Οι ευθύνες μας και το μέλλον

Καλημέρα, σε όλους και όλες. Άλλη μια εκπληκτική μέρα στον παράδεισο(;). Ο καλός μου φίλος Άγγελος Παπ. -απογοητευμένος συριζαίος- ανταποκρινόμενος στις επιδιώξεις αυτού του μπλογκ για διάλογο είχε την καλοσύνη να στείλει τα καταληκτικά τμήματα από δύο άρθρα του Στέλιου Ελληνιάδη, που είχαν δημοσιευτεί στον Δρόμο της Αριστεράς. Υπάρχουν οι σχετικοί σύνδεσμοι που παραπέμπουν σε ολόκληρο το άρθρο για όποιον επιθυμεί να έχει μια ολοκληρωμένη αντίληψη (το συνιστώ). Πολύ συγκρατημένα, δίχως αχρείαστες κραυγές και κατηγόριες που δεν προσθέτουν τίποτα στην επιχειρηματολογία, ο συντάκτης των άρθρων αναπτύσσει την άποψή του. Μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις μαζί του, αλλά σίγουρα αποτελεί τροφή για σκέψη τόσο για το παρελθόν όσο και για το μέλλον. Χωρίς άλλα λόγια σας παραθέτω αυτά τα δύο κείμενα που έστειλε ο φίλος μου, με τη μοναδική παρατήρηση -όπως θα ήθελα να πιστεύω- ότι σε όποιες εξελίξεις και αναζητήσεις εντός των κόλπων της Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη του θα είναι πάντοτε παρόντα. 

Πώς προχωράμε;

Υπάρχει, λοιπόν, είτε το βλέπει κανείς είτε όχι, ένα κενό το οποίο, αργά ή γρήγορα, θα κινηθεί κάποια διαδικασία για να καλυφτεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κι αυτό έχει θέσει ήδη ένα σοβαρό ζήτημα στους ανθρώπους που δεν θεωρούν ότι τελείωσε η ιστορία, ούτε καν ότι τελείωσε η ιστορία της Αριστεράς. Αλλά ποιος θα αξιοποιήσει την ευκαιρία και θα αποτρέψει την απειλή από τα δεξιά; Τίθεται, λοιπόν, πολύ επιτακτικά η ανάγκη και η υποχρέωση για την ανασυγκρότηση του κινήματος, την ανασύσταση της Αριστεράς και την κάλυψη του κενού σε μια κατεύθυνση προοδευτική, ανατρεπτική και προοδευτική, αληθινή και όχι virtual.

Κατ’ αρχήν, ταπεινή μου γνώμη, είναι ανάγκη να εντοπίσουμε τι πήγε στραβά μέχρι τώρα, τι υπονόμευσε την κοινή προσπάθεια, τι λάθη έγιναν και τι ευθύνες έχουμε σαν άτομα και σαν ομάδες που συμμετείχαμε. Σε βάθος, με ειλικρίνεια και τόλμη. Όχι με σκοπό να εκμηδενιστούμε, αλλά να αυτοδιορθωθούμε και κυρίως να ενθαρρύνουμε τους νεότερους, πολλοί από τους οποίους και τους πιο άξιους, έχουν ισχυρές τάσεις φυγής στο εξωτερικό και αποχής στο εσωτερικό. Και μαζί, να επαναπροσδιορίσουμε το βασικό πλαίσιο αρχών και τις κύριες κατευθυντήριες μιας πολιτικής που θα μας ενώσει και θα μας δώσει τα αναλυτικά και πρακτικά εργαλεία που χρειαζόμαστε για να επαναχαράξουμε μια πιο γειωμένη και ταυτόχρονα πιο φιλόδοξη προσπάθεια. Απαλλαγμένοι από τα βαρίδια που μας εμπόδισαν να δούμε έγκαιρα ότι ξεστρατίζουμε και να αντιδράσουμε σωστά και αποτελεσματικά.

Να ξεκινήσουμε μια φρέσκια πορεία ενισχυμένοι από τα συμπεράσματα μιας ανεπιτυχούς, αλλά πολύ πλούσιας εμπειρίας. Τα Μνημόνια δεν είναι πλέον οι νέες άγνωστες πυρηνικές βόμβες που μας αιφνιδίασαν και μας κατέκαψαν. Οι δε σύντροφοί μας που ευθυγραμμίστηκαν μ’ αυτά δεν είναι πια ανάμεσά μας για να συνεχίσουν να υπονομεύουν την αγωνιστική μας προσπάθεια. Και εμείς δεν μπορούμε πλέον να κλείνουμε τα μάτια στις αδυναμίες μας ούτε να επαναλαμβάνουμε τα λάθη που μας οδήγησαν στο σημερινό –ελπίζω πρόσκαιρο- αδιέξοδο. Ας δούμε το πισωγύρισμα και το σοκ σαν αφορμή για κάτι ποιοτικά καλύτερο. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, έλεγαν οι ένδοξοι και σοφοί προγονοί μας…

Σ’ αυτή την επανεκκίνηση, ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον ότι ορισμένα βασικά στοιχεία που παραμελήσαμε, υποτιμήσαμε ή ακυρώσαμε, θα είναι εφεξής μπούσουλας στην ανασυγκρότησή μας.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ηττηθήκαμε από το παλιό που είχε αριστερή ετικέτα. Το παλιό που υπήρχε σε όλους μας. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιδιώξουμε να φτιάξουμε έναν υποΣΥΡΙΖΑ, ούτε να επιστρέψουμε σε φράξιες, τάσεις, μηχανισμούς και συνιστώσες, ούτε να ανεχτούμε καιροσκόπους ή να κρεμαστούμε κάτω από αστέρες της επικοινωνίας. Επιτέλους, να στηρίξουμε την προσπάθεια στους καλύτερους πολίτες της χώρας και της διασποράς, αναδεικνύοντας τους πιο έντιμους, πιο ικανούς και πιο αποφασισμένους να αγωνιστούν για να υπηρετήσουν το λαό.

