Stanno (quasi) tutti bene

Το 1990 είχε προβληθεί στους κινηματογράφους μια ωραία ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη Τζουζέπε Τορνατόρε με αυτόν τον τίτλο -δίχως τη λέξη εντός παρενθέσεως- που στα ελληνικά σημαίνει: Είναι όλοι τους καλά. Στην ταινία, ένας 70+ πατέρας -τον υποδύεται συγκλονιστικά ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι- αποφασίζει να επισκεφθεί τα παιδιά του σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας, γιατί έχει να τα δει πολύ καιρό. Παρά τα πολλά προβλήματά τους (οικονομικά, διαζύγια, επαγγελματικά), τα παιδιά στην ερώτηση του πατέρα "πώς είναι;" απαντούν στερεότυπα "είμαστε καλά". Προσέθεσα στον ορίτζιναλ τίτλο εντός παρενθέσεως τη λέξη quasi που σημαίνει "σχεδόν" σε μια προσπάθεια να πλησιάσω τα κυρίαρχα συναισθήματα που διαπερνούν την πλειονότητα των κομματικών επιτελείων, των μελών, των οπαδών και των ψηφοφόρων μετά τα εκλογικά αποτελέσματα. Φαίνεται λοιπόν να είναι όλοι τους κερδισμένοι, ευχαριστημένοι, σχεδόν καλά. Εξαιρούνται τα μέλη και οι οπαδοί-ψηφοφόροι της ναζιστικής, φασιστικής Χρυσής Αυγής που έστω και με σημαντική καθυστέρηση εισέπραξε τον λογαριασμό. Αυτό είναι πράγματι ένα εξαιρετικό νέο. Μπορεί να άργησε, αλλά ήρθε και εύχομαι να παραμείνει έτσι και βεβαίως καλύτερα. Δηλαδή προσβλέπω στην οριστική διάλυσή της και στον εγκλεισμό στη φυλακή των στελεχών της για πολλά χρόνια. Θα μου πείτε τα κατάφερε να δει κοινοβουλευτικό φως ο Βελόπουλος που είναι ένα δοκιμασμένο και καλό ακροδεξιό κουμάσι. Τουλάχιστον δεν τον διακρίνει ο βίαιος, εγκληματικός ακτιβισμός των χρυσαυγιτών. Έστω και έτσι ας ικανοποιηθούμε με αυτό. 

Όμως όλοι οι υπόλοιποι έχουν έναν λόγο -όπως τον εκτιμούν οι ίδιοι- να είναι ευχαριστημένοι. Το ίδιο(;) κι εμείς, οι ψηφοφόροι. Η ΝΔ είναι η νικήτρια των εκλογών -δεν χωρά αμφιβολία-, αλλά τη χαρά της τη σκιάζει μια μαϊμού στην πλάτη, λέγε με ΣΥΡΙΖΑ με το 31,5%. Αυτή η δυσθυμία δεν εκφράστηκε δημοσίως από επώνυμους νεοδημοκράτες όσο από γνωστούς δημοσιογράφους του "χώρου", στους οποίους το εκλογικό ποσοστό της νυν πλέον αντιπολίτευσης τους προκάλεσε εμφανή δυσπεψία. Αυτή η ρημάδα η στρατηγική ήττα καθυστερεί πολύ, βρε παιδί μου. ΄Ετσι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου δοκιμάστηκαν σκληρά τόσο το πολιτικό του φορτίο και οι προτεραιότητες όσο και η διαχειριστική του ικανότητα μετά την αναγκαστική συνθηκολόγηση, μπορεί να ισχυριστεί ότι εισέπραξε -τηρουμένων των συνθηκών- τη μίνιμουμ φθορά σε σχέση με τα ποσοστά των τελευταίων εκλογών. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί ο λυσσασμένος πόλεμος που υπέστη όλη την τετραετία από τα μεγαλύτερα και πλέον δημοφιλή μιντιακά συγκροτήματα, καθώς και την πολιτική περιχαράκωση δίκην υγειονομικής ζώνης από όλες τις πολιτικές δυνάμεις (από τα δεξιά ως τα αριστερά), τότε δικαιούμαστε να μιλάμε για ένα πολιτικό κατόρθωμα.

Το ΠΑΣΟΚ έχει δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι μέσα στη μέγγενη του νέου δικομματισμού-διπολισμού κατάφερε να αυξήσει έστω και κατά λίγες χιλιάδες τις ψήφους του. Θεωρεί εαυτόν κερδισμένο. Όμως το μέλλον του δεν χαρακτηρίζεται από φωτεινά χρώματα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κουρσευτεί τόσο από τη ΝΔ -το βλέπουμε αυτό να αποτυπώνεται στο νέο υπουργικό συμβούλιο- όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα συρρικνωθεί τόσο σε πολιτικά πρόσωπα όσο και σε κοινωνική εκπροσώπηση. Το ΚΚΕ πάλι μία από τα ίδια. Εδώ η στασιμότητα, η ακινησία, η αδυναμία παραγωγής πολιτικής, νέων ιδεών, η εδώ και χρόνια καθήλωση εκλογικών ποσοστών χαιρετίζεται ως νίκη του λαϊκού κινήματος που επιτρέπει στην πρωτοπορία του από νέες θέσεις ευθύνης να το καθοδηγήσει. Έτσι είναι αφού έτσι το νομίζουν...

Συγχαρητήρια στον Γιάνη, που με εμφανώς περιορισμένα μέσα τόσο οικονομικά, όσο και σε προβολή, έπεισε την κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που απαιτείται -είχε φανεί από τις ευρωεκλογές- για την είσοδο στη Βουλή. Πέρα από τον αθεράπευτο ναρκισσισμό του ιδρυτή του ΜεΡΑ25, την αυτοαναφορικότητα, τους αλληλοαναιρούμενους ιδεολογικοπολιτικά υποψηφίους και μια επιμονή σε κομβικά ζητήματα που τώρα πλέον, επειδή γνωρίζουμε πού τα έγραψαν οι αξιότιμοι και ξεχειλίζοντες από δημοκρατικά αισθήματα και ευρωπαϊκές αξίες εταίροι μας, φαντάζουν κάπως γραφικά και νοσταλγικά. 

Για την Ελληνική Λύση τι να πω; Δεν θα συγχαρώ έναν -έστω και λάιτ- ακροδεξιό που κατάφερε να μπει στη Βουλή. Απορώ και εξίσταμαι με τα μυαλά των ψηφοφόρων του που αποδιώχνουν από την κρίση τους, θαυματουργές κηραλοιφές, οδοντόκρεμες, αποκαλυπτικά δήθεν βιβλία, μαντζούνια για την τριχόπτωση και επιστολές γραμμένες από το χέρι του Ιησού. Άλαλα τα χείλη...

Τώρα σε επίπεδο προσδοκιών τι είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε από την πλευρά των δύο κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, ενός δεξιού κόμματος με ισχυρά στοιχεία λαϊκισμού -πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τη στάση του στο θέμα της Βόρειας Μακεδονίας- και ενός συμβιβασμένου αριστερού κόμματος με το πλαίσιο και τους κανόνες που επέβαλαν οι "καλύτερα προετοιμασμένοι" (κατά Αλ. Τσίπρα στη συνέντευξη στο ΣΚΑΪ) εταίροι και πιστωτές μας. Σπεύδω εδώ να δηλώσω ότι για μένα οι διάφορες μεταμοντέρνες θεωρίες και δηλώσεις για την ανυπαρξία διάκρισης μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, και για την ανυπαρξία ταξικής πάλης, αλλά υπάρχει μόνο λαϊκισμός και μεταρρύθμιση, με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Πάντα θα υπάρχει Δεξιά και το άλλο πρόσωπο του Ιανού η Αριστερά. Πάντα θα υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Πολλοί μπορεί να έχουν ζηλέψει τον πρώτο μεταπολιτευτικό υπουργό Εργασίας Λάσκαρη, που κατήργησε την πάλη των τάξεων, αλλά αυτόν τον ισχυρισμό τον θεωρώ ανάλογο με τις διακηρύξεις διάφορων ευφάνταστων δημοτικών αρχόντων που ανακηρύσσουν τους δήμους τους ως αποπυρηνικοποιημένες περιοχές.

