Κλείσανε δυο χρόνια

Ξεκίνησε κάπως έτσι, αν και εκείνη την κρίσιμη βδομάδα δεν μπορούσαμε να προσεγγίσουμε το συντριπτικό αποτέλεσμα υπέρ του ΟΧΙ και ακόμη περισσότερο την ανατροπή του. Από την ευφροσύνη, τον ενθουσιασμό, την περηφάνια πέσαμε στη μαύρη απογοήτευση, στην ταπείνωση, στον θυμό και πάνω απ' όλα μάς έζωνε μια μεγάλη απορία για την αναγκαιότητά του. Προφανώς οι γνώσεις των πρώτων επτά μηνών διακυβέρνησης κρίθηκαν από την ηγεσία τότε, ακόμη ανεπαρκείς... οπότε σκέφτηκαν να πειραματιστούν λίγο ακόμη!

Έκτοτε η πορεία των πραγμάτων αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο παρακάτω σκίτσο:

Κάποια στιγμή πρέπει οι υπεύθυνοι να δώσουν εξηγήσεις και να σταματήσουν να επικαλούνται τον ηρωικό αγώνα του λαού, που προφανώς δικαιώθηκε με το 3ο μνημόνιο και τις πρόσφατες... ομορφιές που ψηφίστικαν στις 15 του περασμένου μήνα και διάφορες παρόμοιες παρλαπίπες, προσβλητικές για τη νοημοσύνη μας. Αν και, ευτυχώς, τον τελευταίο καιρό οι αναφορές στη... σωτήρια επίδραση που είχε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη διαπραγμάτευση έχουν αραιώσει αισθητά. Τρανό παράδειγμα φέτος, όπου στα κομματικά έντυπα και στον ευρύτερο φιλοκυβερνητικό Τύπο δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα σχετικό με την επέτειο. Καλύτερα έτσι! Όχι ότι επιθυμώ τη λήθη, την απουσία της συγκεκριμένης μνήμης. Κάθε άλλο. Απαιτώ αλήθεια και σεβασμό. Αν δεν έχεις να εισφέρεις τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση, καλύτερη η σιωπή...