Κάτι περισσότερο από κουζίνα...

Τον Άντονι Μπουρντέν τον πρωτογνώρισα από το πρώτο βιβλίο του, το Κουζίνα εμπιστευτικό: Περιπέτειες στο υπογάστριο των μαγειρείων, κάποια στιγμή το 2001. Μου άρεσε πολύ. Μέσα από το βιβλίο του, γνώρισα και συμπάθησα έναν τύπο ερωτευμένο με τη μαγειρική και τους ανθρώπους. Δεν είχε καμία σχέση με το λάιφ στάιλ, με την αγωνιώδη προσπάθεια να βάλει αστεράκια του γνωστού οδηγού υψηλής γαστριμαργίας (Guide Michelin) στις επωμίδες του, ούτε να "πουλήσει" επωφελώς τον εαυτό του. Θυμάμαι ότι μιλούσε για τις γήινες γεύσεις της παιδικής του ηλικίας, πόσο τον καθόρισαν, και το ταξίδι του προς την επαγγελματική καταξίωση. Προχθές έμαθα ότι αυτοκτόνησε στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Ποιος ξέρει τι δαίμονες κουβαλούσε μέσα του...

Είχα παρακολουθήσει με μεγάλο ενδιαφέρον επεισόδια της τηλεοπτικής εκπομπής του, Parts Unknown. Με τη χαρακτηριστική βαθιά φωνή του μας ξεναγούσε στις κουζίνες του κόσμου, του απλού καθημερινού κόσμου, όπου πάνω από την κατσαρόλα που κόχλαζε ή περιμένοντας να σηκώσουν τα καλούδια από τη φωτιά λέγανε ιστορίες από τη ζωή και τον τόπο τους. Βρήκα λοιπόν και αφιερώνω στη μνήμη του ένα ωραίο κείμενο γραμμένο από τον Γιάννη Αλμπάνη στον ιστότοπο I COOK GREEK  και σας το παραθέτω: 

Αυτό που έκανε τον Μπουρντέν να ξεχωρίζει...
Βλέπω την παρουσιάστρια του CNN Kate Bolduan  να κλαίει παρουσιάζοντας το θέμα για την αυτοκτονία του Άντονι Μπουρντέν. Δεν είναι συνηθισμένο να «σπάει» μια έμπειρη δημοσιογράφος της οποίας οι αναγγελίες των θανάτων των celebrities αποτελούν μέρος της καθημερινής ρουτίνας. Ο Άντονι Μπουρντέν  δεν ήταν όμως ένας ακόμα  διάσημος για τον οποίο θα αρχίσουμε τα RIP στο Facebook και το Instagram.   

Οι απλοί άνθρωποι

Αυτό που έκανε τον Μπουρντέν να ξεχωρίζει, ήταν ότι αφηγήθηκε τις ιστορίες των «απλών ανθρώπων», σε μια εποχή όπου η τηλεόραση έχει καταληφθεί από τα celebrities, τα ψώνια, τους πάμπλουτους και τους πολιτικούς. Ο Μπουρντέν επέλεξε να μην πάει στα ακριβά εστιατόρια, να μην συζητήσει με τους σεφ των πολλών αστεριών Michlelin, να μην παρουσιάσει τις gourmet δημιουργίες. Αντιθέτως, προτίμησε να μας παρουσιάσει όποια «τρύπα» του κινούσε το ενδιαφέρον, από την Μπανγκόνγκ έως την Κινσάσα, να φάει τα φαγητά που τρώει όλος ο κόσμος, μερικές φορές απίστευτα παράξενα, και να κουβεντιάσει με τους «απλούς ανθρώπους» οι οποίοι είναι σταθερά αόρατοι στα media.

Το υπόλοιπο άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ.