Η μορφή της αγάπης

Χθες είχα την ευχαρίστηση να δω μια εξαιρετική ταινία. Ο ελληνικός τίτλος της είναι Η μορφή του νερού (The Shape of Water) και είναι σκηνοθετημένη από τον σπουδαίο Μεξικανό σκηνοθέτη Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Πρόκειται για ένα γοητευτικό παραμύθι που απευθύνεται σε ενηλίκους και πραγματεύεται τον έρωτα ανάμεσα σε μια μοναχική ανθρώπινη ύπαρξη και ένα... τέρας. Κινηματογραφικά αυτό το θέμα έχει προϊστορία και είμαι βέβαιος, μέλλον. Αναφέρω εδώ την Πεντάμορφη και το τέρας, τη Μούμια, τον Δράκουλα και προφανώς άλλες ταινίες που αυτή τη στιγμή μού διαφεύγουν. Τολμώ να πω ότι και το Φάντασμα της Όπερας εμπίπτει σε αυτήν τη θεματολογία. Δηλαδή, των ερωτικών αισθημάτων που δημιουργούνται μεταξύ δύο φαινομενικά άσχετων υπάρξεων που αναφέρονται σε κόσμους χωριστούς κι όμως οι συνθήκες μπορούν να τους σπρώξουν τον ένα στην αγκαλιά του άλλου.

Τοποθετήστε την ερωτική αυτή ιστορία στο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον του Ψυχρού Πολέμου, του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης (τότε) και των φυλετικών διακρίσεων της εποχής και έχετε μια σπουδαία ταινία που αξίζει να παρακολουθήσετε. Χαρακτηρίζεται από ένα σοφό πάντρεμα συναισθημάτων, χιούμορ, δραματικής κορύφωσης, σπουδαίων ερμηνειών, δεν ξέρεις ποιον να πρωτοθαυμάσεις και είμαι βέβαιος ότι δικαίως θα αποσπάσει αρκετά Όσκαρ. Δεν θέλω να πω περισσότερα γι' αυτήν γιατί είναι καλύτερα να τα ανακαλύψετε εσείς. Περιορίζομαι να αναφέρω μια θαυμάσια φράση από την ταινία: "Η ζωή είναι το ναυάγιο των σχεδίων μας". Νομίζω ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση γιατί το έχουμε παρατηρήσει και βιώσει όλοι. Ας μην επεκταθώ εδώ, παρόλο που με τρώει, για διάφορα πολιτικά ναυάγια που προσάραξαν στις ακτές της πραγματικότητας.

Κλείνοντας, σας παραθέτω το ποίημα που εκφωνεί ο αφηγητής της ταινίας στο τέλος της και το οποίο περικλείει -κατά τη γνώμη μου- όλη την ουσία του έρωτα μεταξύ δύο υπάρξεων. Δηλαδή όσα αισθάνονται. Δεν μπόρεσα να βρω τον ποιητή, όμως προσπάθησα να το μεταφράσω όσο μπορούσα καλύτερα.