Με αφορμή ένα βιτριολικό σχόλιο του Χρήστου Ξανθάκη που διάβασα στον ιστότοπο Newpost, το οποίο μεταξύ άλλων παρουσιάζει στοιχεία για το ηλικιακό φάσμα των χθεσινών κεντροαριστερών ψηφοφόρων έκανα μερικές αποθαρρυντικές διαπιστώσεις. Προηγούνται όμως τα στοιχεία: Σύμφωνα με το άρθρο (newpost.gr/blogs/xrhstos-ksanthakhs/638626/stayro-xasame-giwrgo-xasame-kai-alles-istories-gia-mikra-paidia) δύο στους τρεις από τους χθεσινούς ψηφοφόρους (άντρες-γυναίκες) ήταν ηλικίας άνω των 55 ετών. Αναλυτικότερα, περίπου 25% ανήκε στην ηλικιακή ομάδα από 55-65 και ένα άλλο 40% ήταν άνω των 65 χρόνων. Προφανώς οι νεότερες ηλικίες είναι είδος εν ανεπαρκεία...

Ξάπλωσα λοιπόν για μεσημεριανή σιέστα και οι αριθμοί αυτοί μαζί με τις εύλογες σκέψεις που μου προκάλεσαν (λες και ανέμενα κάτι διαφορετικό, περισσότερο ευοίωνο) με έριξαν σε βαθύ ύπνο (βρίσκομαι σε έντονη "συναχόπτωση"). Όταν ξύπνησα διάβασα και ένα θαυμάσιο σχετικό άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου στην Εφημερίδα των Συντακτών και ήρθε κι έδεσε το γλυκό. Είπα να το μοιραστώ μαζί σας μήπως και βγάλω λίγη από τη μαυρίλα που κρυφογλίστρησε μέσα μου (φταίει επίσης ο βήχας και η καταρροή). 

Το συμπέρασμα είναι ότι η ενασχόληση με τα κοινά, τα κινήματα, στον βαθμό που συνδέονται καθ' οιονδήποτε τρόπο με το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, είναι αφόρητα απωθητική για τους νέους ανθρώπους. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω. Δύο φορές που πήραν θάρρος και βγήκαν από το καβούκι της φαινομενικής αδιαφορίας και απραξίας (εννοώ με όρους μαζικότητας, καταλαβαινόμαστε...) έφαγαν δυο μπούφλες και αναδιπλώθηκαν (Γενάρης '15 & Δημοψήφισμα, τι να λέμε τώρα!). 

Από την άλλη, αν είναι να υπάρξει μια αλλαγή, μια νέα πορεία, μια νέα ελπίδα, πείτε το όπως θέλετε, πάντως κάτι διαφορετικό από τη θλιβερή "κανονικότητα" που ζούμε χρειάζεται η ενεργή συμμετοχή τους σε ικανούς αριθμούς. Νομίζω ότι η δική μου γενιά (65+) ό,τι είχε να δώσει για το καλό ή το κακό το έδωσε. Εφεδρείες πλέον και όχι χρυσές! Καλύτερα όμως διαβάστε το άρθρο...

Η Κεντροαριστερά και η γεροντοκρατία

Μας πληροφορεί συνάδελφος που συμμετείχε στη χθεσινή εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη νέας ηγεσίας στον «ευρύ» χώρο της Κεντροαριστεράς (με καθυστέρηση εισήχθη ο όρος στα ελληνικά πράγματα και όπως πάντα στρεβλός και θολός), μας λέει λοιπόν ότι ταλαιπωρήθηκε αρκετά (πολύ!) από τις ουρές που είχαν σχηματιστεί στα κατά τόπους εκλογικά τμήματα – περίμενε ώρες και λίγο έλειψε να τα βροντήξει και να φύγει. Θα ήταν, όμως, άδικο μετά τόση προσμονή και κόπωση. Ψήφισε –δεν είχε λόγο να μας το αποκρύψει– τον Ανδρουλάκη με μόνο κριτήριο το νεαρόν της ηλικίας του.

