Στρατευμένη δημοσιογραφία

Κατά πώς φαίνεται το σκάνδαλο που ακούει στο όνομα Novartis θα μας κάνει παρέα για απροσδιόριστο καιρό. Ήδη έχουν αρχίσει οι εχθροπραξίες, τα δυο στρατόπεδα -κυβέρνηση και αντιπολίτευση- ξεσκονίζουν τα όπλα τους και αναζητούν συμμάχους ανάμεσα στις τάξεις των προθύμων...

Μια τέτοια τάξη, που διαχρονικά χρησιμοποιείται για να δυναμώσει ή να αποδυναμώσει τα επιχειρήματα, τις προθέσεις, τους στόχους, την ευρύτερη πολιτική ατζέντα των κομμάτων εξουσίας είναι αυτή των δημοσιογράφων. Τι γράφεται από στρατευμένες γραφίδες αυτές τις μέρες με θέμα το σκάνδαλο της Novartis και τι εκφωνείται στα δελτία ειδήσεων από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως δεν περιγράφεται. Το συγκρότημα του υπόδικου επιχειρηματία έχει ξεκινήσει τζιχάντ κατά της κυβέρνησης. Από κοντά και η "σοβαρή" Καθημερινή. Από την άλλη, το Ντοκουμέντο (της Κυριακής που μας πέρασε) είχε πολυσέλιδο ένθετο με θέμα το σκάνδαλο και τους πρωταγωνιστές του. Η Νέα Σελίδα τού αφιέρωσε περίπου δέκα σελίδες. Και ο χορός καλά κρατεί σε όλες τις άλλες εφημερίδες... 

Κανονικά οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά στρατευμένοι στην υπόθεση της αλήθειας και μόνο αυτής. Αλλά τι κάθομαι και λέω τώρα; Όχι ότι δεν υπάρχουν επαγγελματίες δημοσιογράφοι που είναι στρατευμένοι στην υπηρεσία της αποκάλυψης και παράθεσης των πραγματικών γεγονότων. Δυστυχώς όμως τον τόνο δίνουν οι άλλοι. Τη δημοσιότητα τη διεκδικεί και την εξασφαλίζει -λόγω όσμωσης με τα πολιτικά κόμματα- η άλλη δημοσιογραφία, η στρατευμένη και αξεδιάλυτα διαπλεκόμενη με οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

Δυστυχώς η ανάγκη για κάθαρση, για εύρεση των ενόχων και παραδειγματική τιμωρία, κάτι που θα έπρεπε να ενδιαφέρει ΟΛΟ το πολιτικό σύστημα, ως απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει η δημοκρατία μας, χρησιμοποιείται σαν άλλο ένα εργαλείο, σαν ένα πολύκλειδο, που δυνητικά θα πλήξει τους πολιτικούς αντιπάλους, θα αναδείξει την υπεροχή του ενός ή του άλλου, θα επιβάλει την επιθυμητή πολιτική ατζέντα. Κι εδώ η δημοσιογραφία παίζει έναν κομβικό ρόλο, γιατί αναλαμβάνει τη διαμεσολάβηση της πολιτικής εξουσίας -κυβερνητικής και αντιπολιτευόμενης, αδιάφορο- με το κοινό, που το καλούν να "καταναλώσει" τα καλούδια της. 

Φιλοξενώ παρακάτω ένα άρθρο του Old Boy, από τον ιστότοπο the Greek CLOUD, που παρουσιάζει εύστοχα αυτό το φαινόμενο... Φυσικά, για να είμαι ακριβοδίκαιος, υπάρχει και η άλλη πλευρά, το άλλο πρόσωπο του Ιανού που σχεδόν έχει εκδώσει καταδικαστική ετυμηγορία. 

To τεκμήριο της αθωότητας
07-02-2018
Έγραψε ένας φίλος το εξής υπέροχο: «Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα που βγάζει τα σκάνδαλα η κυβέρνηση και βγαίνουν οι δημοσιογράφοι και τα διαψεύδουν» και θέλω μόνο να συμπληρώσω το εξής.

