Τι λες, βρε παιδί μου, τσ τσ τσ...

Κάποιος, κάποτε είχε πει ότι μπορείς να διηγηθείς τα πάντα λέγοντας ανέκδοτα. Συμφωνώ απολύτως. Τα ανέκδοτα, ακόμη κι αυτά που αφορούν ξανθιές, Ποντίους, ή τα διάφορα ρατσιστικά και βέβηλα, ή τα "μη ορθά πολιτικά", αποτελούν παραβολές που αφορούν την πραγματικότητα, εκφράζουν υπαρκτές τάσεις και απόψεις -πλειοψηφικές ή μειοψηφικές, κοινωνικά προοδευτικές ή αντιδραστικές-, με λίγα λόγια διηγούνται πράγματα χιουμοριστικά και με αφαίρεση. Εφόσον κάτι τέτοιο ισχύει, τότε τι θα μπορούσαμε να πούμε για τις γελοιογραφίες, τα σκίτσα; Όσα ισχυρίζομαι για τα ανέκδοτα στην περίπτωση των γελοιογραφιών ισχύει εις τη νιοστή. Και προς επίρρωση, ιδού μερικές πρόσφατες δημιουργίες, γνωστών σκιτσογράφων που αφορούν όλα όσα βλέπουμε, ακούμε, διαβάζουμε ή υπομένουμε εντός και εκτός συνόρων...* Κι ελάτε μετά να μου πείτε ότι όλα αυτά υπάρχουν μόνο στο μυαλό τους.

Του Κώστα Γρηγοριάδη:

Του Κώστα Γρηγοριάδη πάλι και αφορά το όνειρο του οξυδερκούς Κυριάκου:

Ενω ο Αλέξης προσπαθεί να πείσει για τη φερεγγυότητά του και τη μεταστροφή του... Διά χειρός Γιάννη Ιωάννου:

Και ενώ συμβαίνουν όλα τα από πάνω, έχουμε όρεξη για ερωτοτροπίες. Άνοιξη γαρ... Διά χειρός Τάσου Παυλόπουλου:

* Όλα τα σκίτσα αλιεύτηκαν από την Εφημερίδα των Συντακτών.