Τα κεράκια μέσα στο σκοτάδι

Σήμερα διάβασα ένα κείμενο στην ΕφΣυν από το φύλλο της Δευτέρας που μας πέρασε. Αφορούσε τους εθελοντές πυροσβέστες, που συμμετείχαν στην κατάσβεση των πολλών εστιών στα Βίλια. Άνθρωποι, που δεν είχαν υποχρεωτικά σχέση με την περιοχή, παράτησαν ό,τι έκαναν εκείνες τις ώρες και έτρεξαν να συνδράμουν. Φυσικά το ίδιο ίσχυε και για όλους τους εθελοντές δασοπυροσβέστες, σε όλες τις υπόλοιπες πυρκαγιές του Αυγούστου - και ήταν πολλές. Οι μαρτυρίες τους χαρακτηριστικές για την απίστευτη αδιαφορία, την έλλειψη στρατηγικής θεώρησης της δασοπροστασίας, την επικαιροποίηση όποιου σχεδίου υπάρχει τώρα, που η κλιματική αλλαγή είναι μπροστά μας και, τέλος, όλα τα κυβερνητιικά μπαρμπούτσαλα, που έχουν απαγγελθεί από το στόμα διαφόρων, είτε αυτά προέρχονται από τον ανέμελο σωματαρά πρωθυπουργό μας, όπως "Ιούλιο και Αύγουστο τα πράγματα θα θυμίζουν πολύ ένα φυσιολογικό καλοκαίρι", ή από το στόμα εκείνου του θλιβερού υπουργού περί "πρότυπης δουλειάς που έχει γίνει στην πυροπροστασία και περί της νέας προσέγγισης με επίκεντρο την πρόληψη". Να καγχάσεις ή να ουρλιάξεις; Όποιος επιθυμεί, μπορεί να διαβάσει το σχετικό άρθρο της ΕφΣυν εδώ. 

Τέλος πάντων, όλοι όσοι συνέδραμαν καθ' οιονδήποτε τρόπο στον φετινό αυγουστιάτικο αρμαγεδώνα, με το περίσσευμα αλληλεγγύης και θάρρους που επέδειξαν, έχουν τον απεριόριστο θαυμασμό και σεβασμό μου, βεβαίως και την ευγνωμοσύνη μου. Οι κυβερνητικοί από την άλλη, κέρδισαν επάξια την απεριόριστη περιφρόνησή μου. Όχι ότι τους ενδιαφέρει. Όσο ο θυμός και ο πόνος δεν μετουσιώνονται σε ανάλογα δημοσκοπικά ποσοστά και συνεχίζεται αδιάλειπτα η πετσωμένη επικοινωνιακή στήριξη, αισθάνονται ότι μπορούν να αρμενίζουν ανέμελα.

Τώρα, που γράφω αυτό το σημείωμα, δεύτερη μέρα δίχως πυρκαγιές σε δάση και κατοικημένες περιοχές, συνεχίζονται με αμείωτη ένταση οι φωτιές της πανδημίας και οι άλλες πυρκαγιές, οι ανθρωπιστικές, εκεί στο μαρτυρικό Αφγανιστάν, που καίνε δίχως πολλές αντιστάσεις όλο το υποτιθέμενο ανθρωπιστικό και αλληλέγγυο οικοδόμημα, για το οποίο η Ευρώπη του Διαφωτισμού επαίρετο. Ναι, καλά, τώρα που έρχεται η ώρα να αποδειχτούν όλα τα παχιά λόγια και οι διακηρύξεις, ξάφνου ανακαλύπτονται όλες οι πολιτιστικές και θρησκευτικές διαφορές, οπότε κόψτε τον λαιμό σας και δεν θα γίνουμε εμείς ξέφραγο αμπέλι για σας. Κάπως έτσι έσπευσε να δηλώσει κι αυτός ο βουλευτής, αληθινός τενεκές ξεγάνωτος, που δεν χάνει ευκαιρία να μας τρίβει στη μούρη τις ακροδεξιές απόψεις του. 

Προς τιμή λοιπόν όλων των εθελοντών, που με τόση αυταπάρνηση και άγνοια κινδύνου, έβαλαν πλάτη για να περισωθούν όσο περισσότερα γινόταν στις φετινές καταστροφές, θα ήθελα να αφιερώσω ένα κείμενο του σπουδαίου Ντίνου Χριστιανόπουλου, που έχει τον τίτλο "Απόκριση" και το είχα διαβάσει στη συλλογή του με τίτλο ΕΝΑΝΤΙΟΝ (εκδόσεις Ιανός 2016). Η αλήθεια είναι ότι δεν το έγραψε έχοντας στο μυαλό του τους εθελοντές πυροσβέστες, αλλά το βρίσκω ιδιαίτερα ταιριαστό. Όσο για την επικαιρότητά του, δεν νομίζω ότι ο εθελοντισμός ήταν ποτέ εκτός εποχής... Το κειμενάκι είναι ιδιαίτερα πικρόχολο, ίσως λίγο ισοπεδωτικό, αλλά ο πρώτος αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα.

 "Εσείς το λέτε κρίση, εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει. Όλοι χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι όλους τους πιάνει απελπισία για το ποιος θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει. Και στο φινάλε, κάποιοι βρίσκονται. Όχι βέβαια οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ούτε τα αδίσταχτα κόμματα, ούτε οι ξοφλημένες ιδεολογίες· προπάντων όχι οι πολλοί, με τα παχιά τα λόγια, που θορυβούν και εισπράττουν. Αλλά οι λίγοι, αυτοί που χωρίς να τους βλέπει κανείς, δίνουν ένα χέρι στο συνάνθρωπο· αυτοί που χωρίς να καταστρώνουν αναμορφωτικά προγράμματα, σκύβουν το κεφάλι και δουλεύουν. Αυτοί οι λίγοι είναι τα αραιά κεριά μες στο σκοτάδι, όταν το φως αργεί πολύ να φανεί".

ΥΓ. Άκουσα στο αυτοκίνητο ένα μέρος της πρωτολογίας του Μητσοτάκη στη Βουλή σήμερα. Δεν άντεξα πάνω από πέντε λεπτά. Έκλεισα το ραδιόφωνο - μου είχε κοπεί ως και η όρεξη για μουσική. Προτίμησα να οδηγήσω με ασφάλεια ως τον προορισμό μου...