Τόσο μακριά, τόσο κοντά...

Πριν από 72 χρόνια η Αθήνα απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς. Τότε η μέρα ήταν ευφρόσυνη, παρόλο που η πατρίδα ήταν σχεδόν κατεστραμμένη έχοντας πληρώσει βαρύτατο φόρο σε ανθρώπινες ζωές, υπήρχε πολλή ελπίδα και προσμονή για ένα καλύτερο μέλλον. Θυμάμαι ότι αυτά τα συναισθήματα μου είχαν μεταφέρει για εκείνες τις μέρες αγαπημένα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή. Βέβαια σχεδόν αμέσως μετά ακολούθησε ο Εμφύλιος, που άφησε μια βαθιά πληγή στα πολιτικά πράγματα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Σήμερα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η πληγή έχει με κάποιο τρόπο επουλωθεί, αλλά η ουλή παραμένει για να το θυμίζει και κάπου κάπου -με την αλλαγή του καιρού- σε τραβά, σε ενοχλεί. Και αυτό κανένα προεδρικό διάταγμα δεν μπορεί να θεραπεύσει. 

Σήμερα οι παλιοί εχθροί έχουν γίνει "εταίροι" και για άλλη μια φορά εξάγουν τον μεγαλοϊδεατισμό και τις βάρβαρες επιδιώξεις τους στη Γηραιά Ήπειρο. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει η ελπίδα εκείνων των ημερών της απαλευθέρωσης. Ο κόσμος δεν αισθάνεται ότι το κακό έχει τελειώσει και ότι η πολυπόθητη άνοδος μπαίνει στο οπτικό του πεδίο. Τα πράγματα είναι συγκεχυμένα και ο παλαιός εχθρός καραδοκεί...

Θα πάω στις εκδηλώσεις που θα γίνουν προς τιμήν της επετείου της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς. Χρειάζομαι λίγη ελπίδα στη ζωή μου. Ίσως αυτό το παράθυρο μνήμης δημιουργήσει κάποιο ρεύμα κι έτσι φύγουν τα ντουμάνια...