See more at: https://www.e-dromos.gr/to-terma-ths-aristeras-h-afethria-ths-aristeras-tou21ou-aiwna/#sthash.MDUjvuXE.dpuf

Αριστερές ευθύνες 

Έχει ή δεν έχει ευθύνες η Αριστερά γι’ αυτό το αδιέξοδο δίλημμα στο οποίο περιήλθε η χώρα: καταστροφή ή υποτέλεια; Και πώς έφτασε ως εδώ; Θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο; Το προσπάθησε σοβαρά ή επιπόλαια και τυχάρπαστα; Και, από το σημείο που βρισκόμαστε, διαμορφώνουμε έναν άλλο προσανατολισμό για να αποφύγουμε τα βράχια στα οποία μας οδηγούν;

Κατ’ αρχήν, και μόνο ότι η κυβερνητική Αριστερά κόλλησε στην ξέρα και έγινε υποχείριο των κηδεμόνων, αποδεικνύει ότι στραβά αρμενίζαμε. Και ούτε οι δικαιολογίες, οι εξωραϊσμοί, οι κλάψες και οι ανέξοδοι φραστικοί παλικαρισμοί αλλάζουν τη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα. Ηττηθήκαμε κι εμείς. Και γι’ αυτή την ήττα υπάρχουν ευθύνες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με μια εξαιρετική ιδέα, ενωτική, υποστήριξε μια πολιτική ανατρεπτική, βρήκε μεγάλη απήχηση λόγω κρίσης, αλλά δεν πέρασε ποτέ στην επόμενη φάση, να προετοιμαστεί για τη διακυβέρνηση, να φτιάξει οχυρώσεις για τον πόλεμο και να καταστρώσει σχέδια για την ανασυγκρότηση. Κι αυτό δίνει το δικαίωμα ακόμα και να σκεφτεί κανείς ότι κάποιοι, στην κορυφή, σκόπιμα απέφυγαν την προετοιμασία προκειμένου να είναι αναπόφευκτη η καθολική υποχώρηση και η υποταγή.

Κι έτσι βλέπουμε τον (νέο) ΣΥΡΙΖΑ να εντάσσεται πλέον στην ίδια λογική με τους κυρίαρχους. Ξεχάστε τι έγινε μέχρι χτες, ξεχάστε τι λέγαμε μέχρι χτες, ό,τι έγινε έγινε, αρχίζουμε από το μηδέν κι από σήμερα θα εφαρμόσουμε αυτό που εφαρμόζουν όλοι που έχουν αποδεχτεί την κηδεμονία των ισχυρών. Αγνοούμε τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ και παραβλέπουμε τι συνέβη μέχρι σήμερα με την πολιτικές των Μνημονίων που μας επιβλήθηκαν. Σαν αριστεροί θα εφαρμόσουμε καλύτερα τα Μνημόνια προς όφελος του λαού, με όλα τα προαπαιτούμενα, απορρίπτοντας την προηγούμενη πολιτική μας που η πραγματικότητα επιβεβαίωνε, ότι η λιτότητα και η εκποίηση του δημόσιου πλούτου μόνο καταστροφή μπορούν να επιφέρουν στην Ελλάδα.

Ό,τι σαν Αριστερά απορρίπταμε μέχρι χτες μετά βδελυγμίας αποτελεί το πρόγραμμα του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Θα εφαρμόσει ακόμα κι αυτά που δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ο συνασπισμός Δεξιάς και Σοσιαλδημοκρατίας. Με την ίδια κινδυνολογία, ότι η μη εφαρμογή της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και του περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας, είναι αποσταθεροποιητικοί παράγοντες που θα προκαλέσουν μεγαλύτερες συμφορές. Οπότε η συντήρηση και η σταδιακή μεγέθυνση των συμφορών είναι προτιμητέα από τη χρεοκοπία, λες και αυτή δεν έχει ήδη συμβεί.

Κι εμείς, όσοι εξοστρακιστήκαμε, τι κάνουμε; Είναι θετικό ότι δεν υποκύψαμε στους εκβιασμούς και δεν βολευτήκαμε στα βουλευτικά και κυβερνητικά πόστα. Αλλά δεν μπορούμε να βγούμε από το λάκκο με τα ίδια μυαλά που μας έφεραν σ’ αυτό το σημείο. Κι αυτή η αλλαγή, η δική μας κι όχι των άλλων, είναι η πιο αναγκαία και η πιο δύσκολη…

Στέλιος Ελληνιάδης

- See more at: https://www.e-dromos.gr/otan-h-dexia-karargei-th-logikh-kai-h-aristera-ton-eafto-ths/#sthash.DQ3wU0yD.dpuf