Μνήμες για κάκτους

Κάποια στιγμή σήμερα βγήκα στην μπροστινή βεράντα μας, για κάποιες δουλίτσες. Καθώς κοίταζα δεξιά κι αριστερά, πρόσεξα ότι ένας κάκτος ηλικίας σχεδόν 22 χρόνων -νεότατος στην ανθρώπινη κλίμακα μέτρησης του χρόνου- είχε βγάλει λουλούδι. Ακαριαία ήρθε στη μνήμη μου -τι σου είναι οι νευρικές συνάψεις!- μια ωραιότατη κομεντί με τον τίτλο Cactus Flower, που στα καθ' ημάς προβλήθηκε με τίτλο "Το αγκάθι". Πρωταγωνιστούσαν ο Ουόλτερ Ματάου, που υποδυόταν έναν μεσόκοπο οδοντίατρο, ορκισμένο εργένη, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν στο ρόλο της βοηθού του, που είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του, και η Γκόλντι Χον στο ρόλο μιας πεταχτούλας, σεξουλιάρας, μάλλον χαζούλας, στης οποίας τα κάλη ο καλός μας στοματέμπορας υποκύπτει, πύρκαβλος ον, αλλά... κρατιέται. Δεν θα πω περισσότερα για όσους δεν την έχουν δει. Τους προτρέπω να την αναζητήσουν. Ο τίτλος, κατά τη γνώμη μου, αναφέρεται στην Ίγκριντ Μπέργκμαν, η οποία, όπως και ο κάκτος αργεί να ανθοφορήσει - κάλλιο αργά παρά ποτέ. Βλέπετε, ο κάκτος εκτός από τα ενοχλητικά αγκάθια του έχει τους συμβολισμούς του. Ζει πολλά χρόνια, ανθοφορεί καθυστερημένα και για ορισμένους είναι σύμβολο του πόθου, της αντοχής κάτω από δυσμενείς συνθήκες (απουσία νερού-υπερβολική ζέστη) κ.λπ.

ΥΓ. Αργότερα έμαθα από δυο φίλους ότι αυτό δεν ήταν το λουλούδι του κάκτου, αλλά της αλόης, που ανήκει στα παχύφυτα και όχι στα κακτοειδή. Ανέκαθεν ήμουν καλός στη ζωολογία με την ευρύτερη έννοια και σκράπας στη φυτολογία. Ιδού η τρανή απόδειξη. Τέλος πάντων ευγνωμονώ τη μνήμη μου, που μου χαρίζει ακόμα γοητευτικές βουτιές στο παρελθόν.