Και τώρα τι λες;

Ωραία ήταν με την ποίηση και τον εορτασμό της. Μακάρι να μπορούσα να τα καταφέρω έτσι ώστε κάθε μέρα μου να ομορφαίνει και να εμπλουτίζεται από αυτήν, ώστε τίποτα αρνητικό, άσχημο, αποθαρρυντικό να μην πληγώνει τη καθημερινότητά μου. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνω μέχρι τώρα και τολμώ να προφητέψω ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Προφανώς φταίω εγώ, αλλά φταίνε και τα διάφορα -ουτοπικά- δαιμόνια που κατακλύζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Βέβαια δεν μπορώ να παραβλέψω τη συμβολή των γεγονότων και των ειδήσεων που σπανίως μπορούν να χαρακτηριστούν αισιόδοξες ή ελπιδοφόρες.

Αλήθεια πώς μπορείς να αμυνθείς, να οχυρωθείς απέναντι σε αυτόν τον συντονισμένο πόλεμο, κάτι σαν blietzkrieg (κεραυνοβόλος πόλεμος), αρνητικών ειδήσεων αληθινών ή κατασκευασμένων; Μια λύση είναι να σταματήσεις να παρακολουθείς τα δελτία ειδήσεων στα κανάλια, να μη διαβάζεις εφημερίδα ούτε καν αυτές που κρέμονται στο περίπτερο, να κλείνεις το ραδιόφωνο όταν πλσιάζει η εκφώνηση των ειδήσεων. Η πραγματικότητα όμως θα βρει αργά ή γρήγορα τον τρόπο να συνδεθεί μαζί σου. Για παράδειγμα, από το τηλεφώνημα ενός φίλου ή φίλης που σε ρωτά ή σου ζητά να σχολιάσεις εκείνο ή το άλλο συνταρακτικό νέο. Τι του λες; Συγγνώμη, αλλά μη συνεχίσεις γιατί ο γιατρός μού έχει απαγορέψει οτιδήποτε μου ανεβάζει τη πίεση και με στενοχωρεί; Θα καταδικάσεις τον εαυτό σου σε μια ιδιότυπη κοινωνική απομόνωση.

Μάλιστα, όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές του Μαΐου τόσο θα βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις αληθινές, ψεύτικες, ολόκληρες, μισές, παραμορφωμένες, με μοναδικό σκοπό να φτιάχνουν κλίμα και να επηρεάζουν την ψήφο μας. Από τη μια μεριά η κυβέρνηση να κομπάζει ότι τώρα πια όλα τα καλά έρχονται, ενώ σύμπασα η αντιπολίτευση να χτυπιέται ότι τώρα έρχονται τα χειρότερα, δηλαδή πιθανόν 4ο μνημόνιο συν εθνικοί κίνδυνοι. Χάσαμε τη Μακεδονία μας οι μεν, οικοδομήσαμε την ειρήνη και την ανάπτυξη στην περιοχή μας οι δε. Κι αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα.

Θεωρητικά, θα μπορούσα να αδιαφορήσω για όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν γύρω μας, τη φτώχεια, τον ταχύτατα αναδυόμενο φασισμό και ρατσισμό, τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, τη μόλυνση του περιβάλλοντος και να νοιάζομαι αποκλειστικά για την πάρτη μου. Να πω δηλαδή στον εαυτό μου: Άκου, βρε μαλακοπίτουρα, η ζωή είναι σύντομη, πολύ σύντομη για να τη ξοδέψεις σε ιδεολογίες, κυνήγι ουτοπιών και άλλων βλαβερών δραστηριοτήτων που στο τέλος -πιθανότατα- θα σε αφήσουν  για πολλοστή φορά απογοητευμένο, καταστενοχωρημένο, με άλλα λόγια ταπί και δυστυχώς όχι ψύχραιμο. Μασούλησε, βρε μπετόβλακα, τη σύνταξη που εξακολουθεί να κατατίθεται και γράψε όλα τα υπόλοιπα στους βουβώνες σου. Σιγά μη βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα, να 'ναι καλά οι άλλοι. Άσε ΑΥΤΟΥΣ να κυνηγάνε τους ανεμόμυλους κι αν παρ' ελπίδα καταφέρουν και κάτι, ε, τότε, θα εισπράξεις κι εσύ. 

Θεωρητικά το 'χω, αλλά στην πράξη χωλαίνω. Το ρεκόρ μου είναι ένα συνεχές 48ωρο δίχως την παραμικρή είδηση, δίχως να ανοίξω τα μέιλ μου, δίχως να διαβάσω εφημερίδα, άνοιξα την τηλεόραση αποκλειστικά να δω ταινίες, ραδιόφωνο γιοκ. Ήπια και λίγο παραπάνω για να πνίξω αυτές τις ενοχλητικές φωνούλες που με καλούσαν να "ενημερωθώ", να μπω σε αγαπημένα μπλογκ, για να διαβάσω με μεγάλη ευχαρίστηση σχόλια και απόψεις συγγενείς με τις δικές μου. Το τέλος των δύο ημερών με βρήκε με μπόλικη ημικρανία και μια ανεξέλεγκτη πείνα για όλα αυτά που είχα στερηθεί. Δυστυχώς είμαι ελαττωματικός και προφανώς έχω μια ανήκεστο βλάβη στο σάπιο μου κρανίο. Ειδικά μάλιστα όσα συνέβησαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από την ελπίδα δηλαδή στην απογοήτευση, δεν βόηθησαν καθόλου. Ομολογώ ότι τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι κάπως καλύτερα, λιγότερο ψυχοπλακωμένος, αλλά μέχρι εκεί. 

Οπότε στην ερώτηση που βάζει ο τίτλος του σημερινού σημειώματος λέω να απαντήσω περιφραστικά με ένα συμβολικό ποίημα -τι άλλο;- του Τσαρλς Μπουκόφσκι με τίτλο "the aliens" (που στη γλώσσα μας θα μπορούσε να αποδοθεί σαν εξωγήινοι, σαν αλλοδαποί, σαν ξένοι). Επιλέγω τον τίτλο "οι ξένοι". Είναι από την ποιητική συλλογή The Last Night Of The Earth Poems (Ποιήματα της τελευταίας νύχτας της γης), σελ. 233, εκδ. HarperCollins,  Νέα Υπορκη 2002.

Μπορεί να μην το πιστεύετε / αλλά υπάρχουν άνθρωποι / που παιρνούν τη ζωή τους με / πολύ λίγες / προστριβές ή / απογοητεύσεις και απελπισίες. 

Ντύνονται καλά, / τρώνε καλά, / κοιμούνται καλά. Είναι ευχαριστημένοι με / την οικογενειακή τους / ζωή. Έχουν στιγμές θλίψης / αλλά στην τελική (συνολικά) / δεν πτοούνται / και συχνά αισθάνονται υπέροχα.

Και όταν πεθαίνουν / είναι ένας εύκολος θάνατος, / συνήθως στον ύπνο τους.

Μπορεί να μην το πιστεύετε / αλλά τέτοιοι άνθρωποι όντως υπάρχουν.

Αλλά εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Ω, όχι, δεν είμαι ένας από αυτούς, / δεν είμαι καν κοντά στο να γίνω ένας από αυτούς.

Όμως αυτοί είναι εκεί

Και εγώ εδώ.