Οπότε επανέρχομαι. Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος αποδέχεται το επιβληθέν με τρία μνημόνια παρακαλώ διαχειριστικό πλαίσιο. Αυτά τα μνημόνια είναι συνεκτικά σχέδια που έχουν αρχή, μέση, τέλος και διαπνέονται από εμφανέστατες νεοφιλελεύθερες αρχές. Η ιδιωτική οικονομική σφαίρα δραστηριότητας είναι ο κύριος πυλώνας και το κράτος έχει επικουρικό ρόλο, με ό,τι αυτό επιφέρει σε όλο το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Φυσικά, μεγάλο ζητούμενο είναι πώς θα εφαρμοστούν όλες οι πρόνοιες και συμφωνίες των μεταμνημονιακών προγραμμάτων στην παρούσα συγκυρία, όπου αναμφίβολα υπάρχουν περισσότερες ελευθερίες και λιγότεροι καταναγκασμοί. Ας μη θεωρηθώ μάντης κακών, αν και πιστεύω ότι το κόμμα των κοψοχέρηδων θα δεχτεί αρκετά νέα μέλη μόλις η κυβέρνηση αρχίζει να ξεδιπλώνει το πρόγραμμά της. Βλέπετε, από το "Γερούν γερά" μέχρι όσα μετά τον Αύγουστο του '18 νομοθέτησε και υλοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ -λίγες σταγόνες στον ωκεανό των αδικιών- υπάρχει μια διακριτή διαφορά.

Έτσι λοιπόν, όταν οι συνταξιούχοι, οι χαμηλόμισθοι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι αγρότες και όλοι όσοι πέρασαν και εξακολουθούν να περνούν στερημένα και στα όρια της φτώχειας ψηφοφόροι της ΝΔ αντιμετωπίσουν τον κλητήρα, τους κόψουν το ηλεκτρικό ρεύμα, απολυθούν από τη δουλειά τους, όταν δηλαδή, με άλλα λόγια, οι εφαρμοζόμενες πολιτικές αρχίσουν να τους θίγουν προσωπικά, πώς άραγε θα αντιδράσουν; Ίδωμεν

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, προς το παρόν, μόνο αυτά τα λόγια: Το 31,5 % είναι ένα πολύ καλό κεφάλαιο. Επίσης ακούγεται καλό και σωστό να γίνει επιτέλους η  αντιστοίχηση του κοινωνικού με τον πολιτικό ΣΥΡΙΖΑ, όμως αυτή πρέπει να γίνει με σχέδιο και η επιλογή του επώνυμου πολιτικού προσωπικού, που θα συνεργαστεί ή θα αφομοιωθεί με το υπάρχον κομματικό στελεχιακό δυναμικό, πρέπει να μην προκαλεί και προσβάλλει με τη διαδρομή του τη ριζοσπαστική Αριστερά και τα μέλη της. Και φυσικά δεν είναι αποκλειστική αρμοδιότητα και ευθύνη των λίγων. Πρέπει το συνέδριο που θα ασχοληθεί με αυτά να είναι όσο το δυνατόν πλατύτερο και αντιπροσωπευτικότερο, να δοθεί βήμα σε όλες τις απόψεις και τέλος οι αποφάσεις του να γίνουν σεβαστές και να εφαρμοστούν από όλους. Προϋπόθεση σημαντική είναι να "ξυπνήσουν" οι οργανώσεις μελών από τη χειμέρια νάρκη και τη θερινή ραστώνη που τις χαρακτηρίζει και να απαιτήσουν τα καλώς εννοούμενα και καταστατικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους. Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε. Περισσότερα πάνω σε όλα αυτά τα ζητήματα, εν ευθέτω χρόνο.