Μια απροσδόκητη βουτιά στις αναμνήσεις

Χθες το βράδυ, είδα μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, που εδώ και καιρό ήθελα να δω. Πρώτον, γιατί μου αρέσει πολύ η επιστημονική φαντασία –τόσο στη λογοτεχνία όσο και στον κινηματογράφο– και δεύτερον, γιατί μου αρέσει ο πρωταγωνιστής της, ο Τζορτζ Κλούνι. Ομολογώ ότι η ταινία δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου, είχε τις καλές και τις κακές στιγμές της. Γενικά πιστεύω ότι μπορούσε το συγκεκριμένο σενάριο να αποδοθεί καλύτερα. Αυτά για την ταινία και όποιος θέλει τη βλέπει στο Netflix (Ο ουρανός του μεσονυχτίου).

Σε κάποιο πλάνο της ακούστηκε ένα τραγούδι που μου άρεσε πολύ στα νιάτα μου και το είχα ξεχάσει. Μιλώ για το “Sweet Caroline” του Neil Diamond. Αστραπιαία –τι σου είναι οι συνάψεις!– άνοιξε διάπλατα ένα παράθυρο στη μνήμη μου και με πλημμύρισαν εικόνες, πρόσωπα, μυρωδιές και ακόμα περισσότεροι ήχοι. Είναι αλήθεια ότι η μουσική επαναφέρει τη μνήμη, έχει αυτή την ικανότητα, δίχως να παραγνωρίζω τη συμβολή της γεύσης και της όσφρησης.

Συγκινήθηκα –όσο μεγαλώνω μου συμβαίνει συχνότερα και ευκολότερα– και παραδόθηκα σε αυτό το ακαταμάχητο μείγμα ολοζώντανων εικόνων από πρόσωπα και πράγματα της νιότης μου. Πρέπει να ήμουν στην 6η Γυμνασίου όταν το πρωτάκουσα. Σκέφτηκα λοιπόν να το μοιραστώ μαζί σας. Πάντως από χθες το σιγοτραγουδώ συνεχώς. Μου έχει κολλήσει σαν αλογόμυγα, δίχως όμως να μ’ ενοχλεί. Διάλεξα να ανεβάσω το σχετικό μουσικό βίντεο, όπου τραγουδά ένας νεαρός Neil Diamond, formosus et illustris, όπως ήμαστε κι εμείς την εποχή εκείνη. Το λέω αυτό γιατί υπάρχουν και οι... ωριμότερες εκδοχές.

[...] Good times never seemed so good
I've been inclined
To believe they never would. [...]