Με αφορμή το ΕΣΡ...

Εδώ και κάποιο καιρό αυτό που φαινομενικά -σύμφωνα με τα κυρίαρχα ΜΜΕ- απασχολεί την ελληνική πολιτική πραγματικότητα είναι ο νόμος Παππά, η απόφαση του ΕΣΡ περί αυτού, οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, οι διασκέψεις των προέδρων της Βουλής εν είδει σώματος σοφών δημογερόντων για να μαγειρέψουν την καταλληλότερη σύνθεση της ανεξάρτητης αυτής αρχής, τα διάφορα ονόματα που πέφτουν στο τραπέζι, με βροντερότερο όλων, αυτό του Β. Πολύδωρα και δεν ξέρω αν μου έχει διαφύγει κάτι άλλο συνταρακτικά μεγάλο (κάνει ωραία ρίμα, το προσέξατε;)

Φυσικά, εν τω μεταξύ, δεν υπάρχει δίφραγκο ούτε για ταξί, όπως λέει και το λαϊκό τραγούδι. Πραγματικά, η εντύπωση που μου δίνεται εδώ και κάποιους μήνες είναι ότι έχουμε πιάσει νέα ρεκόρ οικονομικής δυσπραγίας και εξαθλίωσης. Μπορεί το Υπουργείο Οικονομικών κατά διαστήματα να βγάζει δελτία Τύπου και non papers, σύμφωνα με τα οποία όλοι οι οικονομικοί στόχοι επιτυγχάνονται και με το παραπάνω και διαβεβαιώνεται το πόπολο ότι ο δημοσιονομικός κόφτης δεν πρόκειται να ενεργοποιηθεί -τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον-, όμως όλοι γνωρίζουμε τη θλιβερή πραγματικότητα. Πολλές συντάξεις κόπηκαν, η ανεργία μετά τη μικρή καλοκαιρινή μείωση, θα επιστρέψει στα γνωστά συντριπτικά νούμερα, επιχειρήσεις κλείνουν ή αλλάζουν έδρα, οι δανειστές ξανάρχισαν τα γνωστά πηγαινέλα με νέο στόχο αυτή τη φορά: τον κόσμο της εργασίας και την "τελική λύση" που επιθυμούν διακαώς να επιβάλουν. Είναι απολύτως λογικό για την κυβέρνηση, που τον περασμένο Σεπτέμβρη εξελέγη με το σύνθημα "δεν είμαστε όλοι ίδιοι", να προσπαθεί να παραμένει αυτό το πιασάρικο θέμα στην επικαιρότητα έστω και σαν κακόγουστο θέαμα. Άρτον και θεάματα υποσχόταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, για να ξεχάσουν οι πολίτες τα πραγματικά τους προβλήματα. Και επειδή σήμερα ο άρτος υπό την ευρύτερη έννοια είναι είδος σε ανεπάρκεια, τι καλύτερο από θέαμα και μάλιστα τη μάχη με τη διαπλοκή, τους ολιγάρχες, την πολιτική διαφθορά; Δεν έχει καμιά σημασία αν στο τέλος, όπως λέει και ο Καραγκιόζης, "Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε", με την αυτολεξεί, αλλά κυρίως με τη μεταφορική έννοια. Τώρα μάλιστα, που δειλά δειλά έχει αρχίσει να κυκλοφορεί και η πιθανότητα για 4ο μνημόνιο, καλό είναι να κερδίζεται πολιτικός χρόνος και η προσοχή να εκτρέπεται αλλού, σε ασφαλέστερες ατραπούς.

Έχω καταλήξει ότι αυτό που ήθελε διακαώς η κυβέρνηση ήταν να απαλλαγεί ή στη χειρότερη περίπτωση να αδρανοποιήσει την "παλαιά" διαπλοκή στον ραδιοτηλεοπτικό χώρο, όπως τη γνωρίζουμε, και στη θέση της να δημιουργηθεί ένα άλλο τοπίο φιλικότερο, που θα εκτιμήσει περισσότερο τη μνημονιακή της προσήλωση, κάτι που από τον περασμένο Αύγουστο και μετά εναγωνίως αναζητείται. Μην ξεχνάμε ότι και αυτή η κυβέρνηση εφαρμόζει δυσάρεστες αντιλαϊκές πολιτικές που πριν, στο πρόσφατο παρελθόν, αποστρεφόταν και ξόρκιζε, άρα χρειάζεται επειγόντως φιλικούς μηχανισμούς επικοινωνίας για τη διαχείριση του σήμερα και του αύριο, που προβλέπεται εξίσου αν όχι σκοτεινότερο. Συνειδητά αποφεύγω να μιλήσω για το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, γιατί με την προσφιλή τακτική της κομματικής ελίτ παραμένει αμέτοχο και άβουλο όλων αυτών των διεργασιών. Βεβαίως το συνέδριο δεν έδειξε να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ζωντάνια και αμφισβήτηση όλων των πεπραγμένων της τελευταίας περιόδου, αλλά ας ελπίζουμε έστω και για λίγο ακόμα...

