Μυθριδατισμός...

Μυθριδατισμός: σταδιακή εξοικείωση και αποδοχή πραγμάτων που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα επικίνδυνα. Ο όρος προέρχεται από τον Μιθριδάτη ΣΤ', βασιλιά του Πόντου, ο οποίος εξαιτίας του μεγάλου φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, ώστε να αναπτύξει τελικά ανοσία. 

Ο σωστός τίτλος θα ήταν ο μυθριδατισμός ευρωπαϊκών οργανισμών, κυβερνήσεων και πολιτών απέναντι στον τρομοκρατικό "ακτιβισμό" των ισλαμοφασιστών του ISIS. Επειδή όμως έπεφτε κομματάκι μεγάλος έκοψα όλες τις λέξεις πλην του μυθριδατισμού. 

Άλλη μια τρομοκρατική επίθεση από τη συγκεκριμένη ισλαμική οργάνωση, αυτή τη φορά στην ωραιότατη και συνάμα τουριστικότατη Βαρκελώνη, προστέθηκε στη μακριά λίστα επιθέσεων εναντίον αμάχων που εξαπολύει ο ISIS σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις. Παρίσι, Λονδίνο, Κωνσταντινούπολη, Βρυξέλλες, Μάντσεστερ κ.ά. Αύριο πού άραγε; 

Και φυσικά όλο αυτό δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για το βάθεμα ακόμη περισσότερης έκτακτης  αστυνομικής καταστολής, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πάρει τον χαρακτήρα κανονικότητας, ακόμη εντονότερου βομβαρδισμού πόλεων και χωριών με "έξυπνες" ή όχι τόσο έξυπνες βόμβες κάπου πολύ μακριά από εμάς, δοκιμή "in vivo" όλων των νέων οπλικών συστημάτων που πρόθυμα παράγει η παγκόσμια πολεμική βιομηχανία για να εφαρμόζονται πάνω στη καμπούρα δικαίων και αδίκων φτάνει να μη μιλάνε τις γλώσσες του Διαφωτισμού και φυσικά πάντοτε υπέρ της "δικής" μας δημοκρατίας, των "δικών" μας αξιών κλπ. Τώρα αν όλα αυτά από τη μεριά της Δύσης παράγουν εκατόμβες άμαχων θυμάτων, εκατομμύρια πρόσφυγες, που σχεδόν πάντα αντιμετωπίζουν κλειστά σύνορα και τρέφει τον θρησκευτικό μιλιταρισμό του Ισλάμ, ε, τι να κάνουμε; Παράπλευρες απώλειες, όπως έλεγαν κάποτε σε κάποιον άλλο πόλεμο... Βεβαίως αυτά δεν φιλοξενούνται στα δελτία ειδήσεων. Αντιθέτως προβάλλονται απόψεις που καλούν για περισσότερη ασφάλεια, για περισσότερη αποτροπή στα σύνορά μας, για εφαρμογή αντιμεταναστευτικής πολιτικής κλπ. Πρόσφατα βγήκε και ένας πρώην πολιτικός, εγνωσμένων (νεο)φιλελεύθερων φρονημάτων, για να καταθέσει τις απόψεις του με αφορμή το χτύπημα στη Βαρκελώνη. Διαβάστε σχετικά  στο παρακάτω χιουμοριστικό πόνημα του Χρήστου Ξανθάκη. 

Βέβαια, η επικίνδυνη πολιτική μυωπία της συντριπτικής πλειονότητας της πολιτικής τάξης, είτε αυτή κυβερνά, είτε αντιπολιτεύεται, των διαφόρων υπερεθνικών θεσμών και οργάνων που χαράσσουν και επιβάλλουν πολιτικές, των διεθνών -και όχι μόνο- ΜΜΕ μάς οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ανασφάλεια, σε ακόμη πιο αβέβαιο -από την άποψη της τρομοκρατίας- μέλλον. Δεν καταλαβαίνουν ή μάλλον κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι αν δεν τερματιστούν οι πόλεμοι και οι εχθροπραξίες τότε δεν θα δοθεί ποτέ η ευκαιρία να εκφυλιστεί και τελικά να σταματήσει ο κύκλος του θρησκευτικού φανατισμού που οδηγεί στην αντεκδίκηση και στην τρομοκρατία. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή πραγματικά είναι αρκούντως αναίσθητοι για να καταλάβουν ότι η δικαιότερη κατανομή σε παγκόσμια κλίμακα των διατροφικών πόρων, του νερού, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης θα οδηγήσει σε παγκόσμια ειρήνη και πιθανή εξάλειψη του προσφυγικού κύματος που τροφοδοτείται από πολεμικές συρράξεις, φυσικές καταστροφές και φυσικά από τη φτώχεια...

