Το κακό είναι εδώ

Αυτή η φωτογραφία εκφράζει εύγλωττα όσα ανησυχητικά επωάζονται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία με αφορμή τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που επιβλήθηκαν βίαια εξαιτίας της τοξικής μνημονιακής θεραπείας για τα υπαρκτά οικονομικά προβλήματα. Βεβαιότητες που πάνω τους στηρίζονταν ζωές, τρέφονταν όνειρα κι ελπίδες ανατράπηκαν και εξανεμίστηκαν. Το πολιτικό σύστημα που έφερε κυρίαρχα το μερίδιο της ευθύνης για όλα όσα συνέτειναν στον ένα ή στον άλλο βαθμό για την κρίση ήταν ανίκανο να προσφέρει μια βιώσιμη λύση, γιατί πολύ απλά ήταν μέρος του προβλήματος. Η δε νέα πολιτική δύναμη που ανέτειλε είχε τραγικές αυταπάτες, καθ' ομολογίαν της - θηριώδη άγνοια της πραγματικότητας και ερασιτεχνισμό, προσθέτω εγώ. Υποσχέθηκε τον "ουρανό με τ' άστρα" σε μια απελπισμένη και θυμωμένη κοινωνία και τώρα προσπαθεί με αταλάντευτη αποφασιστικότητα να παρουσιάσει μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας και ένα άλλο μέλλον από αυτό που μας προδιαγράφεται. 

Ένα μέρος των συμπολιτών μας, ως απάντηση σε όλα αυτά, επέλεξε την ακροδεξιά ως πολιτική έκφραση, σαν εργαλείο εκδίκησης. Με λίγα λόγια επέτρεψαν στο κακό να μπει και να τραφεί στις σκέψεις τους, στη ζωή τους, στον κοινωνικό τους περίγυρο, στα εκδικητικά και βίαια όνειρά τους. Τα κόμματα του παραδοσιακού δικομματισμού αντιμετώπισαν τη ραγδαία ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής και του αποτρόπαιου ακτιβισμού της με ένα μείγμα αμηχανίας και αδιαφορίας. Όταν εδέησαν να ασχοληθούν, υπήρχε πλέον μια παγιωμένη κατάσταση. Εδώ και κάτι χρόνια η δίκη των στελεχών της έχει κάτι από την μακροβιότητα πετυχημένων τηλεοπτικών σειρών. Φοβάμαι ότι θα απογοητευτούμε πικρά...

Θα ήθελα να προσθέσω τη φωνή μου στις φωνές εκείνων που καταδίκασαν όσα έγιναν σε βάρος του Γιάννη Μπουτάρη. Αρκετά από όσα έχει πει κατά καιρούς με βρίσκουν αντίθετο -καμιά φορά τον βρίσκω προκλητικό, ίσως ηθελημένα-, αλλά υπερασπίζομαι φανατικά το δικαίωμά του να τα λέει και το δικό μου δικαίωμα να τον κρίνω. Μυξοπάρθενα μισόλογα δικαιολόγησης των φυσικών αυτουργών και προσπάθειες συμψηφισμών κατατάσουν αυτούς που τα χρησιμοποιούν στην ίδια πλευρά με τους "αγανακτισμένους" που "θόλωσε" το μυαλό τους. Αρκετά πια, καμία ανοχή. Η τιμωρία των ενόχων πρέπει να είναι παραδειγματική.

Ομολογώ ότι δεν τρέφω ιδιαίτερη αισιοδοξία για το μέλλον, αν μάλιστα πάρουμε υπόψιν ότι η ακροδεξιά και ο ακτιβισμός της βρίσκουν πολλά ευήκοα ώτα και διεκδικούν εξουσία σε αρκετά κράτη της ηπείρου μας. Οι ευρωπαϊκές ελίτ δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο. Ίσως νομίζουν ότι θα τα βρούνε μαζί τους. Κανένα δίδαγμα από την ιστορία! Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία μοιραία και άβουλη κοιτάζει αμήχανη από ψηλά, από τα τείχη που έχει χτίσει με επιμέλεια, για να τη διαχωρίζουν από τους λαούς και ελπίζει ότι οι φασίστες θα εξαφανιστούν ως εκ θαύματος, δίχως να αντιλαμβάνεται τις δικές της ευθύνες, πόσο μάλλον απέχει από το να προτείνει λύσεις. Χρειάζεται εγρήγορση, όχι μόνο σε εθνικό αλλά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Φοβάμαι ότι το αυγό του φιδιού είναι έτοιμο να ανοίξει και τότε αλίμονό μας.