Ιλαροτραγωδία*

* Ιλαροτραγωδία ονομάζεται το θεατρικό εκείνο είδος της τραγωδίας της οποίας η υπόθεση εκτυλίσσεται από τραγική σε κωμική. Έτσι κατ΄ επέκταση ως έκφραση χαρακτηρίζει κάθε θλιβερή κατάσταση που έχει όμως κωμική έκβαση.

Συγχαρητήρια στην Αυγή για το θάρρος και την ανεξαρτησία της γνώμης που επιδεικνύει. Όλοι γνωρίζουμε πόσο λυσσαλέα (όπως και στο παρελθόν) αντιδρά ο ΣΥΡΙΖΑ στην άποψη ότι τα μνημόνια ασκούν θετική επιρροή στην ανάπτυξη της πατρίδας μας. Επίσης όλοι μας ξέρουμε με πόση βδελυγμία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις ευγενείς προτροπές των σωτήρων δανειστών μας προκειμένου να αναλάβει ως οφείλει την πατρότητα του μνημονίου που συνυπέγραψε. Δεν είναι και λίγο λοιπόν, αν σκεφτείς τη σύνδεσή της καλής εφημερίδας με τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει το κουράγιο να... τον τρολάρει. 

Αλλά αρκετά με την προσπάθεια να κάνω χιούμορ, επειδή θέλω να συγκαλύψω κάπως τον θυμό που μου προκάλεσε το συγκεκριμένο εξώφυλλο. Ομολογώ ότι έμεινα άναυδος, όταν σήμερα το πρωί σταμάτησα σ' ένα περίπτερο για να περιεργαστώ τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων. Η έμπνευση ήταν ολέθρια στο ηθικό μου και ευτυχώς που παίρνω αντιυπερτασικά, γιατί αλλιώς ίσως πάθαινα και τίποτε άλλο.

Η νοσηρή μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα σφόδρα αντιμνημονιακό με ξεκάθαρη και πειστική επιχειρηματολογία στη σημερινή θλιβερή κατάληξη που συνοψίζεται -ας με συγχωρέσει ο Κιούμπρικ- στη φράση "Πώς έμαθα να πάψω να ανησυχώ και να αγαπώ τα μνημόνια" είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει και να προβληματίσει εκτός από τα εναπομείναντα μέλη του κόμματος και τους ιστορικούς του μέλλοντος. 

Το ότι θα βγούμε το καλοκαίρι από τα μνημόνια, είτε με καθαρό είτε με βρόμικο τρόπο (οι γνώμες μεταξύ κοινοτικών και Γερμανών, ως γνωστόν επί του προκειμένου, διίστανται), είναι μάλλον πιθανόν. Αλλά είναι δυνατόν ο συντάκτης του τίτλου και κατ' επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ, να πιστεύει ότι βγαίνοντας από τα μνημόνια επιστρέφουμε σε κάποια κανονικότητα; Μας δουλεύουν αγρίως ή όντως αυτά που συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας και το όποιο μυαλό διαθέτουμε δεν έχουν καμία σχέση με την μόνη πραγματικότητα, αυτή μέσα στην οποία εκείνοι ζουν; Δηλαδή οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, το κύμα της μετανάστευσης, η εξουθενωτική άμεση και έμμεση φορολόγηση, οι επιταχυνόμενοι ρυθμοί πλειστηριασμών σε όλους όσοι χρωστάνε σε τράπεζες, δημόσιο και ταμεία (παρακαλώ, αποκλειστικά στους μπαταχτσήδες!), το συνεχές ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας (βαφτίζεται μεταρρυθμιστική προσήλωση), τα πρωτοφανή πλεονάσματα που μας ζητάνε σε βάθος δεκαετιών, θα αποκατασταθούν; Γιατί νομίζω ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι χαρακτηριστικά μιας κανονικής ευρωπαϊκής χώρας. Και οι αναιμικοί ρυθμοί ανάπτυξης -να δεχτώ ότι η οικονομική συρρίκνωση έχει σταματήσει πια- θα μας οδηγήσουν ασφαλώς στην ποθητή κανονικότητα; Και τι θα γίνει άραγε με το πελώριο δημοσιονομικό χρέος; Πελώριο, όχι μόνο σε απόλυτους αριθμούς για μια χώρα όπως η πατρίδα μας, αλλά κυρίως σε σχέση με το ΑΕΠ.

