Γιοι και πατεράδες

Την περασμένη εβδομάδα κάθισα να παρακολουθήσω τη συζήτηση στη Βουλή γνωρίζοντας σχεδόν εκ των προτέρων ότι για άλλη μία φορά θα απογοητευτώ από το επίπεδο. Δικαιώθηκα απολύτως. Απλώς, αυτήν τη φορά, η ένταση και η όξυνση ξεπέρασαν το αναμενόμενο και η συζήτηση πήρε έντονη προσωπική χροιά. Ο Τσίπρας προτίμησε -και σωστά- να παρουσιάσει-εκθειάσει τα πρόσφατα θετικά οικονομικά μέτρα που νομοθετεί και να κάνει έναν οικονομικό απολογισμό από το καλοκαίρι του '18 ως σήμερα, δηλώνοντας ότι με προσεκτικές και στοχευμένες κινήσεις θα ακολουθήσουν και άλλα μόνιμα θετικά μέτρα. Για την ίδια την αιτία της συζήτησης, τον υπουργό Πολάκη, είπε λίγα. Υπεραμύνθηκε του υπουργικού του έργου και απέδωσε το σύστριγκλο που έγινε στις επικριτικές δηλώσεις του πάνω στις -άστοχες ομολογουμένως- δηλώσεις του ΑΜΕΑ υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΝΔ Κυμπουρόπουλου, στην αψάδα του χαρακτήρα του φωνακλά Σφακιανού υπουργού. Είναι σαφές πλέον ότι ο Πολάκης είναι ο λατρεμένος μισητός στόχος της αντιπολίτευσης και το βολικό άλλοθι για να τον χρησιμοποιεί -αυτόν και τα καμώματά του- κατά το δοκούν, ενώ από την άλλη μεριά ο αρειμάνιος υπουργός μας το επιδιώκει και το απολαμβάνει...

Και εκεί που περίμενες να ακούσεις από τα χείλη του Μητσοτάκη, εκτός όσων αφορούσαν τον Πολάκη και την ένοχη -κατ' αυτόν- σχέση με τον Αλέξη, κάτι από το οικονομικό πρόγραμμα της ΝΔ, σε ανταπάντηση όσων είχε πει ο πρωθυπουργός, αυτό που ακούσαμε ήταν για τις διακοπές του Τσίπρα στη θαλαμηγό του εφοπλιστή Παναγόπουλου το καλοκαίρι που μας πέρασε, σε συνδυασμό με τη φονική καταστροφή στο Μάτι, για ανταλλάγματα στη σύζυγο του εφοπλιστή, για τη Βενεζουέλα, γι' αυτόν που υποστηρίζει για πρόεδρο της Κομισιόν και ότι τα οικονομικά μέτρα είναι ένα αμόκ προεκλογικής παροχολογίας, άσε που τα έχει ξεπατικώσει -ο άθλιος- από το πρόγραμμα της ΝΔ. Παρενθετικά υπενθυμίζω ότι απέκρουσε μετά βδελυγμίας την πρόταση του Τσίπρα για μια τηλεοπτική συζήτηση μεταξύ τους, απαντώντας πως ό,τι είχε να πει θα το πει στη Βουλή. Μίλαγε, λοιπόν, επί μία ώρα και κάτι επαναλαμβάνοντας τα ίδια πράγματα. Στη δε δευτερολογία του, πέταξε και τη γνωστή -από περιθωριακά και ακροδεξιά σάιτ- σπόντα περί φιλοχουντικού πατέρα και θείου του πρωθυπουργού, που απέκτησαν περιουσία με το καθεστώς των χουνταίων. Φυσικά όλα αυτά επέσυραν μια αντίστοιχη σε περιεχόμενο και ύφος απάντηση του Αλέξη.

Σπεύδω να δηλώσω προκαταβολικά ότι δεν μου αρέσει κυβερνητικά στελέχη, πόσω μάλλον ο πρωθυπουργός, να φιλοξενούνται σε σπίτια ή θαλαμηγούς επιχειρηματιών, γενικά προσώπων οικονομικής εξουσίας. Μάλιστα αυτή η δυσαρέσκειά μου επαυξάνεται όταν ο φιλοξενούμενος αυτοπροσδιορίζεται Αριστερός. Επειδή και εγώ τοποθετώ τον εαυτό μου στον ίδιο χώρο, χαρακτηρίζω την αποδοχή της πρόσκλησης για φιλοξενία στη θαλαμηγό ασύμβατη με όσα πρεσβεύει η Αριστερά στον τρόπο άσκησης της εξουσίας - τουλάχιστον.  Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια. Αυτό ισχύει για όλους όσοι ασκούν τη διοίκηση ενός κράτους, ιδιαίτερα όταν έχουν εκλεγεί με τα προτάγματα της Αριστεράς.

