκαιρία... στις γριές πουτάνες να φαντάζουν σαν λαχταριστά κοριτσόπουλα. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι αυτοί που κυριολεκτικά οδήγησαν την πατρίδα μας στα βράχια, τα γνωστά και μη εξαιρετέα πολιτικά τζάκια, όλος αυτός ο διεφθαρμένος εσμός, που σήμερα κρύβεται βολικά πίσω από τις κυβιστήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και μοστράρεται σαν το καινούριο και άμεμπτο, ζητάει την ψήφο μας.

Βέβαια δεν ξεχνώ όσα τρομερά και φοβερά υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, με απίστευτη προχειρότητα και ερασιτεχνισμό. Στο δικό μου μυαλό, δεν παίζει το σενάριο των ηθελημένων ψεμάτων, αλλά της βαριάς άγνοιας των μηχανισμών με τους οποίους λειτουργεί η ευρωπαϊκή μηχανή. Είναι σίγουρα κάτι που χρεώνεται συνολικά στο κόμμα αναλογικά, από τα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα μέχρι και το τελευταίο μέλος. Εξακολουθεί να μη γίνεται καμία ουσιαστική αυτοκριτική-καθαρτήρια λειτουργία, και η έλλειψή της βαραίνει πολύ στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως φερέγγυα πολιτική δύναμη. Μετά τον Αύγουστο του '15 και την υποχρεωτική συνθηκολόγηση, έκανε μακριά από τους προηγούμενους μαξιμαλισμούς μια ειλικρινή προσπάθεια σε αυτά που θα μπορούσε να αποσπάσει-πετύχει εφαρμόζοντας ένα επαχθές μνημόνιο. Έτσι σήμερα η πατρίδα μας έχει ανακτήσει ένα μέρος της χαμένης της κυριαρχίας.

Νομίζω ότι το τράβηξα πολύ. Ήθελα έστω και στο παρά πέντε να εξηγήσω γιατί, ενώ έχω ασκήσει κριτική στα πεπραγμένα και στις ασυνέπειες του ΣΥΡΙΖΑ, θα τον ψηφίσω άλλη μία φορά. Ξέρετε, προέρχομαι από την Ανανεωτική Αριστερά, τότε που η είσοδός μας στη Βουλή σήμαινε συνήθως ένα ολονύκτιο θρίλερ. Και να που τα έφερε η ιστορία η Αριστερά αυτή να διοικήσει το κράτος μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Ίσως πλέον να μην είναι τόσο Αριστερά όσο εγώ ο ίδιος θα ήθελα. Αλλά αυτό είναι μια προσωπική εκτίμηση, που σήμερα δεν είναι το κυρίαρχο ζητούμενο. Θα ήθελα λοιπόν να της δοθεί άλλη μία ευκαιρία -σε ευνοϊκότερες συνθήκες τώρα- να ξεδιπλώσει το σχέδιό της και να κριθεί για το έργο της. 

Αυτοί είναι οι λόγοι που θα ψηφίσω τον ΣΥΡΙΖΑ αύριο. Ίσως να μην κρίνονται επαρκείς, αλλά μου προκύπτουν αβίαστα και αυθόρμητα. Πιστέψτε με.

Καλό βόλι, λοιπόν.