Αλήθεια, εκτός του τουρισμού, που όντως πηγαίνει λαμπρά, υπάρχει κάποιος άλλος τομέας οικονομικής δραστηριότητας που να αναπτύσσεται ανάλογα, ώστε να δικαιολογεί την αισιοδοξία που κραυγάζει το εν λόγω πρωτοσέλιδο; Να το θέσω διαφορετικά. Έχουν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό οι εξαγωγές ώστε να βάλουν πλάτη σε μια επιστροφή στην κανονικότητα; Μήπως οι επενδύσεις; Χρειάζεται να μιλήσω για την καθημερινότητα; Να μιλήσω για τις νέες περικοπές στις συντάξεις (κατάργηση προσωπικής διαφοράς) και για τη μείωση στο αφορολόγητο, που είναι προσυμφωνημένες και πλησιάζει ο καιρός να εφαρμοστούν; Πιστεύει η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι έτσι θα τονωθεί και θα πάρει τα πάνω της η κατανάλωση; 

Η χώρα εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα οικονομικό βούρκο τον οποίο δεν μπορεί να ξεπεράσει και να βαδίσει σε στέρεο έδαφος. Τα δομικά προβλήματά της ήταν γνωστά στις οικονομικές ελίτ, στους κυβερνώντες και στους φιλεύσπλαγχνους εταίρους μας. Οι δύο πρώτοι καμώνονταν -πέρα από κάτι αυτοκριτικά ψελλίσματα- ότι όλα κυλούσαν εξαιρετικά και βάσει σχεδίου. Άλλωστε δεν ενδιαφέρει τους μεν τίποτε άλλο πέραν του στενού οικονομικού τους συμφέροντος -κανένα όραμα, πέραν της κρατικοδίαιτης οικονομικής δραστηριότητας- και τους δε η επιθυμία να κυβερνήσουν, ώστε να συνεχίσουν να πασσάρουν οι μεν στους δε. Τόσο απλά και τόσο χυδαία. Όσο για τους εταίρους  μας, αυτοί κεφαλαιοποίησαν μεταφορικά και κυριολεκτικά τα υπαρκτά προβλήματά μας. Έτσι κι αλλιώς η κρίση χτύπησε αλύπητα τις λαϊκές τάξεις και τα μεσαία εισοδήματα. Αυτοί πλήρωσαν και πληρώνουν τον λογαριασμό. 

Και είναι ντροπή για τη ριζοσπαστική Αριστερά, η οποία δυστυχώς εφάρμοσε, γιατί αυτό ακριβώς έκανε, το πρόγραμμα των δανειστών μας, με ζηλευτή στοχοπροσήλωση, όπως φυσικά και οι προηγούμενοι, να επικαλείται τώρα τόσο εξώφθαλμα και αναίσχυντα επικοινωνιακές μπούρδες και ανύπαρκτα πράγματα. Απίστευτη μεταλλαγή σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Είναι ικανοί να ισχυριστούν, όσο μάλιστα πλησιάζουν οι εκλογές, ότι ποτέ δεν υποχώρησαν, ποτέ δεν ακύρωσαν προεκλογικές υποσχέσεις, δεν πρόδωσαν καμία αρχή, απλώς προχωρήσαν σε έναν άλλο δρόμο, προς μια άλλη κατεύθυνση. Και να το βαφτίσουν αυτό ρεαλισμό και προσαρμοστικότητα και να θεωρήσουν ότι είμαστε τυχεροί που ανέλαβαν αυτοί τα ηνία της χώρας. Τι πανωλεθρίαμβος και τούτος που μας έτυχε... Πόση άλλη επιτυχία να αντέξεις πια;

ΥΓ. Θέλω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου με την ιλαρότητα που μου προκάλεσε η είδηση ότι η ΝΔ απέσυρε την πρόσκλησή της στον Γιούνκερ να μιλήσει στο Ίδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή, από φόβο μήπως πει πράγματα που ακυρώνουν το προεκλογικό της αφήγημα. Φαντάσου, έφτασαν να φοβούνται τι θα αρθρώσει ο Λουξεμβούργιος... Ό,τι και να καταλογίζω στον Αλέξη ένα πράγμα πρέπει να παραδεχτώ. Έχει αστέρι. Με τόσο ανίκανους και αστείους αντιπάλους όλα τα σενάρια παραμένουν ανοιχτά...