Κατ' αρχάς βρίσκω προκλητικό και θρασύτατο να μιλά κάποιος, που όχι μόνο ανέχεται αλλά έχει σε περίοπτες θέσεις κάτι κουμάσια σαν τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη, πασίγνωστους στο πανελλήνιο για το ακροδεξιό παρελθόν τους κατ' ελάχιστον. Συνεχίζοντας, έχω δικαίωμα να ισχυριστώ ότι απέναντι στην αναπόδεικτη κατηγορία για τον ύποπτο πλουτισμό της οικογένειας Τσίπρα υπάρχει η αποδεδειγμένα αρνητικότατη συμβολή του μπαμπά του Κυριάκου στα πολιτικά πράγματα του τόπου τη διετία 1965-1967. Δηλαδή αποστασία, συμπαιγνία με το Παλάτι, πτώση της εκλεγμένης κυβέρνησης, πολιτική περιδίνηση της χώρας με πεισιθανάτια κυβερνητικά σχήματα, κάτι που οδήγησε στη γνωστή επταετία. Είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη των υποτιθέμενων ωφελημάτων της οικογένειας Τσίπρα με τις αποδεδειγμένες ζημιές στην πατρίδα και στη δημοκρατία; Ο Τσίπρας ποτέ δεν αποκάλεσε -τουλάχιστον όσο θυμάμαι- τον πατέρα του Κυριάκου "αρχιαποστάτη", όπως τον αποκαλούσε σχεδόν αποκλειστικά ο δημοκρατικός κόσμος και οι εφημερίδες της εποχής εκείνης. Και στο τέλος τέλος, τι φταίνε οι απόγονοι για τα πεπραγμένα των γονέων τους; Τι φταίει ο Κυριάκος αν ο πατέρας του ήταν ένας αδίστακτος, κυνικός, καιροσκόπος πολιτικός; Η ευθύνη του ξεκινά σε αυτά που υποστηρίζει και προτείνει ο ίδιος. Αλλιώς γλιστράμε σε μια μαύρη αντίληψη περί συλλογικής οικογενειακής ευθύνης, όπου κάθε γενιά οφείλει να απολογείται για τους εξ αίματος προγόνους της. Να θυμίσω πόσοι άνθρωποι Αριστεροί και μη υπέφεραν παντοιοτρόπως μεταπολεμικά, επειδή κάποιος ή κάποιοι συγγενείς τους είχαν σχέση με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ; Πόσοι δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά, επειδή είχαν "λερωμένο" πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, εξαιτίας των συγγενών τους; Αλλά βεβαίως ο Μητσοτάκης junior έχει ομολογήσει την κακή σχέση του με την ιστορία, κοινώς είναι σκράπας, και δικαιολογείται το παιδί γι' αυτή την επίδειξη χωροφυλακίστικης, ασφαλίτικης νοοτροπίας του περασμένου αιώνα. 

Παρατηρώ επίσης ότι ενώ ο ίδιος έκανε τις επόμενες μέρες μια ψοφοδεή προσπάθεια να μετριάσει τις εντυπώσεις, σε όλο τον αντιπολιτευόμενο Τύπο, γραπτό και ηλεκτρονικό, το θέμα καλά κρατεί και εξακολουθεί να προβάλεται ad nauseam. Και σκέφτομαι ότι όλος αυτός ο ορυμαγδός αρνητικών πληροφοριών λειτουργεί σαν ένα κάλυμμα που το  τραβάνε από 'δω και από 'κει, μήπως αποκτήσει λίγο μεγαλύτερη επιφάνεια για να καλύψει διάφορες απόψεις του Μητσοτάκη junior που μας πλασάρεται σαν η νέα μεγάλη ελπίδα του έθνους - της δεξιάς παλινόρθωσης, λέω εγώ. Απόψεις περί 8ώρου, περί πενθημέρου, περί δώρου Χριστουγέννων, περί 13ης σύνταξης, περί της κοινωνικής ισότητας που είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση, περί των προερχομένων από τα υποβαθμισμένα οικονομικά και λαϊκά προάστια που μπορούν κατά βάση να είναι συντηρητές ασανσέρ, ψυκτικοί, υδραυλικοί κ.λπ. Και όλα αυτά να τα λέει ένας άνθρωπος που μεγάλωσε με χρυσό κουτάλι, που το όνομά του άνοιγε πόρτες μαζί με ανάλογα πόστα, που μια ζωή μαζί με άλλους συγγενείς του σιτίζεται από το Πρυτανείο. Τόσο θράσος, τόση έλλειψη ενσυναίσθησης. Και νομίζει ότι με αυτές τις θέσεις απευθύνεται σε όλους...

Δεν είμαι βέβαιος τι σκέφτονται οι συμπολίτες μου. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι. Αν πιστέψω τις δημοσκοπήσεις, τότε οι νεοφιλελεύθερες και αντικοινωνικές απόψεις του Κυριάκου κατισχύουν όσων υπεσχέθη και δεν παρέδωσε ο Αλέξης. Κατισχύουν -έτσι φαίνεται- των λίγων θετικών νομοθετημάτων και της όποιας προσπάθειας -περιορισμένης, διστακτικής, υποκριτικής, ειλικρινούς, ιδιοτελούς, ανεπαρκούς, χαρακτηρίστε την όπως θέλετε- να θεραπεύσει τα αποδεδειγμένα βαθιά τραύματα στην ελληνική κοινωνία, όσο του επιτρέπει ο προϋπολογισμός και το άγρυπνο βλέμμα των θεσμών και των αγορών.

Σε δέκα μέρες θα πάρουμε μια σοβαρή ένδειξη προς τα πού πάνε τα πράγματα και αν η πορεία αυτή είναι δίχως επιστροφή. Ελπίζω οι απόψεις του Μητσοτάκη να ηττηθούν, γιατί αν επικρατήσουν θα είναι επιβλαβέστερες των επιπτώσεων από τις αναμφίβολες κυβιστήσεις που έκανε και τις απογοητεύσεις που απλόχερα μοίρασε στη θέση των ελπίδων ο Αλέξης. Η ζημιά που θα προκληθεί σε σχέση με την τωρινή θα είναι επί το πολλαπλάσιο. Οψόμεθα λοιπόν.