Πρέπει να χαίρεσαι όταν ένα διεθνές δικαστήριο καταδικάζει την πατρίδα σου για διαφορετικές κάθε φορά παραβιάσεις; Δεν θα γενικεύσω την απάντησή μου, όμως με τη συγκεκριμένη καταδίκη ομολογώ ότι δεν χάρηκα απλώς, αλλά ενθουσιάστηκα. Μιλάω φυσικά για την καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, λόγω των παραλείψεων, της αδιαφορίας, της έλλειψης προστασίας που με βροντερό τρόπο επέδειξαν οι θεσμοί και τα εντεταλμένα όργανα του κράτους απέναντι σε απροστάτευτους ανθρώπους, στους μετανάστες που δούλευαν στη Μανωλάδα. Συγχρόνως είναι ένα γερό χαστούκι στους δικαστές που αθώωσαν, τότε, τους μπράβους του επιχειρηματία που πυροβόλησαν τους αλλοδαπούς εργάτες, όταν τους ζήτησαν τους μισθούς τους. Επίσης είναι μια γερή ροχάλα σε όλους εκείνους που προσπαθούσαν να βγάλουν λάδι τον επιχειρηματία και μέσω αυτού να "αποκαθάρουν" τα όσα φρικτά γίνονταν στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας. Να, όπως αυτός ο γελοίος και ανυπόφορος Α. Γεωργιάδης που έγραφε στο τουίτερ, τότε που βγήκε η δικαστική απόφαση, "Βγήκε η απόφαση 7-0. Δεν χωρά έφεση, τέλος δεν έχει άλλο". Ας ελπίσουμε ότι οι έντιμοι δικαστές, που αναμφίβολα υπάρχουν, θα προσπαθήσουν να επιβάλουν τάξη και να αποκαταστήσουν την έννοια της δικαιοσύνης στον χώρο τους που έχει πληγεί και θα διορθώσουν την εικόνα που η δικαιοσύνη σχηματίζει στο μυαλό των συμπολιτών τους. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς! Υποθέσεις που απαιτούνται χρόνια για να τελεσιδικήσουν εξαιτίας διαρκών αναβολών, έχω προσωπική εμπειρία για τον δικαστικό... αραμπά! Τα περισσότερα σκάνδαλα που φτάνουν στο ακροατήριο καταπίπτουν ή οι κατηγορούμενοι πέφτουν στα μαλακά. Το παραδικαστικό κύκλωμα που λυμαινόταν τον χώρο, ενώ οι λειτουργοί του δεν είχαν ιδέα και διαμαρτύρονταν τότε και τώρα για παρεμβάσεις στο έργο τους, δεν αντέχουν την παραμικρή κριτική, αλλά ακυρώνουν και τις μειώσεις στο μισθολόγιό τους. Είναι οι ίδιοι δικαστές που έχουν βγάλει ουκ ολίγες απεργίες παράνομες και καταχρηστικές. Αν ρωτήσει κανείς έναν οποιοδήποτε πολίτη, το λιγότερο που θα πει είναι ότι κάτι αρρωστημένο υπάρχει στον χώρο αυτό. Όπως είχε πει κάποτε σ' ενα τραγούδι του και ο Νιόνιος: "Το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί, μα η δικαιοσύνη ήταν απέξω".  Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, όμως δυστυχώς έχει επαληθευτεί πολλές φορές... Για την ιστορία, ο συγκεκριμένος στίχος μαζί με έναν άλλο λογοκρίθηκαν και, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος (Ρεζέρβα) το 1978, δεν υπήρχαν και είχαν αντικατασταθεί με τον ήχο που κάνει μια γραμμένη μαγνητοταινία όταν την προχωράς γρήγορα (fast forward). Προς τιμή του, ο Μάνος Χατζηδάκις, όταν ήταν διευθυντής στο Γ' Πρόγραμμα σε πείσμα της κυβερνητικής τότε δυσαρέσκειας και πίεσης, έπαιζε καθημερινά το συγκεκριμένο τραγούδι και αρκετές φορές την ημέρα... Τι θυμήθηκα τώρα βραδιάτικα!

Διαβάστε τη σχετική ειδησεογραφία με την... ευτυχή καταδίκη της πατρίδας μας και ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξουν άλλες τέτοιες καταδίκες που δεν περιποιούν καμία τιμή στον πολιτισμό και στην ιστορία μας. 

Δικαίωση η καταδικαστική απόφαση για τη Μανωλάδα

Η συνέχεια εδώ: www.efsyn.gr/arthro/dikaiosi-i-katadikastiki-apofasi-gia-ti-manolada