Πετραδάκι, πετραδάκι

Σήμερα, κάπως καθυστερημένα, πληροφορήθηκα τον θάνατο του Νίκου Ξανθόπουλου. Ακαριαία μού καρφώθηκε στο μυαλό και τα χείλη έσπευσαν να σιγοτραγουδήσουν την επιτυχία του "Πετραδάκι πετραδάκι" από την ταινία "Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί". Εδώ ανοίγω μια παρένθεση: Υπήρχε ένας κινηματογράφος στη Λεωφ. Βουλιαγμένης, η Γαρδένια, η οποία συνήθως πρόβαλλε ελληνικές ταινίες. Αργότερα εξαλλάχτηκε σε σούπερ μάρκετ.  Όποτε έπαιζε ταινία του Νίκου Ξανθόπουλου με ή χωρίς την Μάρθα Βούρτση, η γιαγιά μου η Τασία, μαζί με την αδερφή της, τη λατρεμένη μου Κουλίτσα, έπαιρναν τα μαντίλια τους, τον αδερφό μου κι εμένα και πηγαίναμε να την παρακολουθήσουμε. Δεν θυμάμαι σε επίπεδο συναισθημάτων τι βίωνα όταν τις έβλεπα και είδα πολλές από αυτές. Όμως θυμάμαι με αγάπη τις μικρές εξόδους μας και την κατάδυση στο σκοτάδι της αίθουσας, που το έσκιζε μόνο η δέσμη του προβολέα που κουβαλούσε μέσα της μαγικές ασπρόμαυρες και έγχρωμες εικόνες/ιστορίες. Από 8 ως 12 χρονών ήμουν τακτικός θαμώνας του κινηματογράφου. Έτσι έκανα κάτι σαν διπλωματική στη θεματική των ταινιών μελό, που φυσικά τελείωναν πάντοτε  με έναν γάμο, όπου ο ήρωας της -ένα τίμιο και εργατικό παλικάρι- ξεπερνά τα ταξικά, πολιτιστικά, οικονομικά χάσματα και εμπόδια και παίρνει το πλουσιοκόριτσο κι αυτοί ζούσαν καλά κι εμείς στη φαντασία μας καλύτερα. Σε μια φτωχή κοινωνία δινόταν, μέσω των ταινιών, μια διέξοδος σε κάποιο όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Φυσικά όλα αυτά τα συνειδητοποίησα αργότερα σε μεγαλύτερη ηλικία.

Αρκετά χρόνια μετά, το πρώτο καλοκαίρι επί Χούντας, έφηβος πια, βρέθηκα στον Πόρο με καλούς φίλους και φίλες για διακοπές. Μας είχαν παρκάρει εκεί οι πατεράδες μας μαζί με τις μανάδες, ωστε τα Σαβ/κύριακα να τους είναι εύκολο να έρχονται κι εκείνοι. Αυτό γινόταν για τουλάχιστον τρία χρόνια. Εκείνο το καλοκαίρι κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε στον κινηματογράφο, δίχως να ξέρουμε τι ταινία έπαιζε. Όταν φτάσαμε εκεί διαπιστώσαμε ότι έπαιζε  το "Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί" με τον Ξανθόπουλο και την Άντζελα Ζήλεια στους κεντρικούς ρόλους. Μπήκαμε, μετά από λίγο έκλεισαν τα φώτα και άρχισε η παράσταση. Κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής Ξανθόπουλος, ο οποίος έχει επιβιώσει από κακοτοπιές, χωσιές, προσβολές κ.λπ., προβληματισμένος και μπαϊλντισμένος συνάμα, πιάνει να τραγουδά το "Πετραδάκι, πετραδάκι". Δεν ξέρω τι μας έπιασε και αρχίσαμε τα δυνατά χάχανα, επιδεικνύοντας πλήρη αναισθησία στις κακουχίες του πρωταγωνιστή. Μαύρο φίδι που μας έφαγε. Παραλίγο να μας δείρουν οι θεατές για την ασέβεια. "Τσογλάνια" μας ανέβαζαν, "τσογλάνια" μας κατέβαζαν, και εμείς πριν προλάβει να τραγουδήσει: "... τα ψηλά τα σκαλοπάτια μαζί τ' ανεβήκαμε...", γκρεμοτσακιστήκαμε να κατεβούμε τα σκαλοπάτια του κινηματογράφου -βρισκόταν σε ταράτσα- και όπου φύγει φύγει να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας. Όλα αυτά επανήλθαν στη μνήμη μου με την είδηση του θανάτου του. Με αυτά και μ' αυτά ο Νίκος Ξανθόπουλος ήταν μια παρουσία στις παιδικές σελίδες της ζωής μου, που είναι άρρηκτα δεμένες με ευτυχισμένες αναμνήσεις. Τον ευχαριστώ πολύ γι΄ αυτό.