Το αναπόδραστο καθήκον ενός (ακόμη) Μητσοτάκη...

Δεν πιστεύω να αναρωτιέστε ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά μόνο ένα. Να μας σώσει και να μας οδηγήσει στον ενάρετο δρόμο, όπως μόνο οι Μητσοτάκηδες αντιλαμβάνονται, θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αυτοί οι άνθρωποι είναι -ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός- σαν τις κατσαρίδες. Επιβιώνουν ακόμη και από πυρηνικό όλεθρο. Αυτό το σόι μάς σώζει με τη χαλύβδινη θέληση και αυταπάρνηση ενός ναυαγοσώστη εδώ και πολλές δεκαετίες. Το νέο αίμα, που θα συνεχίσει την αξιοζήλευτη αυτή παράδοση, μπορεί να μη φέρει αυτό το βαρύ, ασήκωτο -από την ξεχειλίζουσα εθνική...ευθύνη- επίθετο, πλην όμως, φίλοι μου, είναι γνήσιος απόγονος των Μητσοτάκηδων, μην έχετε καμία αμφιβολία. Έχει έρθει κι αυτός σαν ένας ακόμη μεσσίας που θα φορτωθεί, λέμε τώρα, τις αμαρτίες μας και τελικά θα μας σώσει. 

Τα γράφω όλα αυτά επειδή παρακολούθησα για λίγο, όσο άντεξα, την εκπομπή του τιτανοτεράστιου αστέρα της ιδιωτικής μας τηλεόρασης, του Γρηγόρη Αρναούτογλου (2night Show). Είχε καλεσμένο τον Κώστα Μπακογιάννη, τον επόμενο σωτήρα μας εν αναμονή, ο οποίος όπως όλοι γνωρίζουμε είναι υποψήφιος δήμαρχος του Δήμου Αθηναίων. Είμαι δημότης αυτού του δήμου, οπότε ας μου επιτραπεί να ασχοληθώ λιγάκι με το παλικάρι. Αυτό που δεν παύει ποτέ να με εντυπωσιάζει στη συγκεκριμένη πολιτική οικογένεια και συγχρόνως να μου προκαλεί μια ιδιαίτερη αίσθηση ναυτίας είναι ότι πάντοτε, ενώ είναι σχεδόν αμιγώς κρατικοδίαιτοι και θεωρούν ότι οι δημόσιες θέσεις είναι δικαίωμά τους, καταφέρονται ασύστολα κατά του δημοσίου. Ενώ έχουν μεγαλώσει με χρυσό κουτάλι και κοπίασαν από ελάχιστα ως καθόλου στη ζωή τους, ενώ δεν είχαν ποτέ ανασφάλεια για τα οικονομικά τους, ενώ είχαν απαντημένα ή λυμένα τα περισσότερα άγχη και ερωτήματα για το μέλλον, εντούτοις έχουν το θράσος να παρουσιάζονται σαν κάτι νέο, άφθαρτο, και είναι πάντοτε έτοιμοι να αναλάβουν την ευθύνη, γιατί αυτοί μας κατανοούν και γνωρίζουν πολύ καλά τι χρειαζόμαστε. 

Μια ζωή κρατικές θέσεις, κρατικό ζεστό χρήμα συν τα τυχερά...

Εγώ, φίλοι μου, τους βαρέθηκα πια. Μπαμπάς, κόρη, γιός και τώρα εγγονός, πάει έγκωσα...