Κι αν δεν σου κάτσει;

Πάει και το 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ανήκει στην ιστορία. Κάποτε στο μέλλον θα αξιολογηθεί και θα κριθεί για τις αποφάσεις του και την επίδραση που αυτές είχαν στη ζωή ενός ολόκληρου λαού και δευτερευόντως στην τύχη και στο όποιο μέλον της ελληνικής και ευρύτερα ευρωπαϊκής Αριστεράς. Οπότε, σε αυτό εδώ το σημείωμα, θα περιοριστώ και θα αρκεστώ στα συναισθήματα που μου γέννησε αυτό το συνέδριο από την προσυνεδριακή διαδικασία μέχρι την τελική πολιτική απόφαση. Θα μιλήσω γι' αυτά που περίμενα, γι' αυτά που έγιναν και δεν έγιναν, για το πώς βλέπω τα πράγματα να εξελίσσονται αποδώ και πέρα, αν υπάρχουν ελπίδες κλπ.

Ας ξεκινήσω από τις προσυνεδριακές συνελεύσεις και τον αντίστοιχο διάλογο. Δεν έχω στοιχεία από άλλες συνελεύσεις πλην αυτής που συμμετείχα και έτσι δεν διεκδικώ δάφνες έγκυρων γενικών συμπερασμάτων για τον βαθμό συμμετοχής των μελών, ούτε για το περιεχόμενο και το επίπεδο του προσυνεδριακού διαλόγου, πέραν όσων άκουσα με τ' αυτιά μου και διάβασα με τα μάτια μου από την Αυγή. Η εντύπωση που αποκόμισα, συμμετέχοντας στις δύο προσυνεδριακές συνελεύσεις της Ο.Μ. στην οποία ανήκω ήταν στα όρια της απογοήτευσης. Συμμετείχε το 50-55% του συνόλου των οργανωμένων μελών. Εδώ πρέπει να κάνω μια μικρή παρένθεση λέγοντας ότι την καλοκαιρινή περίοδο ήμασταν από τις λίγες οργανώσεις σε πανελλαδική κλίμακα, στην οποία έκαναν ηλεκτρονική εγγραφή συμπληρώνοντας την αντίστοιχη φόρμα περίπου 36 υποψήφια μέλη, ενώ στις υπόλοιπες οργανώσεις της νομαρχιακής στην οποία ανήκουμε ο συνολικός αντίστοιχος αριθμός ήταν πολύ χαμηλότερος. Οι περισσότεροι από αυτούς, τουλάχιστον από τους παρόντες, στην πρώτη φθινοπωρινή συνέλευση της Ο.Μ. έγιναν δεκτοί και κατά παράβαση του ισχύοντος καταστατικού τούς δόθηκε άμεσα το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Αυτό το τελευταίο ήταν ντιρεκτίβα της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου και επεβλήθη, παρά τις αντιρρήσεις συντονιστικών-συνελεύσεων, με την απειλή ότι αλλιώς ολόκληρες οι οργανώσεις -μέσω των αντιπροσώπων τους- ετίθεντο εκτός συνεδρίου. Προφανώς μέσα στην ταραχή και στην πρεμούρα τους να ανταποκριθούν στην περίφημη αντιστοίχηση του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ με τον πολιτικό, μπέρδεψαν τους μηρούς τους με το καταστατικό. Επανέρχομαι λοιπόν στα προσυνεδριακά λέγοντας ότι σ' αυτό το 55% των μελών περιέχονται τα νέα μέλη που σχεδόν όλα παρακολούθησαν την προσυνεδριακή διαδικασία. Άρα εύκολα συμπεραίνεται ότι απουσίαζαν κυρίως τα παλαιά μέλη. Η αποσυσπείρωση χτυπάει εδώ και καιρό την πόρτα μας και όσες εξαγγελίες κι αν γίνουν περί "αντιστοιχήσεων" δεν διορθώνεται ούτε κρύβεται. Άλλωστε, μήπως ακούσατε ή διαβάσατε πουθενά κανένα θριαμβευτικό σχόλιο για τις μάζες που καλοκαιριάτικα και σε πείσμα της συγκυρίας πύκνωσαν τις γραμμές μας; Είναι η εφαρμοζόμενη πολιτική αυτή που καθορίζει τον ενθουσιασμό και την συμμετοχή και βέβαια οι ζωντανές συμμετοχικές διαδικασίες μέσα στο κομματικό περιβάλλον. Δυστυχώς ούτε η τρέχουσα εφαρμοζόμενη πολιτική εμπνέει τις μάζες ούτε το κομματικό περιβάλλον. Πάμε παρακάτω... . 

Από όσους συμμετείχαν, ζήτησαν τον λόγο για να τοποθετηθούν επί των Θέσεων περίπου δώδεκα με δεκατρία μέλη. Μικρή συμμετοχή, αν λάβουμε υπόψη την κρισιμότητα του συνεδρίου. Το περιεχόμενο των τοποθετήσεων περίπου κοινό. Ό,τι έγινε, έγινε. Προχωράμε για να αφήσουμε το -περίφημο και προς το παρόν διαφεύγον- αριστερό αποτύπωμα. Κανένας άλλος προβληματισμός για τα προηγούμενα, για αναζήτηση-καταλογισμό ευθυνών, για την αναζήτηση και εκπόνηση ενός άλλου εναλλακτικού δρόμου, για τη βελτίωση της λειτουργίας των Ο.Μ. και γενικά για την εσωτερική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, τίποτα. Ευχολόγια, είμαστε περίπου καταδικασμένοι να τα καταφέρουμε, θα μετασχηματίσουμε την Ευρώπη από τα μέσα (πού θα μας πάει!) κι άλλα ηρωικά. Στην ψηφοφορία για την εκλογή συνέδρων αποδείχθηκε ότι κάποιοι είχαν δουλέψει με περισσή επιμέλεια για την εκλογή τους. Απλώς θα αναφέρω ότι για μια σειρά ψηφοδελτίων αρκούσε ν' ακούσεις το πρώτο όνομα και αυτομάτως ήξερες ποια θα είναι τα υπόλοιπα τρία! Η προσέλευση στην ψηφοφορία δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με την συμμετοχή στις συνελεύσεις. Παράξενο; Πολύ αριστερό;