Απολύτως προφανώς και όλα ανεξαίρετα τα πολιτικά πρόσωπα που φέρονται σύμφωνα με τις καταθέσεις των μαρτύρων να έχουν χρηματιστεί, απολαμβάνουν το τεκμήριο της αθωότητας, όχι μόνο επειδή είναι μια θεμελιώδης συνθήκη ενός κράτους Δικαίου, αλλά κι επειδή εννοείται ότι άλλο είναι η τυχόν πολιτική αντίθεση με τον ένα ή τον άλλο πολιτικό, οσοδήποτε έντονη κι αν είναι, κι εντελώς άλλο είναι να τον θεωρούμε μιζαδόρο χωρίς αυτό να έχει αποδειχτεί περίτρανα και πέραν πάσης αμφιβολίας. Οπότε όχι μόνο επειδή έτσι είναι το τυπικό, αλλά κι επειδή έτσι είναι το ουσιαστικό, στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό, δεν θεωρώ ακόμη κανένα από τα εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα ως ένοχο χρηματισμού ή οποιουδήποτε άλλου ποινικού αδικήματος.

Εξίσου προφανώς όμως, φαίνεται ότι στην Ελλάδα το σκέλος του δημοσιογραφικού κλάδου που βγαίνει στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, έχει μάλλον διαβάσει ανάποδα το job description της δουλειάς του. Κανονικά η δουλειά του δημοσιογράφου θα έπρεπε να είναι να προσπαθεί αυτός να βγάλει στο φως όσα προσπαθούν να μείνουν κρυμμένα. Εδώ έχουμε δημοσιογράφους που όχι μόνο αυτό δεν κάνουν, αλλά και όταν έρχεται κάτι στο φως, πέφτουν σαν σμάρι πάνω στο γεγονός προσπαθώντας να αποδομήσουν τον τρόπο που ήρθε. Αν οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί ή ακόμη – ακόμη και τα κόμματά τους έχουν λόγο να επιτεθούν στη διαδικασία με την οποία κατηγορούνται, ο δημοσιογράφος δεν είναι ούτε ο κατηγορούμενος, ούτε ο σύνηγορος υπεράσπισής του. Ο δημοσιογράφος θα έπρεπε, αφού δεν μπόρεσε ο ίδιος να αναδείξει την υπόθεση, τουλάχιστον να την αναλάβει από εδώ και πέρα. Να αρχίσει να σκαλίζει να δει τι ακριβώς έγινε με καθεμία από τις περιπτώσεις που φέρεται η Novartis να χρημάτισε. Να αρχίσει να σκαλίζει να δει αν είχε ή δεν είχε λόγο να χρηματίσει, να αρχίσει να σκαλίζει να δει αν όντως πάρθηκαν υπέρ της ευνοϊκές αποφάσεις από τους πολιτικούς, να αρχίσει εν πάση περιπτώσει να ξετυλίγει την υπόθεση. Αλλά εδώ δουλειά του δημοσιογράφου είναι να μας πει για τον Τζανακόπουλο, τον Πολάκη, τον Παπαγγελόπουλο, τους προστατευόμενους μάρτυρες, τις ημερομηνίες που κατέθεσαν, την παραγραφή, το ότι δεν λαδώνονται έτσι οι Πρωθυπουργοί, αλλά αν θέλουν να λαδωθούν λαδώνονται αλλιώς.

Για αυτό το σκέλος του δημοσιογραφικού κλάδου λοιπόν, για αυτούς τους μπροστάρηδες των αφεντικών τους, κανένα απολύτως τεκμήριο αθωότητας: δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν διαρκώς πόσο δομικό μέρος της σαπίλας του συστήματος είναι.

ΥΓ. Τις γραμμές αυτές τις προσθέτω... από το μέλλον. Δηλαδή τρεις μέρες μετά. Βρήκα στο YouTube ένα βίντεο από κάποιο συνέδριο της Novartis. Θα με ρωτήσετε τι ενδιαφέρον έχει. Σας προτρέπω να το δείτε. Η σύνθεση του πάνελ είναι ενδιαφέρουσα και ο χρόνος προεκλογικός (2012)...