Αξίζει, φυσικά, εδώ να μνημονεύσουμε τη στάση των δύο κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει τις διαδικασίες στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, για τον έλεγχο των δανείων σε συγκροτήματα Τύπου και στα κόμματα, θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι οι βουλευτές των δύο αυτών κομμάτων που συμμετέχουν λειτουργούν σαν δικηγόροι υπεράσπισης των μαρτύρων που παρελαύνουν και όχι σαν ανακριτές ως οφείλουν. Είναι κωμικό και συνάμα εξοργιστικό να βλέπεις κάτι τύπους σαν τον Βενιζέλο, τον Βορίδη, τον Σταμάτη, τον Λοβέρδο, για να αναφέρω μερικούς, να κάνουν κυριολεκτικά στημένες ερωτήσεις, σαν να ζητούν συγγνώμη που τους ταλαιπωρούν με αυτή τη διαδικασία, και στο τέλος να αναρωτιούνται αν υπάρχει διαπλοκή και συναλλαγή με την εκάστοτε εξουσία. Όχι πως τα υπόλοιπα κόμματα διέπρεψαν στην αποκάλυψη ή στη διερεύνηση του τόσο γνωστού αυτού οικονομικοπολιτικού φαινομένου. 

Νομίζω, όλοι καταλαβαίνουμε τη σημασία που έχουν στη δημοκρατία τα ΜΜΕ. Αν λάβουμε υπόψη τη μέση κυκλοφορία των εφημερίδων, που έχει πέσει τραγικά τα τελευταία χρόνια -και προ μνημονίων-, τους ρυθμούς διείσδυσης του ίντερνετ στα ελληνικά νοικοκυριά, αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι Έλληνες ενημερώνονται κυρίως από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Έτσι για την πλειονότητα του ελληνικού λαού το προιόν που προβάλλει το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, καθώς και ο τρόπος που το κάνει, δηλαδή σκέτη είδηση ή σχολιασμένη, σειρά προβολής κλπ., είναι η μοναδική πραγματικότητα που τους περιβάλλει. Είναι σαφές ότι αυτό το γεγονός σχεδόν πάντοτε επηρεάζει και την πολιτική τοποθέτηση και εκλογική προτίμηση. Άρα στις παρούσες συνθήκες ο έλεγχος της ειδησεογραφίας από αυτά τα ΜΜΕ είναι κεφαλαιώδους σημασίας για όλες τις κυβερνήσεις και  δυστυχώς η "πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά" δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Θα μπορούσε να είχε χειριστεί διαφορετικά το όλο ζήτημα; Η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό ΝΑΙ, εφόσον βεβαίως το πεδίο αναφοράς μας παραμένει αριστερό και φιλολαϊκό. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τίποτα από τις τωρινές ενέργειες αυτού του κυβερνητικού σχηματισμού δεν μπορεί πλέον να διεκδικεί παρόμοιο πρόσημο. Όσο και να διαμαρτύρεται η κυβέρνηση ότι δεν έχει την πατρότητα του μνημονίου, μνημονιακούς νόμους και προβλέψεις εφαρμόζει και τραυματίζει την κοινωνία με αυτούς και με όλα όσα κάνει και κυρίως δεν κάνει. Έχει το θράσος μάλιστα να επαγγέλεται την -όπου να ΄ναι πετιέται- ανάπτυξη. Τόσο καλά! Όταν στην πράξη αποδέχεσαι το μεγάλο πλαίσιο, το μνημόνιο, που καθορίζει τα πάντα και εξ αυτού εκπορεύονται όλα τα σημαντικά, όταν στην πράξη αποδέχεσαι την Τ.Ι.Ν.Α. (δεν υπάρχει εναλλακτική) και επιχειρηματολογείς υπέρ της, πώς θα μπορούσες να έχεις χειριστεί διαφορετικά το συγκεκριμένο υπαρκτό πρόβλημα διαπλοκής και διαφθοράς; Πότε προσπάθησε η κυβέρνηση, για παράδειγμα, να εμπλέξει κι άλλες κοινωνικές δυνάμεις στη ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου; Θυμάται πλέον κανείς τις διακηρύξεις του ίδιου του Αλ. Τσίπρα περί αδειοδότησης τηλεοπτικών σταθμών από διάφορους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς; Προσπάθησε η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός να έρθουν σε επαφή με τους εργαζόμενους στα κανάλια, με τη συνδικαλιστική τους ένωση, για  να τους εξηγήσει, να τους ακούσει, να καθυσηχάσει τους φόβους τους για τις θέσεις εργασίας τους, αυτές τις τόσο κακοπληρωμένες, που όμως είναι οι μόνες που έχουν; Δεν έκαναν τίποτα σχετικό και κατάφεραν να τους... χαρίσουν στην εργοδοσία τους και να τους έχουν απέναντι. 

