Η ζωή μας ως ακορντεόν, πια.

Αυτά που ζούμε τους τελευταίους δέκα μήνες νομίζω ότι περιγράφονται με επάρκεια από τον τίτλο. Αν ήθελα να περιγράψω τη διαδρομή των ελπίδων μας -γιατί, διάολε, πρέπει να έχουμε κι από αυτές-, θα έλεγα ότι κινούνται συνεχώς από τον φούρνο στη βαθιά κατάψυξη. Γιατί, πώς αλλιώς περιγράφεται η αυξομείωση των ελπίδων μας, από τα 2.000.000 εκατομμύρια εμβολιασμών το μήνα, που περιέγραψε με περισσή αυταρέσκεια ο αρμόδιος υπουργός, μέχρι τη σημερινή έρπουσα πραγματικότητα; Ομολογουμένως, δίχως αποκλειστική ευθύνη των "επιτελικών αρίστων", που μας διοικούν. Τη σκοπιμότητα την καταλαβαίνω, αλλά παρ' όλη την επικοινωνιακή κυβερνητική υπεροπλία υπάρχει μια εμφανής απογοήτευση και μια υποβόσκουσα δυσαρέσκεια, για την υπόσχεση που αθετήθηκε. Επίσης, δεν μπορώ να κρύψω την απογοήτευσή μου για την τσιγκουνιά, τη γραφειοκρατία και την έλλειψη ικανοποιητικής οργάνωσης, στα κοινοτικά όργανα. 

Μήπως, όμως, με το διαδοχικό άνοιγμα-κλείσιμο του λιανικού εμπορίου και τις θηριώδεις αντιφάσεις, για την απαγόρευση συγκεντρώσεων άνω των εκατό ατόμων και την αποδοχή συνωστισμών -ιδιαίτερα σε ώρες αιχμής- στα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν επιτείνεται ο φόβος, η ανασφάλεια και η σύγχυση; Τόσα "ήξεις αφίξεις", τόση αυταρέσκεια, τόση ανοργανωσιά! Τη γαλαντομία πάλι απέναντι στους επιχειρηματίες των ΜΜΕ -δήθεν μου για ενημέρωση του κοινού για τα μέτρα προστασίας έναντι της πανδημίας- με τη σύγχρονη τσιγκουνιά απέναντι στον χειμαζόμενο κόσμο της εργασίας, πώς να τη χαρακτηρίσουμε;

Μπορείς να αγνοήσεις το οξύμωρο της διάθεσης πόρων για την αναβίωση ενός μεταμοντέρνου ασφαλίτικου σπουδαστικού, όπως εκείνο της δικτατορίας -εγώ το θυμάμαι κυριολεκτικά στο πετσί μου- και της άρνησης να εμπεδώσουν την αναγκαιότητα της λειτουργίας των σχολικών αιθουσών με λιγότερους μαθητές και της αύξησης του αριθμού των διδασκόντων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης; Το ένα τούς φαίνεται απολύτως φυσικό και εύλογο, ενώ το άλλο παράλογο και περιττό. 

Και δυστυχώς τα νέα, με τις μεταλλάξεις του ιού και με τη διαφόρων βαθμίδων αποτελεσματικότητα των εμβολίων που κυκλοφορούν, δεν επιτρέπουν καμία αισιοδοξία ούτε προσδιορίζουν κάποιο τέλος στη σύγχρονη δυστοπία την οποία ζούμε. Ο θάνατος, είτε απευθείας από την αρρώστια είτε από τις οικονομικές επιπτώσεις της, η έλλειψη κοινωνικής αλληλεπίδρασης, ο φανερός βηματισμός της Δημοκρατίας επί το αυταρχικότερο και η χυλοποίηση των πολιτών, σε ένα φοβισμένο άπραγο κοπάδι καταναλωτών, με προβληματίζει και με στενοχωρεί πολύ.

Τον τελευταίο καιρό, δυσκολεύομαι να διαβάσω. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Το μυαλό μου δεν μπορεί να συνταξιδέψει με όσα πραγματεύεται το βιβλίο στα χέρια μου, είτε είναι μυθιστόρημα είτε κάτι άλλο. Εκνευρίζομαι και θλίβομαι συγχρόνως, γιατί το διάβασμα ήταν πάντα μια αγαπημένη μου ασχολία και διέξοδος κάποιες φορές Θα ξαναγυρίσω άραγε στο θαυμαστό σύμπαν των βιβλίων; Ή μήπως είναι μια μόνιμη επιπλοκή της τοξικής συγκυρίας, μαζί με άλλες που ίσως τώρα δεν μπορούμε να προβλέψουμε, ούτε τη φύση τους ούτε την έκτασή τους.

Πολλά ερωτήματα, δίχως απαντήσεις ικανές να βοηθήσουν στη σύνθεση μιας απαραίτητης παραμυθίας, ελπιδοφόρας και ανακουφιστικής. Άρα, μας αρέσει δεν μας αρέσει, θέλουμε δεν θέλουμε, θα πορευτούμε μέσα σε αυτό το ακορντεόν, με όση ψυχραιμία και κουράγιο μπορούμε να επιστρατεύσουμε. Λίγο πριν ολοκληρώσω το σημερινό μου σημείωμα, μιλούσα με έναν καλό, παλιό μου φίλο και συμφωνήσαμε ότι είναι κρίμα να καταλήξουμε στα αβρά χέρια των ψυχιάτρων. Γιατί, με αυτήν τη συνεχόμενη παλινδρόμηση, από τις ελπίδες στα τάρταρα του φόβου και των αμφιβολιών, το βλέπω σαν ένα πιθανό ενδεχόμενο. Ίδωμεν λοιπόν...