Βρε τον μαρτυριάρη...

Το δυσοίωνο αυτό άρθρο το διάβασα στον ιστότοπο ThePressProject και το έχει γράψει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Τσίρκας. Βασίζεται σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη, που έδωσε ο βουλευτής της ΝΔ Κυρανάκης, στον ρ/σ. Πρώτο Θέμα. Φυσικά, ο εν λόγω βουλευτής, που ισχυρίστηκε ότι δημιουργείται στον κόσμο της εργασίας μια "κουλτούρα επιδόματος" -τσ,τσ,τσ-, ξέχασε ότι ο ίδιος από την οικονομική κρίση εξαιτίας της πανδημίας, είναι εντελώς ανέγγιχτος μια και οι βουλευτικές αποζημιώσεις πέφτουν κανονικότατα. Ή μήπως όσοι δεν συμμετέχουν στη μειωμένη -λόγω πανδημικής συγκυρίας- σύνθεση του Κοινοβουλίου παίρνουν επίδομα κι αυτοί λόγω αναστολής εργασίας; Διερωτώμαι... Άσε που έχω ακούσει και κάτι άλλα περί νομοσχεδίων, που πραγματεύονται κατάργηση του 8ώρου, εργασία τις Κυριακές, μείωση του κατώτατου μισθού, διεύρυνση του πτωχευτικού κώδικα κ.λπ. 

Όσα θέλει να εφαρμόσει η ΝΔ, τα ομολογεί ο Κυρανάκης

Δημήτρης Τσίρκας

Ο Κυρανάκης, όταν δεν ρουφιανεύει στα κανάλια πολίτες που κακοποιούνται από την αστυνομία, ανησυχεί μήπως «παγιωθεί στην κοινωνία η κουλτούρα του επιδόματος». Εννοεί τα 534 ευρώ με το οποία το κράτος αποζημιώνει τους εργαζομένους, αφού πρώτα τους κλείνει υποχρεωτικά τις δουλειές και άρα τη δυνατότητα να ζουν από μόνοι τους.

Φυσικά δεν πρωτοτυπεί, αυτή είναι η άποψη των νεοφιλελεύθερων για το κοινωνικό κράτος, από την εποχή της Θάτσερ και του Ρέιγκαν. Ό,τι κάνει τους ανθρώπους τεμπέληδες που αρνούνται να δουλέψουν και απαιτούν να τους ζει το κράτος με τα λεφτά των φορολογουμένων. Τα επιδόματα αντί να μειώνουν την ανεργία, την αυξάνουν, αφού «αποσύρουν» κόσμο από την αγορά εργασίας ή τους κάνουν πιο επιλεκτικούς στις αμοιβές και τις συνθήκες που προσφέρουν οι εργοδότες.

Όποιος θέλει πραγματικά να δουλέψει, σου λένε, δέχεται και τα 300 ευρώ μισθό και το δωδεκάωρο ωράριο.

Έτσι πετυχαίνουν με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: ακυρώνουν την ευθύνη της πολιτείας να φροντίζει για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και ταυτόχρονα, νομιμοποιούν την ακραία ταξική πολιτική τους στρέφοντας τους εργαζόμενους και τα μεσοστρώματα, όσους δηλαδή επιβιώνουν ακόμα, απέναντι στους πιο αδύναμους – τους άνεργους, τους μετανάστες κλπ. οι οποίοι παρασιτούν, υποτίθεται, σε βάρος τους.

Ένα από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα των νεοφιλελεύθερων στις ΗΠΑ είναι η διαβόητη welfare queen, η ανύπαντρη μητέρα, συνήθως μαύρη, που δεν εργάζεται και ζει από τα κρατικά επιδόματα.

Με αυτή την προπαγάνδα, νομιμοποίησαν τις τεράστιες μειώσεις φόρων και φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους που οδήγησαν στις μεγαλύτερες οικονομικές ανισότητες εδώ και έναν αιώνα, όπου το 1% των εκατομμυριούχων και δισεκατομμυριούχων απολαμβάνει περισσότερο πλούτο από το 50% του πληθυσμού.

Η συνέχεια του άρθρου εδώ.