Το πτυχίο του το πήρε τελικά;*

Τι να πεις γι' αυτόν τον τύπο που αφού πρώτα στόλισε όλους εμάς τους μεσογειακούς λαούς σαν αθεράπευτα σεξομανείς, μπεκροκανάτες και γενικά λιμπερτίνους που έτρωγαν τις επιδοτήσεις και τα δάνεια κατά το γούστο τους, τώρα που ξεπέζεψε από το τιμόνι του Γιούρογκρουπ αμόλησε μια ρουκέτα αέρος-αέρος με την ωμότητα και τον κυνισμό που τον χαρακτήριζε πάντοτε. Ο Γερούν Ντάισενμπλουμ, κυρίες και κύριοι!

Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας είπε ότι: "Είχαμε τραπεζική κρίση, δημοσιονομική κρίση και χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου, με λάθος τρόπο κατά την γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχει κάποιο δίκαιο". Αυτή ήταν η απάντησή του στην ερώτηση του ευρωβουλευτή Νίκου Χουντή κατά πόσον συμφωνεί με τον Όλι Ρεν ότι το πρώτο μνημόνιο έγινε με πρωταρχικό σκοπό να στηριχτούν οι τράπεζες (Γερμανίας - Γαλλίας κυρίως). 

Παρακάτω θα βρείτε το καυστικό, αλλά με αστική ευγένεια σχόλιο του Παντελή Μπουκάλα από την Καθημερινή. Εγώ, πάλι, θα του την πω λίγο χύμα και τσουβαλάτα, όπως ο αντιστασιακός μπροστά στο γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα, στην τελευταία ταινία του Παντ. Βούλγαρη: "Δεν μας χτενίζεις τ' αρ....α, βρε Γερούν;" Άσε αγόρι μου, θα μας μείνεις αξέχαστος!

«Να μας κάψεις, Γερούν...»

Την παροιμία την ακούμε ή τη διαβάζουμε τυπωμένη σε βιβλία και εφημερίδες σε δύο εκδοχές, ανάλογα με το πώς τη φέρνει η μνήμη του καθενός: «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι». Ή, με ένα γλυκαντικό στη θέση του καταπραϋντικού: «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι». Και το λάδι και το μέλι φημίζονται αρχαιόθεν για κάποιες ιαματικές τους ιδιότητες. Σε αυτά τα πράγματα άλλωστε δεν έχει νόημα να κανονιστεί διά νόμου ή να επιβληθεί με απαγορευτικά το «πιο σωστό» ή το «πιο παλιό». Ο ακροατής καταλαβαίνει αμέσως τι θέλει να του πει ο χρήστης της παροιμίας, και στις δύο απολήξεις της, και ποια η ειρωνική του πρόθεση απέναντι στην υποκρισία. Και μπορεί και ο ίδιος να ταιριάξει άνετα την παροιμία με τα γεγονότα.

Οταν λοιπόν ακούει κάποιος τον κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ να λέει ότι η τρόικα επέλεξε να σώσει τις τράπεζες με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, ανακαλεί ενστικτωδώς την παροιμία, με την αρχική εντύπωση ότι ακούει λόγια που θέλουν να τον παρηγορήσουν για το κάψιμό του. Ενα κάψιμο ορατό στη στριμωγμένη καθημερινότητά μας. Στην αδυναμία μας να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας όπως «τότε που τα τρώγαμε» μαζί με τον κ. Πάγκαλο και τους λοιπούς αστέρες του «όλου ΠΑΣΟΚ».

Υπάρχει λοιπόν λόγος να αναφωνήσουμε «Γερούν, γερά!», να χρησιμοποιήσουμε δηλαδή μια φράση που απέκτησε σταδιακά οιονεί παροιμιακό χαρακτήρα για να παροτρύνουμε τον απερχόμενο πρόεδρο της Ευρωζώνης να συνεχίσει τις αποκαλύψεις; Μόνο αν πιστέψουμε ότι είπε όσα είπε από έγνοια για τους αγαθούς Ελληνες φορολογούμενους, έστω αργοπορημένη. Δεν ήταν όμως αυτοί ο καημός του. Οι εξομολογήσεις του ήταν ωμές, με το στίγμα του κυνισμού, όχι του φαρισαϊσμού. «Οι τράπεζες ήταν η “σωστική προτεραιότητά μας. Ποιοι πολίτες; Οι τράπεζες θα ξαναήταν η προτεραιότητά μας, κι ας είδαμε ποια εξάντληση της κοινωνίας επέφεραν τα προγράμματά μας». Οπότε, το μόνο που μένει είναι να απαντήσουμε στον Ολλανδό πολιτικό με μια άλλη παροιμία, επίσης πικρόχολη: «Ελα, παππού μου, να σου δείξω τ’ αμπελοχώραφά σου».

Είναι προτιμητέα πάντως η ωμή ειλικρίνεια του κ. Ντάισελμπλουμ από τη χονδροειδή υποκρισία με την οποία διαφημίζουν κατά καιρούς τη «συμπόνια τους για τον ελληνικό λαό και τον θαυμασμό τους για τις αντοχές του» κάμποσοι Ευρωπαίοι πρόεδροι, πρωθυπουργοί και αρχιγραφειοκράτες, η κ. Μέρκελ, ο κ. Γιούνκερ, ο αποσυρθείς κ. Ολάντ και, βέβαια, ο σταθερός φιλέλλην κ. Σόιμπλε. Ο λόγος τους μας χόρτασε...

* Η ρητορική ερώτηση απευθύνεται στον Γερούν, γιατί όπως ίσως γνωρίζετε ο αχαρακτήριστος Ολλανδός είχε δηλώσει στο βιογραφικό του ότι ήταν κάτοχος τίτλων από το Πανεπιστήμιο του Κορκ στην Ιρλανδία, κάτι που το πανεπιστήμιο αρνήθηκε. Περισσότερα εδώ: www.iefimerida.gr/news/189953/o-polys-kyrios-ntaiselmploym-eihe-ptyhio-maimoy