Με τη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο, οι Ελληνες πολιτικοί πήραν σβάρνα όλα τα προσχήματα. Εδώ και πολλές μέρες, ακούμε την αντιπολίτευση να ισχυρίζεται ότι δεν είναι κατάλληλη η στιγμή να μιλάμε για εκλογικούς νόμους και απλές αναλογικές, εδώ μας απασχολούν σοβαρά ζητήματα. Πρέπει να μιλήσουμε για τον ΕΝΦΙΑ, τον κόφτη, το ΕΚΑΣ… Είναι, λέει, ψηφοθηρικά τερτίπια του ΣΥΡΙΖΑ οι κουβέντες για την απλή αναλογική, επειδή βλέπει ότι θα χάσει στις εκλογές.

Οι εκλογές δεν είναι κοντά, θεωρητικά τουλάχιστον. Απέχουν μια τριετία. Καλό θα ήταν να γίνουν με έναν εκλογικό νόμο που θα αποκαθιστά την έννοια της αντιπροσώπευσης, η οποία τόσο βάρβαρα έχει προσβληθεί από τον υφιστάμενο νόμο, ιδιαίτερα με την ιδέα του μπόνους. Μπόνους θα πει δώρο, ο ισχύων εκλογικός νόμος κάνει δώρο τη δική μου ψήφο στο κόμμα της δικής του επιλογής.

Δεν χάνει η κυβέρνηση που η Βουλή δεν ψηφίζει την άμεση αλλαγή ενός τέτοιου νόμου. Χάνουν όλοι, γιατί ξεχνούν ότι η απλή αναλογική είναι πάγιο αίτημα όλων των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτών κι ακόμα περισσότερο ξεχνούν ότι σαράντα χρόνια ενισχυμένης αναλογικής και ισχυρών μονοκομματικών κυβερνήσεων οδήγησαν σε ανεξέλεγκτα όργια οικονομικής ατασθαλίας, σπατάλης και διαφθοράς, που σήμερα πληρώνουμε ακριβά.

Μα πώς μπορούν έτσι απροσχημάτιστα οι αντιπολιτευόμενοι σήμερα να λένε ότι ο ελληνικός λαός δεν ενδιαφέρεται για τα ζητήματα της δημοκρατίας και της εκπροσώπησής του σε Βουλή και κυβέρνηση, γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι τι φόρους θα πληρώσει;

Πραγματικά, είναι πιθανό τους περισσότερους να τους απασχολεί το πώς θα βγάλουν τον μήνα, αλλά αυτή η κυνική περιγραφή της εξαθλίωσης πολύ απέχει από έναν πολιτικό λόγο που θέλει να χτίσει τη συλλογική προσπάθεια με στόχο την έξοδο από την οικονομική κρίση. Εναν πολιτικό λόγο που, όπως θα όφειλε, θα επιδιώκει την ουσιαστική αποκατάσταση της δημοκρατίας η οποία πλήττεται εδώ και σαράντα δύο χρόνια: από τη μέρα, δηλαδή, που αποκαταστάθηκε μετά τη χούντα.

Τι μας λένε όλοι αυτοί που λυσσαλέα πάλεψαν ενάντια στον εκλογικό νόμο που πρότεινε η κυβέρνηση; Μας λένε αυτό που επί τόσα χρόνια έκαναν πράξη, ότι δηλαδή ο κόσμος πρέπει να κοιτάζει τη δουλίτσα του και να μην ενδιαφέρεται ποιος τον κυβερνάει. Αντε, κάθε τέσσερα χρόνια να λέει τη γνώμη του, που στη συνέχεια θα κόβεται και θα ράβεται στα μέτρα των πολιτικών ισορροπιών.

Με αυτή τη λογική κυβερνηθήκαμε σαράντα χρόνια. Φτάσαμε εδώ. Η ανεργία στο 25%, η φτώχεια στο ένα τρίτο του πληθυσμού, η οικονομική ανασφάλεια σε πολύ περισσότερους. Οι μισθοί και οι συντάξεις συρρικνώνονται. Τα όσα εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει έχουν μπει στο στόχαστρο των ντόπιων και ξένων «μεταρρυθμιστών».

Η ανελέητη φορολόγηση πλήττει τις μικρές, ντόπιες επιχειρήσεις σε όφελος των μεγάλων και ξένων. Η μείωση του ΑΕΠ ξεπερνάει αυτήν σε καιρό πολέμου. Με λίγα λόγια, ο κόσμος πεινάει ή θα πεινάσει.

Από πού κι ώς πού επιτρέπεται να συζητάει για τη δημοκρατία ο πεινασμένος; Για τις ελευθερίες και για τα ατομικά δικαιώματα; Πρέπει μόνο να θέλει να χορτάσει την πείνα του. Η πείνα τόσο τον ταπεινώνει ώστε θα δεχτεί οποιεσδήποτε εργασιακές συνθήκες για να γλιτώσει αυτή την ταπείνωση. Δέχεται να δουλέψει ανασφάλιστος, με κυλιόμενο ωράριο, με εξευτελιστικό μισθό, γιατί κάθε μισθός είναι καλύτερος από τον καθόλου μισθό.

Επειτα, η εργασιακή ανασφάλεια του θολώνει το μυαλό κι είναι έτοιμος να ακούσει -και να βροντοφωνάξει- κάθε είδους συνθήματα που θα του προτείνουν καλύτερες μέρες, δηλαδή λίγη μερέντα στο ψωμί των παιδιών του. Αυτός ο καινούργιος άνθρωπος, δημιούργημα της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, ήρθε και στην Ελλάδα (όλο και περισσότερο μετά από εφτά χρόνια μνημόνια).

Μα, δεν ντρέπονται να συνομολογούν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι η μόνη πραγματικότητα;