Όταν το μόνο που πραγματικά ενδιέφερε την κυβέρνηση ήταν το πόσο περισσότερα χρήματα μπορούσε να αποσπάσει από τους υποψήφιους καναλάρχες, παρά η σύλληψη και η υλοποίηση ενός σχεδίου που πραγματικά θα χτυπούσε το γνωστό τρίγωνο της διαπλοκής -ΜΜΕ, τράπεζες, εκάστοτε εκτελεστική εξουσία-, πόσο να ενδιαφέρει και να συνεγείρει τον κόσμο το κακοσκηνοθετημένο θέαμα ριάλιτι "ποιος φεύγει και ποιος έρχεται". Πόσο πείθουν οι δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού ότι ο Καλογρίτσας υιός δεν έχει σχέση με τον Καλογρίτσα πατέρα, μεγαλοεργολάβου πασών κυβερνήσεων και εποχών; Δηλαδή, επειδή έφυγε ο Βαρδινογιάννης και ήρθε ο Μαρινάκης, αυτό είναι δεινό χτύπημα στη διαπλοκή; 

Δυστυχώς η κυβέρνηση κατάφερε με τις ηθελημένες παραλείψεις της, τον ερασιτεχνισμό της, την επιθυμία της να "παίξει" κι αυτή στο παιχνίδι των προηγούμενων, τελικά να μείνει με τον μουτζούρη στο χέρι. Εκεί που μπορούσε να έχει όλες τις πρωτοβουλίες με το μέρος της, συν όλο το ηθικό πλεονέκτημα, για να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία, και να φορτώσει στην αντιπολίτευση όλη την πολιτική (και όχι) μόνο ευθύνη για όλα αυτά τα χρόνια της ανομίας στον συγκεκριμένο χώρο, κατάφερε να τα κάνει θάλασσα. Ξαφνικά της φταίει το ανάλγητο ΣτΕ που θα αφήσει τόσα παιδάκια νηστικά και τόσο κόσμο δίχως το απαραίτητο ιατρικό προσωπικό... Βεβαίως, για το εντοπισμό ΚΑΙ των δικών μας ευθυνών σε αυτή την ομολογουμένως απελπιστική πραγματικότητα, καμία κουβέντα! Μας φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι... Οι άλλοι που υπέγραψαν μνημόνια με χαρά, ενώ εμείς με πόνο, η πολιτική που εφαρμόζουμε είναι των άλλων, για τον ΕΝΦΙΑ οι άλλοι οι κακοί φταίνε και πάει λέγοντας. Αυτή η αντίληψη κατά βάση διέτρεξε και τις περισσότερες τοποθετήσεις των συνέδρων, στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Λες και βρίσκονταν στη χώρα των Μακάρων! Καμιά ενσυναίσθηση σχετικά με τις ευθύνες μας για το τοξικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βρισκόμαστε. Με όλες τις στατιστικές να ουρλιάζουν για το μέγεθος της καταστροφής της χώρας, το συνεδριακό αφήγημα παρέμεινε αθεράπευτα αισιόδοξο και ματαιόδοξο στα όρια του θράσους. Δεν θυμάμαι από ποιον, αλλά άκουσα τη διατύπωση: "Το επαναστατικό σήμερα είναι η διακυβέρνηση με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης". Δηλαδή, η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, η αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων, η περικοπή συντάξεων, για να αναφέρω μερικά, συνιστά κοινωνική δικαιοσύνη; Δηλαδή, τώρα που αυτή η κυβέρνηση εφαρμόζει όλα όσα ζητά η τρόικα και συγχρόνως επαγγέλλεται το παράλληλο πρόγραμμα αυτό είναι λόγος αισιοδοξίας; Φοβάμαι ότι το μόνο που έχει καταφέρει αυτή η κυβέρνηση να πετύχει είναι τη διάχυση της αντίληψης ότι όλοι ίδιοι είναι και ότι τίποτα θεμελιωδώς διαφορετικό δεν μπορεί να επιτευχθεί. Αναγνωρίζω και το θετικό γεγονός που αυτή η κυβέρνηση ανέδειξε, δηλαδή την αποκάλυψη ότι η ΕΕ, όπως έχει καταντήσει, με αυτούς τους συσχετισμούς δεν μεταρρυθμίζεται από τα μέσα και αποτελεί τη μεγαλύτερη απογοήτευση και τροχοπέδη για τις συλλογικές ανάγκες, αλλά και για τα όνειρα των κατοίκων της γηραιάς ηπείρου.

Καθώς έγραφα με διαλέιμματα αυτές τις γραμμές έγινε και ο ανασχηματισμός. Αυτό που αποκόμισα, η πρώτη μου εντύπωση, είναι η επιθυμία για συμβιβασμό με τους θεσμούς, είτε αυτοί ονομάζονται Εκκλησία είτε τρόικα. Ο ένας απομακρύνθηκε και ο άλλος αναβαθμίστηκε. Εσείς συμπληρώστε τα δύο ονόματα. Δεν νομίζω να δυσκολευτείτε...

Κάπου εδώ θα σας αφήσω, μέχρι το επόμενο σημείωμα και με την ευχή να είστε γεροί και δυνατοί.

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος