Και να, που επαναλαμβάνεται αυτή η παλιά κακοστημένη ιστορία με την «ώρα», που, τι να κάνουμε…. δεν έφτασε, που δεν ήρθε, που έχασε το τρένο παρότι αυτό σφύριξε πάνω από τρεις φορές. Όπως τότε με το σύμφωνο συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια, που οι καμπάνες της ορθοδοξίας, πολιτικής και θρησκευτικής, χτύπαγαν πένθιμα. Όπως τότε με τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Όπως κάθε φορά, που η περιβόητη «ώρα» φτάνει, έστω και καθυστερημένα, στο τρένο μιας τομής ή για να το πούμε διαφορετικά μιας αυτονόητης κίνησης.
Μα, υπάρχει ευαισθησία απαντά η άλλη πλευρά, οι «απέναντι», η ΝΔ και οι σύμμαχοί της. Είναι και το μπούλινγκ που θα δεχτούν τα παιδιά των ανάδοχων ομόφυλων ζευγαριών. Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη. Σωστά, όπως τότε που τα παιδιά των μαύρων, δεν μπορούσαν να καθίσουν στο ίδιο θρανίο με τα άσπρα, όπως και τα ανάπηρα, που για να μην δεχτούν μπούλινγκ, πρέπει, πάση θυσία, να είναι σε ειδικά σχολεία, μακριά από τα… αρτιμελή. Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη ή έτσι νομίζουν κάποιοι.
Αλλά το άλλο; Δεν έχουμε κάτι με τους γκέι και τις λεσβίες, ίσα ίσα, ξέρουμε και μερικούς, μια χαρά άνθρωποι είναι, εντούτοις, αν τα παιδιά μεγαλώσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το πιθανότερο είναι να κολλήσουν το… μικρόβιο της ομοφυλοφιλίας και να… ξοκείλουν, να πάρουν λάθος δρόμο… μακριά από τον ορθό.
Και συνεχίζουν, μα τι θέλουν και αυτοί; Τι κάνουν στο κρεβάτι τους δεν μας ενδιαφέρει, αλλά να θέλουν να μεγαλώσουν και παιδιά, να δώσουν αγάπη, να τα βγάλουν από το ίδρυμα; Ε… πάει πολύ, ας αφήσουν αυτή την υπόθεση στην κοινωνία των στρέιτ, που εκεί, όλα είναι αγγελικά πλασμένα…
Διαχωριστική γραμμή, γκέι – στρέιτ και όχι αγάπη – αδιαφορία. Διαχωριστική γραμμή από τα παλιά, από τον μεσαίωνα, από τη ρητορική των οπαδών του Αμβρόσιου. Οι καμπάνες του κοινωνικού συντηρητισμού χτυπούν, για άλλη μια φορά, πένθιμα, ρατσιστικά. Έρχεται ο εχθρός… Και όσο αυτές χτυπούν, όσο ρίχνουν το δηλητήριο του μίσους και του αποκλεισμού, τόσο στα δικά μας αυτιά, στη δική μας συνείδηση η νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, φαντάζει υπέροχη, αναγκαία, αυτονόητη.
Θα θέλαμε παραπάνω, θέλουμε παραπάνω, μέχρι την πλήρη νομοθετική ισότητα. Είναι το μόνο που μπορούμε να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση της αριστεράς, κόντρα σε θεούς και δαίμονες.
Άλλωστε, αυτό το γνωρίζουμε καλά, πλέον. Νομοθετικές πρωτοβουλίες, ενίοτε παίζουν παιδαγωγικό ρόλο, διαμορφώνουν ή απελευθερώνουν συνειδήσεις.
Η αριστερά, δεν παρακολουθεί ή δεν πρέπει να παρακολουθεί τις δημοσκοπικές έρευνες, ώστε να καθορίζει τη δική της γραμμή, τις άμυνες ή τις επιθέσεις της. Η αριστερά και μάλιστα η ριζοσπαστική δεν είναι με όλους τους έλληνες και τις ελληνίδες. Δεν είναι με τον πλούτο, δεν είναι με το ρατσισμό, τον εθνικισμό, την ομοφοβία, το θρησκευτικό φανατισμό, δεν στέκεται αμήχανη ή ουδέτερη ανάμεσα στις υπαρκτές διαχωριστικές γραμμές, παίρνει θέση, τοποθετείται, παλεύει…
Οι όποιες διαφωνίες από ομάδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο -ελπίζω να μην είναι δέκα, αλλά σαφώς λιγότεροι-, δεν αφορούν έναν υπαρκτό διάλογο εντός του κόμματός μας. Όχι γιατί τα ζητήματα αυτά έχουν λυθεί με τις συνεδριακές μας αποφάσεις –καλό όμως είναι να το γνωρίζουν και αυτό-, αλλά γιατί τα ζητήματα των ελευθεριών, των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, συγκροτούν εν πολλοίς τον πυρήνα της κεντρικής σκέψης του συλλογικού μας υποκειμένου.
Και αυτό δεν αλλάζει με τίποτα…
Πάνος Λάμπρου