Οχι μόνο είναι σεβαστό το κριτήριο που επέλεξε, αλλά φαντάζει και το πιο πειστικό και ειλικρινές – όχι στη γεροντοκρατία. Δυστυχώς, όμως, συνεχίζει, η συντριπτική πλειονότητα ήταν άνω των 65-70 ετών. Αντιλαμβανόμαστε ότι το όλον της ψηφοφορίας, όσο δημοκρατικά και αν κύλησε, σκορπίζει κάποια θλίψη στην ατμόσφαιρα· απουσιάζει το σφρίγος της νεότητας, η ζείδωρη αυθάδειά της, ο κοχλασμός του αίματος, που είναι το απαραίτητο υλικό για την κυοφορία και γέννηση ριζοσπαστικών κι επαναστατικών ιδεών. Πουθενά μια μορφή έστω αναγέννησης και φρεσκάδας, μια εναλλακτική προσέγγιση της οικονομίας και του πολιτισμού, ένα όχι στα κουραστικά και τετριμμένα εθνικοεπικολυρικά φληναφήματα.

Είναι ανώφελο να πανηγυρίζουν για τη συμμετοχή λοιπόν οι κεντροαριστεροί. Οι νέοι τούς έχουν απαρνηθεί. Μια φορά ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να τους προσελκύσει τον Γενάρη του 2015, οπότε έπνεε αύρα ελευθερίας και αισιοδοξίας, να απαλλαγούμε επιτέλους από ένα σαθρό και διεφθαρμένο κατεστημένο· όλοι ελπίζαμε τότε ότι κάτι θα συμβεί. Α, μπα.

Ηρθε το δημοψήφισμα και χάσαμε οι πολλοί τ’ αυγά και τα πασχάλια με τη θηριώδη κωλοτούμπα της κυβέρνησης και την άγρια συνθηκολόγηση. Πάνε οι ελπίδες, πάνε όλα. Κυρίως πάνε οι νέοι, οι οποίοι αηδιασμένοι έστρεψαν την πλάτη όχι μόνο στην κυβερνώσα «Αριστερά» αλλά σε όλο το πολιτικό σύστημα. Εχουν δίκιο οι νέοι, αλλά ας βρουν μόνοι τους κάτι καινούργιο και ανατρεπτικό.

Δεν υπάρχει κενός χώρος πλέον για τέτοια σχήματα: Κεντροαριστερά, Κεντροδεξιά (κεντρομόλα, φυγόκεντρα και δεν συμμαζεύεται). Κύματα ολοκληρωτικής νοοτροπίας έχουν επικαθίσει στην κεφαλή της ανθρωπότητας και μόνο οι εύπιστοι και οι αφελείς δεν ανησυχούν. Τι πάει να πει Κέντρο, τι Δεξιά, τι Αριστερά; Σε μια δίνη περιφερόμαστε, όπου η εξουσία και οι αυλικοί έχουν τον πρώτο λόγο – είναι και οι μόνοι που επιζούν (ζουν καλά ή πολύ καλύτερα από την πλέμπα).

Η Κεντροαριστερά (η σοσιαλδημοκρατία, μην ξεχνιόμαστε) έχει ακυρωθεί από την άγνοια όσων την επικαλούνται – αγνοούν π.χ., σε ποιες χώρες «ευδοκίμησε» και γιατί, ποιες ήσαν οι συνθήκες, τι δημοκρατική παράδοση υπήρχε, με ποιες χώρες γειτνίαζαν και άλλα σημαντικά, που εδώ δεν ισχύουν, θέλουν διαφορετική προσέγγιση. Η Κεντροαριστερά είναι μια νικημένη παράταξη, χωρίς μέλλον – και πώς να έχει όταν ο οιονεί εισηγητής της είναι ο Σημίτης, ένας ανύπαρκτος, τότε και τώρα, πολιτικός;