Ουτοπικά όλα αυτά; Δεν νομίζω. Πρέπει όμως να τα απαιτήσουμε. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να τρώμε στη μάπα τις απόψεις και το δηλητήριο (με τελικό αποτέλεσμα να εθιστούμε) διαφόρων οξυδερκών μπαγλαμάδων, σαν αυτών που θα συναντήσετε στο παρακάτω κείμενο, αλλά και αλλαχού, όπως πρόσφατα στις δηλώσεις της μεγάλης μου "αδυναμίας" του Ανδρρρέα, του Λοβέρδου ντε (εδώ: left.gr/news/thyella-antidraseon-gia-anartisi-loverdoy-poy-syndeei-tromokratia-metanasteysi ).

Ο θρήνος της Βαρκελώνης και των μεταναστών

Όταν μια σφαγή οδηγεί σε κάθε είδους χολερικές διαπιστώσεις

Τώρα που έβγαλε βιβλίο ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ξύπνησε κάπως κι απ’ την ραστώνη τη θερινή. Κι επειδή κάπως πρέπει να διαφημίσει το πόνημά του, τουιτάρει με μια σχετική μανία. Πρωί, βράδυ, μεσημέρι ενίοτε, όλη την ώρα με το κινητό στο χέρι είναι ο άνθρωπος. Ίσως και με το λάπτοπ, δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς το βαθμό της προσήλωσής του στη μοντέρνα τεχνολογία. Σημασία έχει πάντως ότι τουιτάρει σαν πραγματικός νεοφιλελεύθερος, όχι σαν κάνας μπαγλαμάς της λαϊκής δεξιάς ή κάνα φρούτο της μπορντοροδοκόκκινης αριστεράς. Και γράφει διαμάντια στον ουρανό της νύχτας:

«Τα ισλαμικά κτήνη εκτέλεσαν κι άλλους αθώους στη Βαρκελώνη. Προσέξτε, μήπως δεν υποδεχθείτε με τιμές μερικές ακόμη 100δες Μουσουλμάνους…»
Αυτά βεβαίως ισχύουν όταν οι Μουσουλμάνοι είναι τίποτις κουρελήδες, τίποτις γίδια, τίποτις μπαταλαμάδες που λέμε και στο χωριό μου. Αν τους κυνηγάνε οι σφαίρες και οι ζανταρμάδες κι έχει γίνει το σπίτι τους γαρμπίλι ψιλό από τις μπόμπες. Όταν κυκλοφορούν με λιμουζίνες όμως, όταν μυρίζει το πουκάμισό τους πετρέλαιο αντί για μπαρούτι, όταν βάζουν το χέρι στην τσέπη και βγάζουν εκατοδόλαρα αντί για ψύλλους τότε είναι ευπρόσδεκτοι, τότε τους αγαπάμε, τότε τους υποληπτόμεθα κι ας έρχονται όχι σε εκατοντάδες αλλά σε χιλιάδες. Σε δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες και σε εκατομμύρια ακόμη, το χρήμα να ρέει κι άσε τον παλιόκοσμο να λέει!

Βλέπε και το πόνημα του Ανδρέα Ανδριανόπουλου με τίτλο «Αζερμπαϊτζάν, Κυρίαρχος στο σταυροδρόμι της Ευρασίας», όπου μαθαίνουμε ότι:

«Οι μεγαλύτεροι διεθνείς παίκτες την ώρα αυτή κοιτούν προς το Αζερμπαϊτζάν και βλέπουν μια χώρα σοβαρή και ειλικρινή με μακροπρόθεσμους οικονομικούς και πολιτικούς οραματισμούς.»
Να υποθέσω ότι άλλος είναι ο Αλλάχ των Αζέρων και άλλος των Σύρων ή των Ιρακινών ή μήπως οι σπουδές του φίλεργου Ανδρέα δεν περιλαμβάνουν την θεολογία; Μπερδεμένα πράγματα και δεν φτάνει το πτωχό μυαλό του ρεπόρτερ Ξανθάκη για να τα ξεδιαλύνει…

Τα ξεδιάλυνε όμως χθες ο Βούλγαρος υπουργός Άμυνας Κραζιμίρ Καρακατσανόφ, δηλώνοντας ευθαρσώς στην “Die Welt”:

«Για το λόγο αυτό πιστεύουμε ότι στην Ιταλία και την Ελλάδα θα έπρεπε δυνάμεις του ΝΑΤΟ να υπερασπίζονται τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, εν ανάγκη ακόμα και με τη χρήση όπλων.»
Να σε κυνηγάει δηλαδή το ISIS από πίσω και να σε ντουφεκάει ο Βούλγαρος από εμπρός, τέτοια μοίρα ποιος την είδε και δεν τη ζήλεψε; Ακόμη κι ο γίγαντας ο Ανδριανόπουλος δεν το πρότεινε ακόμη, παρότι κάποιοι ομοϊδεάτες του φιλελέδες («νεοφιλελεύθεροι», όπως τους αποκαλεί ο ίδιος), έτοιμοι και έτοιμες είναι να απασφαλίσουν το Λούγκερ. Τους εύχομαι καλή τύχη και να μην ξεχνάνε αυτό που λένε στην Κρήτη:

«Άμα το βγάλεις από τη θήκη το σιδερικό, πρέπει να είσαι αποφασισμένος να το δουλέψεις κιόλας. Αλλιώς θα το βάλεις εκεί που ξέρεις.»