Οι δικές μας μέρες

Οι μέρες του ξεσηκωμού, τον σημαδιακό εκείνο Νοέμβρη του '73 στο Πολυτεχνείο, έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Θραύσματα από εικόνες και ήχους ξεπηδάνε απρόσκλητα μπροστά μου, ίσως γιατί άκουσα ένα τραγούδι της εποχής εκείνης. Μπορεί ένας ήχος, ίσως και μια κουβέντα, μέσα από ανεξιχνίαστα μονοπάτια του νου επαναφέρουν αυτές τις θύμησες. Τότε, με εντυπωσιακή ευκολία και αμεσότητα με κυριεύει μια έξαψη, ένα ρίγος..., μερικές φορές ιδρώνουν κι οι παλάμες μου. Θυμάμαι τη θέληση να αγωνιστούμε για την ελευθερία, τη φλόγα που μας πυρπολούσε. Θυμάμαι και τον φόβο που τις αντιμαχόταν, αλλά ποτέ δεν κέρδισε. Έχουν περάσει 50 χρόνια και αισθάνομαι σαν εκείνα τα γηραλέα ζευγάρια, που τα ενώνουν πενήντα χρόνια κοινής ζωής, με όλες τις καλές και κακές της στιγμές. Ξέρεις από πριν ότι, αν τα ρωτήσεις, θα σου πουν ότι δεν μετάνιωσαν, ότι και στην επόμενη ζωή τα ίδια θα έκαναν!

Στη μνήμη εκείνων των ημερών, που με σφράγισαν και με καθόρισαν, θα ακούσω με μπόλικη συγκίνηση, τα αφιερώματα που θα κάνουν τα ραδιόφωνα της ΕΡΤ, για να τιμήσουν τα 50 χρόνια από την εξέγερση της γενιάς μου.