[ ..."Εμείς τη συμφωνία την τηρήσαμε στο ακέραιο -αψηφώντας το κόστος- έτσι και απαιτούμε να τηρηθεί από τους εταίρους μας. Θέλω να καταστήσω σαφές, η αόριστη προτροπή "κάντε εσείς τα μαθήματά σας και βλέπουμε" δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Και η δεύτερη αξιολόγηση θα κλείσει στην ώρα της και θα είναι λιγότερο δύσκολη από την πρώτη. Αλλά ταυτόχρονα θα κλείσουν και τα μέτρα για την απομείωση του χρέους. Ταυτόχρονα θα μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση. Δεν υπάρχει 'θα δούμε'. Ταυτόχρονα!"] 

Με αυτά τα αποφασιστικά λόγια από το βήμα του 2ου συνεδρίου, ο Αλ. Τσίπρας περιέγραψε τον επόμενο στόχο της κυβέρνησης στο άμεσο μέλλον, εκτός βεβαίως της εφαρμογής των συμφωνηθέντων με τους "εταίρους" μας, που έτσι κι αλλιώς τρέχουν με ελάχιστες ομολογουμένως κοινωνικές αντιδράσεις. Έθεσε και δικαίως ζήτημα ίσης μεταχείρησης και το περίφημο "pacta sund servanda", δηλαδή οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, που τόσο πολύ μας το έτριψαν στη μούρη οι δανειστές όλη την προηγούμενη περίοδο. Φυσικά η φράση αυτή έχει και μια ενδιαφέρουσα ουρά που αφορά τον έτερο συμβαλλόμενο, το "rebus sic stantibus",  που σημαίνει "εφόσον εξακολουθούν τα πράγματα να είναι ίδια". Δηλαδή, όταν εξαιτίας αυτών των συμφωνιών, έχουν έρθει τα πάνω κάτω και επικρατεί δυστυχία και οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων διακυβεύονται, τότε η τήρηση των συμφωνηθέντων περνά σε δεύτερη μοίρα. Κάτι λέει και ο ΟΗΕ σχετικά. Έτσι ο σ. πρόεδρος διεκδίκησε και εμφανίστηκε βέβαιος ότι θα μας δοθούν, τόσο η αναδιάρθρωση του χρέους, όσο και η περιπόθητη ποσοτική χαλάρωση άπο την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και ασφαλώς η απαραίτητη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων από το 2018 και έπειτα. Με άλλα λόγια διακινήθηκε εκ νέου η πολιτική διαπραγμάτευση και οι κόκκινες γραμμές. Κι αν δεν μας κάτσει, σ. Αλέξη, τότε τι; Όλα τα λόγια τα μεγάλα, οι ηρωικές αφηγήσεις που τόσο έχουν αποκαρδιώσει και απομακρύνει τον κόσμο από κοντά μας δεν πρέπει κάποια στιγμή -επιτέλους- να σταματήσουν; Μήπως πρέπει να πάρουν τη θέση άλλα πράγματα, που ακούν στο όνομα προετοιμασία άλλης εναλλακτικής, καλύτερη οργάνωση, προετοιμασία για ρήξη /-εις κλπ. Δεν πρέπει να υπάρχει ένα άλλο πολιτικό σχέδιο;

Ομολογώ, όσο παρακολούθησα το συνέδριο δεν υπέπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου δυστυχώς. Κατά τη γνώμη μου και έχοντας υπόψη τα τεκταινόμενα στην ήπειρό μας θα έπρεπε να είναι ένα βασικό θέμα συζήτησης στο συνέδριο. Και, σ. Αλέξη, δεν αψηφήσαμε το κόστος, το υπομείναμε. Στ' αυτιά μου ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο να μιλάμε για παράλληλο πρόγραμμα και ο Σόιμπλε να αρνείται να κουβεντιάσει το παραμικρό σχετικό με το χρέος πριν από τις γερμανικές εκλογές. Μου προκαλεί γέλια να μιλάμε για το αριστερο success story, όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η επίτευξη των οικονομικών στόχων του μνημονίου -μην ξεχνιόμαστε- προκύπτει από το συνεχές ξεζούμισμα άμεσων και έμμεσων φόρων σε όσους ακόμα μπορούν και όχι από αμιγώς παραγωγικές διαδικασίες. 

Μου προκαλεί θλίψη όταν αναδιπλωνόμαστε ταχύτατα σ' ένα έλασσον θέμα, όπως στην αλλαγή διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών. Φαίνεται ότι τα μνημόνια προκαλούν αμνησία. Και είναι προφανές ότι τα σκυλιά δαγκώνουν και δυνατά μάλιστα. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές με το ένα αυτί ακούω το σχετικό ρεπορτάζ για την χθεσινοβραδινή απόφαση του ΣτΕ. Τι να πει κανείς... Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Όποιος είδε χθες το πρόσωπο της Ό. Γεροβασίλη, την ώρα που εκφωνούσε το κυβερνητικό ανακοινωθέν, κατάλαβε πολλά.

Αλλά αρκετά για σήμερα. Θα επανέλθω σύντομα για το συνέδριο και για τις πολιτικές εξελίξεις...

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος